افت رقبا و فرصتی طلایی برای ما

تیم های آسیایی به خوبی می دانند که در مسابقات سطح بالایی همچون جام جهانی توان رویارویی با حریفان اروپایی و دیگر تیم های باکیفیت جهان را ندارند. تنها موفقیت آسیایی ها در جام های جهانی اخیر به حضور کره جنوبی در نیمه نهایی ۲۰۰۲ برمی گردد. همه می دانیم که کره به لطف میزبانی و حمایت داوران به نیمه نهایی جام جهانی رسید.
باید پذیرفت اگر آسیایی ها از داشتن چنین مزیت هایی بی بهره باشند، نمی توانند در جام جهانی یا مسابقاتی در این سطح خودی نشان دهند. به همین دلیل است که تیم های قاره کهن برای موفقیت در جام ملت های آسیا انگیزه های فراوانی دارند. در واقع جام ملت های آسیا معتبرترین تورنمنتی است که آسیایی ها می توانند در آن به موفقیت برسند و به همین دلیل است که معمولاً تیم های بزرگ قاره همواره جام ملت ها را جدی می گیرند و با تمام قوا در آن شرکت می کنند.
این در حالی است که به دفعات دیده شده که تیم های صاحب نام قاره رقابت هایی چون بازی های آسیایی، بازی های جنوب شرق آسیا، رقابت های جام خلیج فارس و دیگر رویدادهای مشابه را جدی نگرفته اند اما به ندرت پیش آمده که چنین اتفاقی برای جام ملت ها بیفتد. البته یادم می آید که در سال ۱۹۹۲ تیم کره جنوبی که در جام جهانی ۱۹۹۰ نتایج نسبتاً قابل قبولی گرفته بود حضور در جام ملت ها را در شأن خودش ندانست و به ژاپن نیامد.
این تنها یک استثنا محسوب می شود و در این چند دوره اکثراً قدرت های قاره با انگیزه فراوان پای به جام ملت ها گذاشته اند و به دنبال قهرمانی بوده اند. این بار هم کشور مطرحی نیست که جام ملت ها را از دست داده باشد و همه با تمام وجود برای قهرمانی آماده شده اند.
ایران هم مثل دوره های گذشته یکی از مدعیان قهرمانی در جام ملت ها است. در این میان خیلی ها معتقدند بهترین مجموعه تاریخ فوتبال ایران در این تیم گردهم آمده اند. این تیم تلفیقی از بازیکنان باتجربه، که در باشگاه های اروپایی جزء خوب های تیم هایشان به حساب می آیند با بازیکنان جوان و جویای نام است و نسل طلایی فوتبال ما را رقم زده است.
البته به نظر من در دوره قبل بهترین تیم را داشتیم و بهترین بازی ها را هم به نمایش گذاشتیم، ولی با بدشانسی و تاحدی ناداوری به مقام سومی رضایت دادیم. انصافاً قهرمانی در ۲۰۰۴ حق ایران بود ولی این عوامل ایران را از قهرمانی دور کرد. بازی های خیره کننده علی کریمی در آن مسابقات هم هرگز فراموش نمی شود و معلوم نیست که کریمی بتواند مثل سه سال پیش آنگونه در اوج باشد.
اگر کریمی و مهدوی کیا مثل سه سال پیش کار کنند شانس ایران برای قهرمانی بیشتر از قبل هم می شود. ضمن اینکه ایران ستارگان دیگری هم دارد که با سابقه بازی در اروپا و جام جهانی تجارب بسیار ارزشمندی اندوخته اند و در واقع همین مساله می تواند برگ برنده ایران در چهاردهمین دوره جام ملت ها باشد.
بسیاری از تیم های آسیایی از داشتن چنین بازیکنان باتجربه ای بی بهره اند و باید دید این تجربه به چه میزان می تواند به ایران کمک کند. مطمئناً اگر نکونام و تیموریان بازی های همیشگی خود را انجام دهند هیچ تیمی نمی تواند میانه میدان را از ایران بگیرد.
به نظر من ایران در این دوره نسبت به ادوار گذشته شانس بیشتری برای قهرمانی دارد. باید پذیرفت که سایر رقبای ما در بهترین شرایط خود قرار ندارند و ما از این بابت با خوش شانسی روبه رو شده ایم. کره جنوبی با پیم وربیک در بدترین دوران خود در سال های اخیر قرار دارد. مصدومیت مهره های کلیدی این تیم نظیر پارک جی سونگ، سئول کی هیون و لی یونگ پیو اوضاع این تیم را کاملاً وخیم کرده است. ژاپن هم شرایطی مشابه با کره دارد.
این تیم با مربیگری ایویکا اوسیم نشانی از مدافع عنوان قهرمانی دو دوره اخیر ندارد؛ در بازی با قطر این مساله کاملاً به چشم آمد. باید به عربستان اشاره کرد که دیگر آن غول سال های قبل نیست. خود مسوولان فدراسیون فوتبال عربستان نیز به خوبی می دانند که نسل جدید فوتبال عربستان هم نشانی از قدیمی ها ندارد و بعید است این تیم که سابقه پنج بار حضور در فینال جام ملت ها و سه بار قهرمانی را در ویترین افتخارات خود می بیند، بتواند در شرق آسیا عنوان قابل ذکری کسب کند.
چین هم بیشتر به المپیک پکن و ساختن تیمی برای آن رقابت ها فکر می کند. این تیم سه سال پیش در خانه خود نتوانست قهرمان شود چه برسد به حالا، استرالیا هم در بازی اول به خوبی فهمید که جام قهرمانی را برای او کنار نگذاشته اند. به هرحال این تیم در همان گام اول متوجه شد بین بازی در جام ملت های آسیا و گل باران کردن تیم هایی مثل جزایر فیجی تفاوت های زیادی وجود دارد و این تیم اگر می خواهد در اولین حضورش در جام ملت ها به موفقیت برسد باید خیلی بهتر از بازی اولش ظاهر شود.
در اوج قرار نداشتن این مدعیان یک شانس طلایی را در اختیار ایران قرار خواهد داد که به طلسم ۳۱ سال قهرمان نشدن خود پایان دهد. از طرفی قدرت خودمان را نباید دست کم بگیریم؛ می توانیم به این طلسم پایان دهیم و نسل طلایی فوتبال ایران به آنچه سه سال پیش استحقاق رسیدن به آن را داشتند این بار برسند.

عادل فردوسی پور

منبع : روزنامه شرق