نشان هویت ملی

● نگاهی به کتاب «تاریخ پرچم ایران»
پرچم سه رنگ ایران نشانی والا از هویت ملی و فرهنگ ایرانی است که با رنگ سبز، خرمی و شادکامی با رنگ سپید، صلح و دوستی و با رنگ سرخ نام و یاد فرزندان پاکباز ایران زمین را گرامی داشته است. بنا به یافته های باستان شناسی در کاوش های تخت جمشید در آپادانا، تندیس مفرغی عقابی با بال های گشوده از زمان هخامنشیان بر سنگی لاجوردی وجود دارد که بر آن سه رنگ سبز و سپید و سرخ نقش بسته است. اما چرا پیکر شاهین در ایران گرامی بوده است؟
بنابر پژوهش بختورتاش، شاهین پرنده بلندپرواز و چالاکی است که از روزگاران گذشته در ایران زمین به خجستگی و نیرومندی و شکوه نامی بوده است. میان آتش و این پرنده تیزچنگ با چشمان درخشان و پرنیرو پیوند است.
در فرهنگ دینی هندوها، آگنی نماد آتش به شاهین (عقاب) همانند شده است. همچنین شاهین گاهی تجلی تندر و آذرخش، آتش، خورشید و پیک خورشید به شمار آمده است. شاهین در اوستا به نام س ان (Saena) خوانده شده که برابر واژه شین در زبان سانسکریت است و شاید بتوان به راستی داوری کرد که همان واژه ای است که در گویش کردی لکی ساین گفته می شود.
چنان که شهر شاهین دژ را بومیان «ساین قه لا» شاهین قلعه می خوانند. در بهرام یشت آمده است که پیروزی به ده گونه خود را به اشو زرتشت نمایانده است. هفتمین بار در کالبد ورغن (Vareghan) (بال زن، بالوان کردی)، بر اشوزرتشت نمودار شده است.
پرنده ای که مرغان مرغ، شاه پرندگان و به زبان اوستایی مرغوسئن و به گویش پهلوی سین مورو (سیمرغ دوران پسین) که «هنگام سپیده دم پرواز می کند.
در بامداد خوراک روز را می جوید و در پسین شکار شامگاه را». برابر زامیادیشت هنگامی که جمشید به گفتار نادرست و دروغ پرداخت نخستین بار فر به پیکر مرغ وارغن از وی گسست و به مهر پیوست، مهر شکوه و بزرگی یافت و جم به پستی و درماندگی گرایید. دومین بار فراز جمشید بگسست و به گونه مرغ وارغن بیرون شتافت و به فریدون آتبین پیوست و او پس از زرتشت در میان مردمان پیروزمندترین شد.
و سومین بار فر بگسست، آن فر جمشید به پیکر مرغ وارغن بیرون شتافت، این فر را گرشاسب دلیر برگرفت، زیرا که او دلیرترین و نیرومندترین پس از زرتشت بود. از اینجا آشکار می شود و به خوبی درمی یابیم که نزد پیشینیان، نماد فر و شکوه، بخت بلند، بزرگواری و پایگاه ارجمند، شاهین یا آلوه (Aluh) (به تازی عقاب) و به گفته ای دیگر همای بوده است. ایرانیان در سراسر فلات ایران با بیرق های ملی در برابر بیگانگان ایستادند و ترانه سرافرازی همیشه میهن آریایی را سرودند. «تاریخ پرچم ایران» روایت درفش ایران از درفش کاویانی که بیرق ارجمند کاوه بود، چنانکه فردوسی می سراید:
درفش خجسته میان سپاه
ز گوهر درخشان به کردار ماه
تاریخ پرچم ایران در روزگار ما داستانی به یادماندنی و زیباست. دکتر بختورتاش با پژوهشی شایسته در این کتاب با روش علمی نمادهای ملی ایران را مورد بررسی قرار داده و از عظمت فرهنگی و روحیه مسالمت جو، آرامش طلب و بزرگ ایرانیان در طول تاریخ روایت می کند.

نصرت الله بختورتاش
ناشر؛ بهجت
چاپ دوم؛۱۳۸۴
۲۲۰۰ نسخه
۵۶۸صفحه
جواد لگزیان

منبع : روزنامه کارگزاران