تحریف واقعیت در هنرهای رزمی

استاد احمد علی پور از اساتید به نام ایران در رشته رزمی "جیت کان دو" و نایب رئیس جیت کان دو(شیوه رزمی بروس لی) است وی اخیرا درزمینه تاریخ هنرهای رزمی مطالبی ارائه کرده که باعث مباحث فراوان درجامعه رزمی کشور شده است.
مقاله ایشان را در زیر می خوانید .
گفت آن یار کز او گشت سردار بلند عیبش این بود که اسرار هویدا می کرد
یکی از بزرگترین نحریفات در واقعیت هنرهای رزمی انجام شده این دروغ بزرگ است که به دنیا القاء شده که مهد هنرهای رزمی بطور مطلق کشور چین بوده و بدتر از آن معبد شائولین می باشد.
▪ دروغ بعدی آنکه بنیانگذار رزمی جهان را "یودید هارما" یا "راهب تامو" معرفی می کنند که این دو دروغ تاریخی نتیجه چند عامل می باشد:
۱) غفلت ملتها از تاریخ تمدن جهان و بخصوص کشورهای خودشان.
۲) عجین بودن تاریخ هنر رزمی هر کشور با تاریخ تمدن آن.
۳) ترکیب هنر رزمی و جنگیدن با یکسری حرکات آکروباتیک و نمایشی که زاییده فرهنگهای مختلف بوده و این هنر را از حقیقت آن که جنگیده بوده دور کرده است.
۴) غافل شدن ملتها از این هنرها به جهت غلبه مدنیّت و عقل گرایی.
۵) استعمار فرهنگی که ناشی از استکبار فرهنگی در سنوات مختلف بوده است.
اما قسمت ۱ و ۲ غفلت ملتها از تاریخ تمدن خود می دانیم که هر مدنیتی مستلزم یک نیروی قاهره در درون و بیرون خود می باشد که از آن به عنوان پلیس و ارتش تعبیر می شده است. این نیروی قاهره نیازمند فنون جنگی می باشد که با بهره گیری از مهارت های لازم در استفاده از ابزارهای جنگی طبیعی یا صنعتی بدست می آید.
پس ، تاریخ هنر رزمی هر کشور به تاریخ تمدن آن باز می گردد که در این میان قدمت تاریخ تمدن ایران بر هیچ کس پوشیده نیست و از هر تمدن شاید بتوان گفت کهن ترین می باشد . پس هنر رزمی با همان مهارت در جنگیدن در این مرز و بوم ریشه داد و دارای آئین و مرام خود بوده است .
اگر نخواهیم نام ادا در آوردن و حرکات رقص مانند را رزمی بگذاریم ، می بینیم تاریخ هنر رزمی به هیچ وجه به ۱۵۰۰ سال پیش از کشور چین بر نمی گردد.
اما قسمت ۳-یعنی ترکیب هنرهای رزمی با یکسری حرکات نمایشی که برگرفته از فرهنگ بومی هر کشور می باشد در ایران تا همین حال حاضر آئین های مختلفی را می بینیم که ریشه اصلی آنها رزمی بوده و گاهی با سلاح های بومی اجرا می شود .
در کشور چین نیز همین اتفاق افتاده است و در هر کشوری دیگری نیز همین طور.
اشکال کار در این است که بعضی ملتها چنان غرق شمایل این آئین ها شده اند که از اصل آنها تمرینی برای آمادگی جنگی غافل شده اند .هیچ بعید نیست که رقص چوب خراسانی ما قدمتی بغایت بیش از کالی اسکریما فیلیپنی داشته باشد یا رقص خنجر ترکمنها تاریخی به مراتب طولانی تر از حرکات سای در ژاپن داشته باشد و چوب بلندی در لرستان و مراسم عروس پایکوبی که به صورت یک آیین یا بازی یا رقص استفاده می شود بسیار با شکوه تر و قدیمتر از گوئن شو چینی هاست .
اما بند ۴، یعنی غلبه مدنیت و عقل گرایی و غفلت از هنرها و از جمله هنر رزمی که باعث شد ملتهایی همچون ایرانیان که به علت هوش زیاد و گرایشات فیلسوفانه که البته زائیده خرد جمعی آنها می باشد کم کم اینگونه عملیات رزمی را معادل کم خردی و سبک سری بدانند و این غفلت باعث شد در یکدوره طولانی مدت بین حکما و مردان جنگی فاصله بیفتد که این اتفاق در ۱۰۰ تا ۱۵۰ سال اخیر بیشتر اتفاق افتاده که خاص ملت ما نیست و در خیلی از کشورهایی که سابقه مدنیّت دارند وضع بدین سؤال بوده است .
بند ۵ یعنی استعمار فرهنگی که ناشی از استکبار فرهنگی است ؛ در قرون گذشته بدلیل آنکه ایران قدرت برتر دنیا بود تمام تاریخ ها را از جمله تاریخ هنر رزمی را به ایران نسبت می دادند. حتی همین الآن از قدمای چینی اگر بپرسید معتقدند هارما یا راهب تامو که او را به غلط بنیانگذار رزمی می دانند (در حالی که او بنیانگذار ذن می باشد) ایرانی بوده است و رزم خود را مدیون ایرانیان می دانند.
در سنوات بعد از قاجار و مشروطه به علت غلبه استعمار انگلیس در سطح دنیا چینی ها به نوعی با جریان تریاک و مواد مخدر ایرانی ها با القاء روشن فکری استعماری نوین و جدا کردن جامعه روشن فکر از مذهب و جامعه مذهبی از هنرهای رزمی و هر سه اینها را از جامعه هندی ها به خاطر افکار خرافی و اختلافات قومی از هویت خود غافل شد و استحکام شخصی خود را که مظهر آن هنرهای رزمی است از دست داده اند.
باز با غلبه استعمار نوین یعنی امریکا خیل بی شماری از رزمی های مختلف غربی با ایجاد شخصیتهای رزمی مانند ژان کلود ون دام از طریق مسابقات پر جنجال و تبلیغاتی از قبیل کشتی کچ و کیک بوکس و UFC خود را صاحبان رزمی معرفی کردند و باز ملل شرقی به خاطر غلبه استعماری رسانه ها دست خود را بالا بردند و تسلیم شدند.
کشورهای چین و ژاپن بوسیله هنرمندان آزادیخواهی همچون بروس لی و کوروساوا سعی کردند حفظ ارزش کنند و البته ساحت اقتدار ملی خود را پاس داشتند و بعدها همه به خاطر قدرت مالی که کسب کردند عرصه رزمی جهان را تسخیر کردند و به توسط سینما و رسانه های جمعی خود را صاحبان مطلق هنرهای رزمی در اعصار تاریخ معرفی کردند و فرهنگ بودایی و تائوی و شین تو و امثال ذلک را به دنیا عرضه کردند تا افکار جهانی را هم در دست بگیرندو این راه را چرا ما طی نکنیم ؟

احمد علی پور

منبع : سایت تحلیلی خبری عصر امروز