چرا میزبانی جام ملت های آسیا از ما دریغ شد؟

● مشكلات سخت افزاری و تشكیلاتی فوتبال ما
سپرده نشدن میزبانی دوره بعدی (۲۰۱۱) مسابقات فوتبال جام ملت های آسیا به ایران بازتاب نامساعدی در كشورمان داشت و این گونه عنوان شد كه چون مدارك و متن كامل درخواست ایران دیر به كنفدراسیون آسیا ((AFC ارسال شده و یا اصلا ارسال نگشته، نام ایران در همان غربال اول خط خورده و قطر و هند سایر كاندیداهای میزبانی تنها ماندند .با این حال مشكل اصلی تری در این ارتباط و در فوتبال ما وجود دارد كه حتی اگر مدارك و اسناد ما به AFC تحویل داده می شد، راه موفقیت ما را مسدود می ساخت و آن نكته، نداشتن امكانات و شرایط لازم برای میزبانی است.
درست است كه جام ملت های آسیا اصلا گستردگی جام ملت های اروپا و حتی آفریقا را ندارد و به طریق اولی با جام جهانی غیرقابل قیاس است اما باز هم امكانات و وسایل وسیعی را می طلبد و به ورزشگاه ها و راه ها و محیطی نیاز دارد كه ما فاقد آنیم. یعنی حتی اگر فرض كنیم كه مدارك مان را به موقع و با وسعت به AFC می رساندیم و وارد چرخه كار میزبانی و بررسی صلاحیت آن توسط نمایندگان این نهاد می شدیم، بخت چندانی برای پیروزی نداشتیم، زیرا همان طور كه پیش تر گفتیم آن چه را كه از نظر AFC برای میزبانی لازم است نداریم و كمبودهایمان فراوان است.
یك وجه مهم و شاید بزرگ ترین نقصان ما به نداشتن ورزشگاه های لازم و مدرن و استاندارد مربوط می شود. برخی ممكن است تصور كنند كه با بودن ورزشگاه آزادی در تهران، ثامن در مشهد، نقش جهان در اصفهان و یادگار امام در تبریز ۴ استادیوم بزرگ را در ۴ شهر عمده كشورمان برای برگزاری رقابت ها در هر یك از ۴ گروه جام داریم، حال آن كه استادیوم های نامبرده در شهرستان ها هنوز ناقص اند و كارشان كامل نشده و به تبع آن استاندارد نیستند و AFC آنها را واجد شرایط برای میزبانی رقابت هایی در سطح جام ملت ها نمی داند.
● كارهای پایان ناپذیر
از همه جالب و به واقع ناامیدكننده تر این است كه ورزشگاه اصفهان در حالی هنوز به طور كامل مهیا نشده كه حدود ۱۷ سال از شروع كار ساخت آن می گذرد، حال آن كه ساخت آلیانز آره نا در مونیخ فقط قدری بیش از یك سال زمان برد. چنین مساله ای كم و بیش درباره ورزشگاه های مشهد و تبریز هم صدق می كند و در شیراز هم از این پروژه ها داشته ایم و معلوم نیست كه اگر بودجه كلی ساخت این استادیوم ها وجود نداشته چرا از آغاز اقدام به ساخت آنها شده است. یك كشور میزبان جامی مانند جام ملت های آسیا باید راه های تردد و مراودات بهتر و سریع تری داشته باشد و بهترین امكانات اسكان و اقامت را نیز برای ورزشكاران و توریست ها فراهم آورد و كاری كند كه تماشاگران به موقع به هر مقصد و هر استادیوم و محلی كه می خواهند، برسند. آیا ما در این زمینه ها روبه راهیم و می توانیم تضمینی را به دیگران بدهیم؟!
● بیش از حد
پاسخ این سوال ها ناگفته پیدا است و تردیدی نیست كه ما به لحاظ سخت افزاری و امكانات و وسایل در سطحی نیستیم كه بتوانیم به میزبانی پیكارها همت گماریم. اگر این آگاهی و وقوف از قبل وجود می داشت و خوشبینی بیش از حد بر ما حكم نمی شد، اصلا اقدام به ارایه درخواست میزبانی نمی دادیم و خودمان را وارد معركه دشواری نمی كردیم كه شكست مان در آن از قبل محرز بود.
بنابر این تصور برخی دوستان دال بر این كه چون مدارك مدون ما به AFC نرسیده و در این زمینه دیر اقدام كرده ایم میزبانی را به ما نداده اند، تصور ناصحیحی است و حتی اگر می رسید، با بساط و اوصافی كه گفتیم ما مغلوب قطری می شدیم كه به لحاظ وسایل و سخت افزار و امكانات از ما پیش است و به لطف داشتن اماكن و وسایل مدرن تر در فاصله كمی نسبت به یكدیگر و همچنین راه های لازم برای تردد سریع توریست ها، از آغاز هم شانس دار اول پیروزی در انتخابات مربوطه بود.

وصال روحانی

منبع : روزنامه جوان