سرمایه‌گذاری پربازده

نقش نیروی انسانی به عنوان ركن اساسی تحقق اهداف توسعه ای و تامین مزیت رقابتی سازمانها، نقشی حایز اهمیت است و انسان به عنوان عامل تصمیم گیری و اتخاذ روشهای مناسب بهره‌برداری از تكنولوژی و دیگر عوامل موثر در توسعه همه جانبه، بویژه در شرایط گسترش پرشتاب مرزهای دانایی، نقشی تعیین‌كننده ایفا می كند.
ایفای موثر چنین نقشی مستلزم دقت و اهتمام توأم با تأمل و بهره گیری از روشهای علمی سازمانها، در گزینش و جذب نیروهاست و با این كار در بسیاری از هزینه‌های نگهداشت و توسعه منابع انسانی صرفه‌جویی می‌شود و سازمانها الزامی به جبران زیانهای ناشی از نقص نظام جذب خود نخواهند داشت. بدیهی است كه تنوع تخصص ها و حرفه ای شدن پاره ای از وظایف سازمانی نیز، توسل به نیروهای پیمانكاری و تامین بخشی از نیروی خارج از سازمان را اجتناب ناپذیر كرده است.
در سازمانهای پیشرو امروز، استفاده از نیروهای پیمانكاری با هدف بهره گیری از تخصص های ویژه و كاهش هزینه به گونه ای روزافزون مورد توجه قرار گرفته است. با این حال موفقیت و اثربخشی این رویكرد در گرو عوامل و الزامات خاصی است. چهارركن اصلی تشكیل‌دهنده نظام پیمانكاری؛ یعنی نیروی انسانی شركتهای پیمانكاری، سازمانهای كارفرمایی، نیروهای ثابت سازمانها و نیروهای پیمانكاری، هر یك به عنوان عامل اساسی در موفقیت این رویكرد نقش دارند.
نخستین الزام و عامل مهم، انتخاب درست و توأم با تامل شركتهای پیمانكاری است. برخورداری این شركتها از تجربه و تخصص لازم و احساس تعهد آنها نسبت به جنبه‌های توسعه‌ای و انگیزشی نیروهای پیمانكاری خود كه در اختیار سازمانها قرار می دهند، شرط اولیه مقبولیت این شركتهاست. الزام و عامل دوم، مناسب بودن فرهنگ‌كاری در سازمانهای متقاضی نیروی پیمانكاری است كه باید ضمن برخورداری از انعطاف لازم، امكان پذیرش نیروهای پیمانكاری را فراهم آورد. علاوه بر این ضمن میسر ساختن تعامل درست بین نیروهای ثابت و پیمانكاری، بهره‌گیری درست از نیروهای پیمانكاری در سازمان را تسهیل نماید.
عامل سوم، خود نیروهای ثابت سازمانها هستند كه باید به جای تلقی تهدید و نوعی رقیب از نیروهای پیمانكاری یا مبادرت به رفتاری كه از جانب نیروهای پیمانكاری تهدید تلقی شود، حضور آنها را در سازمان فرصتی برای تعامل و همكاری و هم افزایی به حساب آورند و از قرادادن فرصت رشد و كسب تجربه و ارتقای توان در اختیار نیروهای پیمانكاری مضایقه نكنند.
عامل چهارم یا نیروهای پیمانكاری نیز می توانند در موفقیت رویكرد برون سپاری سازمانها نقشی مثبت و سازنده ایفا كنند. اینان باید با ورود خود به سازمان این احساس را در نیروهای ثابت القا كنند كه به قصد یاری و مددكاری و سبك شدن مسئولیت نیروی ثابت، وارد سازمان شده اند و بر آنند تا با تبادل تجارب و مهارتهای خود با تجربه و توان نیروهای ثابت در تسیهل فرایند فعالیتهای سازمان، مشاركت نمایند.
بدیهی است كه با تلفیق نقش و هم‌افزایی چهار عامل برشمرده و تنظیم منطقی نقش هر یك در تسهیل فعالیتهای برون سپاری، این رویكرد با موفقیت قرین خواهد شد و همانند تجربه‌های موفق این رویكرد در كشورهای پیشرفته، مبادرت به این كار در سطح ملی نیز به نوعی سرمایه‌گذاری پربازده تبدیل خواهد شد.
در هر حال، برای موفقیت بیشتر این رویكرد، سازمانهای كارفرمایی باید توسل به این رویكرد را در راستای استراتژی های تامین نیرو از خارج از سازمان خود مورد توجه قرار دهند. علاوه بر این تلاشهای سه ركن دیگر را در راستای اهداف سازمان توجیه نمایند تا امكان همزیستی و هم‌افزایی فكری نیروهای ثابت و پیمانكاری در فضایی به دور از رقابتهای منفی و در جهت توسعه سازمان، فراهم آید.

منبع : فصلنامه مدیرساز