سود و زیان یک نعمت

نفت یكی از مهم ترین ستون های اقتصاد محسوب می شود و در صورت نبود نفت، كارخانجات، مزارع، كارگاه ها، مؤسسه های تولیدی و خدماتی ما نمی توانند به فعالیت، توسعه و پیشرفت ادامه دهند، حتی خانواده ها نیز نمی توانند بدون وجود نفت به زندگی روزمره خویش ادامه دهند، زیرا نفت محرك اصلی وسایل نقلیه و تأمین امكانات برای رسیدن آب شرب به منازل محسوب می شود.
افزون بر آن در برخی از كشورهایی كه تولید نفت آنها از مقدار نیازشان بیشتر است نفت مازاد را صادر می كنند كه این امر می تواند سرمایه های خوبی را در اختیارشان قرار دهد. سرمایه های حاصل از فروش نفت می تواند موجب توسعه اقتصادی و توسعه همه جانبه این كشورها شود و آنها را در زمره كشورهای ثروتمند قراردهد كه می توانند انواع خدمات را برای شهروندان خویش فراهم سازند.
بنابراین نفت در كشورهایی همچون عراق، كویت، عربستان، قطر، الجزایر، ایران، ونزوئلا و دیگر كشورهایی كه مقدار زیادی از آن را در اختیار دارند، یك نعمت بزرگ به حساب می آید و اغلب كشورهایی كه دارای منابع عظیم نفتی هستند، صنایع خاصی كه وابسته به مشتقات نفتی است كه شمار آن از ۲۰ مورد نیز بیشتر است نیز در این كشورها ایجاد می شود.
بنابراین كشورهای صاحب نفت، كشورهای غنی و ثروتمند و دارای صنایع استخراجی و تبدیلی محسوب می شوند كه حتی می توانند از كشوری عقب مانده یا در حال توسعه به كشوری پیشرفته صنعتی و تكنولوژیكی تبدیل شوند، البته این در صورتی است كه كشور صاحب نفت دارای استقلال، حق حاكمیت نیروهای نظامی و سیاسی كارآمدی باشد كه بتواند نعمت های این كشورها از جمله نعمت نفت را از سوءاستفاده طمع كاران، ستمگران و استعمارگران در امان نگه دارد.
اما اگر كشوری دارای منابع سرشار نفتی باشد ولی زیر سلطه استعمارگران و اشغالگران قرار گیرد، می توان گفت كه در این صورت نفت برای آنها نه یك نعمت، بلكه مایه عذاب خواهد بود. كشورهایی همچون عراق، ایران و عربستان كه صاحب نفت زیادی هستند بیشتر مورد توجه كشورهای بزرگ استعمار گر هستند و آنها سعی می كنند تا با شیوه های مختلف بر ثروت های نفتی این كشورها غلبه كنند و با استفاده از ادعاهای دروغین فریبكاری و مغلطه، نفت این كشورها را به غارت ببرند.
بنابراین شایسته است كشورهای دارای نفت از ثروت خویش با نیروهای نظامی و عقد توافقنامه هایی با دوستان و هم پیمانان خویش حفاظت كنند تا این كه از سلطه استعمارگرانی كه نعمت نفت را به نقمتی بر ضد كشورهای دارای نفت تبدیل می كنند در امان نگه دارند.
اگر اقدامات مذكور در راستای حفاظت از ثروت های نفتی انجام نشود، سران كشورهای نفتی نمی توانند از آن استفاده كرده و آن را در راستای توسعه كشور و آسایش شهروندان خویش بكار برند و نفت به یك كالای عذاب آور برای كشورهای صاحب نفت تبدیل می شود و زمینه ایجاد بحران های سیاسی، برخوردهای نظامی و مصیبت هایی را فراهم می كند كه موجب شیوع پدیده هایی همچون فقر و تنگدستی به جای برقراری شكوفایی، توسعه و آرامش خواهد شد. بنابراین ریشه همه جنگ ها و درگیری هایی كه دولت ها و ملت ها از آن رنج می برند به منابع اقتصادی ای برمی گردد كه در این كشورها وجود دارد. ولی آنها توانایی های لازم برای دفاع از این منابع عظیم را ندارند.
به عنوان مثال اگر كشوری همچون عراق را در نظر بگیریم، ملاحظه می كنیم كه این كشور دارای منابع فراوان نفتی است. افزون بر آن، معادن غنی بی شمار، منابع آب، اراضی مناسب كشاورزی و همچنین دارای موقعیت استراتژیك جغرافیایی است.
با بررسی استعدادهای مادی و انسانی عراق، به این مسأله پی می بریم كه عراق یكی از غنی ترین كشورهای جهان است ولی به علت سوء مدیریت، سازماندهی، اشغالگری، استعمار و عواملی همچون فساد اداری و مالی و غارت ثروت های آن موجب شده تا این كشور جزو فقیرترین كشورهای جهان محسوب شود.
اگر نفتی كه در عراق وجود دارد در اختیار دولت و مردم عراق قرار گیرد مردم این سرزمین از نظر اقتصادی به شكوفایی و غنا می رسند. ولی وضع كنونی عراق برخلاف آنچه كه عنوان شده است. اشغالگران نفت را بدون هیچ حساب و كتابی در اختیار می گیرند و با وجود تصفیه خانه های نفت در عراق، نفت این كشور در داخل تصفیه نمی شود. در اختیار گرفتن نفت بوسیله اشغالگران سبب می شود تا عراقی ها نفتی در اختیار نداشته باشند؛ به طوری كه آنها برای بنزین موردنیاز خودروهایشان مبالغ هنگفتی را پرداخت می كنند كه این مسأله حتی درباره گاز عراق نیز صدق می كند.
با وجود آن كه عراقی ها نفت و گاز فراوانی در كشورشان دارند ولی مجبورند كه با وجود درآمدهای بسیار كم، مبالغ زیادی را برای آن پرداخت كنند. گفتنی است كه در طول یك سال در عراق قیمت نفت، گاز و بنزین ۵۰ بار افزایش داده شد كه این امر منجر به پائین آمدن سطح زندگی مردم این كشور می شود.
قابل توجه است كه افزایش قیمت نفت و مشتقات آن تنها به خودشان محدود نمی شود، بلكه موجب افزایش قیمت همه كالاهای مصرفی، هزینه حمل و نقل و همه خدماتی می شود كه عراقی ها به آن محتاجند. علت قحطی، گرانی، تورم مالی، فقر، امراض و بیسوادی، اشغالگری، جنگ داخلی، از بین رفتن امنیت، وقوع هرج و مرج و آلودگی های زیست محیطی در عراق، به طور غیرمستقیم به نفت بازمی گردد.
بنابراین می توان گفت: همه امراض، مشكلات و موانعی كه هم اكنون در عراق مشاهده می شود، هدیه ای است كه نفت برایشان به ارمغان آورده. علت ورود طمع كاران، ظالمان و طغیانگران به عراق، نفت بوده است كه موجب از هم پاشیدگی نظام اجتماعی و سیاسی این كشور شده است.
برای پایان دادن به وضع جاری عراق، خروج اشغالگران از این كشور و تقسیم ثروت های نفتی این كشور میان مردم آن به طور عادلانه ضروری به نظر می رسد تا این كه نفت این كشور به وسیله ای برای توسعه مداوم اقتصادی، رفاه اقتصادی، گسترش دموكراسی و برقراری عدالت اجتماعی در میان مردم عراق تبدیل شود.

مترجم: اسدشكورپور
منبع: الزمان

منبع : روزنامه ایران