وصله های نچسب

جان واترز سال ها با فیلم هایش بیننده ها را متحیر كرده، اما با عرضه یك فیلم تازه پیرامون خود او، سیاست هاو روش های كاری این كارگردان ۶۱ ساله آمریكایی موردتوجه تازه ای قرار گرفته است.
فیلم، «این دنیای تیره» نام دارد و فقط در چند جشنواره و كانال تلویزیونی پخش شده و در آن واترز شخصاً و با كلمات و جملاتی مستقیم و تند و تیز درباره زندگی هنری اش حرف می زند و به عنوان مثال از نخستین فیلمی می گوید كه كاری كوتاه بود و سال ها پیش در خانه اش ساخت و آن را «هاگ با لباس چرم مشكی» نامگذاری كرد و به روایتی فقط ۵۰ دلار خرج ساخت آن شده است و پس از آن به سراغ «هیراسپری» می رود و از آن می گوید و این فیلمی بود كه در ۱۹۸۸ اكران شد و وی را مشهور ساخت و آدم های آن مثل خود او چهره هایی عجیب هستند كه هرچند در جامعه حاضرو جاری اند اما وصله های نچسب آن به شمار می آیند.
واترز به خاطر ایده های خاص و غیرمتعارفش و نگاه متفاوتی كه به جهان و جهانیان دارد، طرفداران پرشماری در سطح دنیا دارد و حرف ها و مسائلی هم كه در این فیلم از دیدگاه و زبان او بیان می شود، به گونه ای است كه مورد توجه شدید این هواداران قرارمی گیرد.
● سرقت از مغازه ها
در «این دنیای تیره» واترز اعتراف می كند كه وقتی كودكی بیش نبود، گاه از مغازه ها سرقت می كرد و زمانی كه بزرگ و فیلم هایش مطرح شد، دائماً مجبور بود با اداره سانسور فیلم در آمریكا با سوژه فیلم هایش و جلوگیری از كوتاه شدن آنها دوئل كند. به علاوه واترز می گوید كه مخالف با مجازات اعدام است و شرح می دهد كه چگونه كوشیده است مردم و بویژه نسل جوان را در این باره با خود همسو سازد.
درعین حال واترز چنان شوخی و جدی را با یكدیگر آمیخته است كه در این فیلم می گوید: «اگر با مجازات اعدام مخالفم به این سبب است كه می ترسم روزی همین تنبیه را برای من هم مقرر دارند! هرچه باشد، همه مان روزهای بد و پرآشوب هم داریم.»
واترز، زمانی كه جوانتر بود، دائماً به محاكم و دادگاه های مختلف در سطح آمریكا سرمی زد تا درجریان دعواهای قضایی در آن اماكن سوژه هایی مناسب برای فیلمسازی را بیابد. او عادت داشت با مردم درباره مهمترین سوژه های قضایی و حقوقی كه با آن مواجه شده اند، حرف بزند و از آنها ایده بگیرد. ولی یك روز وقتی بحث بالا گرفت، زنی مسن تمامی دهان ها را بست، زیرا گفت كه در محاكمه نورنبرگ (بررسی اتهامات سران آلمان نازی در جنگ جهانی دوم، در سال های بعد از جنگ) شركت داشته است. واترز نمی دانست به آن زن چه بگوید.
● او ملایم تر شده است
واترز دراین فیلم از آثار سینمایی مشهور خود نیز می گوید و درنتیجه نام و اوصاف «پینك فلامینگوز» و Crybaby (بچه ننه) می آید و همچنین «پلی یستر» مورد اشاره قرار می گیرد و درباره هریك از آنها توضیحات واترز پخش می شود. این فرضیه مطرح است كه واترز در فیلم های اخیرش و به واقع ۸ ، ۹ سال اخیر تندی كلام و تأثیرگذاری سوژه هایش در گذشته را ازدست داده و ملایم تر شده است و درنتیجه این سؤال پیش می آید كه آیا او لازم نمی بیند روزی به تم كارهای سابقش بازگردد و همان فیلمساز بحث برانگیز شود.
خود او می گوید: «هیچگاه خواست من این نیست كه مكرراً به سمت عقاید و روال گذشته خود رجعت كنم و اگر قرار باشد همان كارهای سابق را دائماً تكرار كنم، اینك در این مكان و در جایگاه كنونی ام نبودم. شما باید دائماً به سمت جلو بروید و با رجعت همیشگی به گذشته و تكرار روال قبلی تان هرگز به جایی نخواهید رسید.»
یك سؤال دیگر درباره واترز این است كه آیا امكان دارد روزی با ساخت فیلمی، ژانر علمی - تخیلی را به تمسخر بگیرد و واترز می گوید: «امكان ندارد. این تنها ژانری است كه هرگز به سمت آن نمی روم، زیرا از آن سر در نمی آورم و آن را نمی فهمم.»پروژه بعدی واترز چیست؟ او می گوید: «ساخت یك فیلم عجیب ویژه كودكان و نه كودكان عادی بلكه بچه های عجیب و غریب و والدین عجیب تر آنها!»

منبع : روزنامه ایران