ارزیابی چالمرز جانسون از دور جدید رقابت آمریکا و چین

چالمرز جانسون (Chalmers Jhonson) مشاور سابق سیا، منتقد برجسته سیاست خارجی ایالات متحده و استاد بازنشسته روابط بین الملل در دانشگاه كالیفرنیا در سان دیه گو است. آثار و تألیفات او درحوزه مسائل جهانی موردتوجه محافل دانشگاهی ورسانه ای بوده است. كتاب جدید او Nemesis: The last days of American Republic نام دارد.
ایمی گودمن بتازگی در یك مصاحبه رادیویی با چالمرز جانسون مشاور سابق سیا ، دیدگاه ها ونظرات جنجالی مطرح شده در كتاب «آخرین روز های امپراتوری آمریكا» وی را به بحث گذاشت. از مهم ترین وبحث انگیز ترین محورهای این گفت وگو، تحلیل های جانسون درباره ظهور ابرقدرت شرق یا همان چین است . البته این بخش از پیش بینی های این متخصص امنیتی آمریكا پیش تر وقتی كتاب جانسون به بازار نشر راه یافت نگاه ها را به خود جلب كرده بود، بویژه محافل نومحافظه كار كاخ سفید به آن واكنش نشان داده بودند . اظهارات جانسون دراین گفت وگو كه چكیده آن تقدیم می شود درواقع پاسخی به همین واكنش های انكار آمیزمقام های كاخ سفید درباره ظهور حریفان تازه بین المللی است .
جانسون چنان كه دراین نشست رسانه ای هم تأكید كرده است بیش از آن كه نگران تحركات وپیشرفت های تكنولوژیك حریفان آمریكا درحوزه خاور دور و پاسیفیك باشد ازنگاه و تحلیل نادرست كارگزاران آمریكا نسبت به روند تحولات جهانی كلافه است. اوگفته است هاله ای از تعصب یا توهم شكست ناپذیری امكان درك حقایق امور جهانی را از نومحافظه كاران گرفته است . باقی نظرات او را درمتن زیر دنبال كنید:
▪ نومحافظه كاران وحریفان نوپدید آمریكا
پیدایش قدرت عظیم چین، طبقه حاكم آمریكا و بویژه نومحافظه كاران را به وحشت انداخته است. این كشور پیشرفتی قابل توجه به سوی مدرنیسم داشته است. من در مورد چین خوشبین هستم و معتقدم كه مردم این كشور، دولت خود را در این راه مورد حمایت قرار داده اند زیرا كاری را انجام می دهد كه آنها می خواهند.
البته چین ابتدا از راهی كه در پیش گرفته بود دچار هراس بود و از این می ترسید كه در شرایطی قرار بگیرد كه روسیه در زمان یلتسین آن را تجربه كرد. ولی اكنون با استفاده از همه امكانات ناشناخته خود با بصیرت و قدرت به جلو حركت می كند.
چیزهای زیادی هست؛ از جمله همین پیشرفت های عظیم چین در رشته های مختلف كه ما آمریكایی ها آنها را دوست نداریم. ولی ما هیچ گزینه ای نداریم جز این كه با پیشرفت های چین كنار بیاییم و خود را با آن تطبیق دهیم . همان طور كه در قرن بیستم نسبت به ظهور نوعی قدرت در آلمان ، روسیه و در ژاپن باید خود را تطبیق می دادیم. عدم رضایت قدرت های انگلیسی، بویژه بریتانیا و ایالات متحده برای كنار آمدن با این موضوع و وفق دادن خود با آن ، به جنگ هایی وحشیانه و بی ارزش انجامید. با وجود این ، در باره رشد چین هم، مقام های آمریكایی آه و ناله سر داده اند. در حالی كه برعكس، چین به طور شگفت انگیزی، كه همگان را تحت تأثیر قرار می دهد به سادگی و براحتی خود را با منافع كشور هایی نظیر اندونزی یا ویتنام كه به هیچ وجه چین را دوست ندارند، تطبیق داده است.
آمریكا مدام ژاپن ، كشور همسایه چین را تحریك می كند كه نسبت به این كشور دشمنی بورزد، كشوری كه صحنه بزرگ ترین جنایت های جنگی در جنگ جهانی دوم بوده است، جنایاتی كه نه آن طور كه شایسته است مسئولیت آن پذیرفته شده و نه غرامتی بابت آنها پرداخت شده است. من براستی در شگفتم كه مسئولان ما چرا به چنین تحریكاتی دست می زنند. این كار تنها یك حماقت است. جنگ با چین همان وضع جنگ با ویتنام را پیدا خواهد كرد. ما جنگ را به چین خواهیم باخت. ملی گرایی فزاینده ای كه امروز با شور و حرارت در این كشور حفظ می شود ، منبع حقانیت آن است.
البته ما اكنون مانند روز های نخست ریاست جمهوری بوش با چشمانی عقاب وار مراقب چین نیستیم؛ یعنی در آن روزهایی كه پس از یك رویداد جاسوسی كه در آن چینی ها یكی از هواپیمای اكتشافی ما را كه با روشی بسیار تهاجمی به نواحی داخلی چین وارد شده بود، مجبور به فرود كردند. اگر یك هواپیمای چینی چنین عملی را در سواحل ما انجام می داد ما به طور قطع آن را سرنگون می كردیم ولی آنها آن هواپیمای متجاوز را تنها مجبور به فرود كردند. این امر برای آنها منجر به از دست دادن یك هواپیما و یك خلبان شد.
به خاطر می آورید كه جورج بوش در آن روز ها در تلویزیون اظهار داشت كه اگر چین جزیره تایوان را مورد تهدید قرار دهد، او ارتش آمریكا را با كمال قدرت برضد آن كشور به كار خواهد برد. این كار دیوانگی است، دیوانگی محض. بر فرض كه به تعداد آمریكایی ها یعنی ۲۰۰ میلیون نفر از افراد چینی كشته شوند باز هم بیش از ۸۰۰ میلیون نفر باقی خواهند ماند و ما باز هم مجبوریم با آنها كنار بیاییم نه این كه با آنها دشمنی بورزیم. من باور دارم، شواهد فراوانی وجود دارد كه ما می توانیم خود را با پیشرفت های عظیم چین وفق دهیم.
▪ نمایش قدرت اژدهای زرد یا پرل هاربرفضایی
در ژانویه گذشته چینی ها نخستین آزمایش ضد ماهواره ای خود را انجام دادند و من در كتاب اخیرم ، بخشی را به نظامی كردن فضا اختصاص داده ام و آن را «طرح آینده امپریالیسم در فضا» نامیده ام. این فصل در باره اعمال نفوذ كنگره در مورد برنامه موشكی است كه به نظر من هدر دادن پول برای چیز هایی است كه می دانیم نتیجه ای ندارند. ولی آنها به دنبال نتیجه نیستند. این كار بخشی از اجرای طرح «كینس» (۲)Keynes برای حفظ اقتصاد ما از طریق هزینه های نظامی است. این برنامه در بسیاری از حوزه های انتخاباتی، در مجموعه های صنعتی نظامی، ایجاد شغل می كند.
ما با خود پسندی در مورد سلطه كامل بر فضا، تسلط بر مدار های نزدیك به زمین و مدار های دور تر صحبت كرده ایم. همه ما امروزه به این مدار ها برای پیشبرد كار خود، بسیار وابسته شده ایم. به طور مثال برای ارتباطات راه دور، پیش بینی هوا و انواع و اقسام چیزها ...
به خاطر ممانعت از نظامی شدن فضا و جلوگیری از فاجعه رشد یابنده قرار گرفتن بقایا و پاره های بسیار مرگبار ماهواره ها در مدار زمین، چینی ها ، روس ها و اروپاییان به تكرار از ما خواسته اند، ضوابط بین المللی و قرارداد ها را محترم بشماریم. این نخاله ها خطرهای واقعی هستند؛ همان طور كه یكی از فضا نوردان، خانم سالی راید فرمانده شاتل فضایی ما یك بار با اصابت یك تكه رنگ ، كه در مدار زمین حركت می كرد مواجه شد، نخاله ها و چیزهایی كه در مدار های پایین حركت می كنند ۱۷۰۰۰مایل در ساعت سرعت دارند و این تكه رنگ با این سرعت زیاد به بادگیر سفینه او بر خورد كرد و تو رفتگی عمیقی در آن به وجود آورد. تصورش را بكنید اگر یك تكه رنگ بتواند چنین تأثیری بگذارد، یك سرپوش عدسی یا یك آچار قدیمی یاچیزی نظیر آن، كه در فضا بسیار است ، چه مصیبتی به بار خواهد آورد.
در مركز فضایی جانسون فهرستی از این قطعات تهیه كرده اند كه به طور دائم به تعداد آن اضافه می شود. برخی اوقات جنگ افزار و در بعضی موارد ابزار موشك های ماهواره ها و از این قبیل. آنها یك خبر نامه جالب منتشر كرده اند كه مطلبی دارد در باره چگونگی برخورد یك تكه كپسول فضایی آمریكایی مربوط به ۲۰ سال پیش به دنباله یك موشك چینی. این برخورد چه نخاله ها و خرده ریز هایی كه در فضا باقی گذاشت. این یك فاجعه است.
ولی ما فقط خود پسندی خود را ارضا می كنیم با حمایت از نیروی هوایی خارج از كنترلی كه با ساختن چیز هایی كه خودشان هم می دانند فایده ای ندارد، اما همچنان به خدمت به منافع مجتمع نظامی ادامه می دهند.
اما در باره این كه پرل هاربر فضایی چیست. این اصطلاحی است كه ، به كار برده شده است برای كاری كه باور دارند چینی ها در ژانویه گذشته انجام داده اند. آنها یك سلاح ضد موشكی خود را با پرتاب به طرف یك ماهواره قدیمی و بی فایده خود آزمایش كردند و به این ترتیب آن ماهواره آتش گرفت. این انفجار مقدار زیادی نخاله در فضا ایجاد كرده است. راهی برای تعمیر این گونه ماهواره ها وجود ندارد، بنا براین آنها را براحتی با یك راكت فرود می آورند؛. اگر آن ها را در مدار های بالاتری قرار بدهید، ممكن است ماهواره های مهمی را كه به طور مثال پخش بخشی از برنامه های تلویزیون به آنها بستگی دارد از بین ببرد. برخی از آنها ممكن است به اتمسفر زمین وارد شده، آتش بگیرند. نیروی هوایی ما این گونه خطرات را به خاطر وابستگی زیاد ما به ماهواره ها ندیده می گیرد.
همان طور كه پیش از این هم گفتم بسیاری از كار های ما به این ماهواره ها وابسته است از جمله موشك های هوشمند ما. اروپایی ها در حال ساختن سیستم صلح جویانه ای برای ارتباطات و دیگر نیازهای ابزاری در فضا هستند كه آن را گالیله نامیده اند. آنها معتقدند كه ما باید برای امن كردن و بی خطر كردن فضا، سلاح های ضد ماهواره ای را كنترل كنیم. اما ولی ما آمریكایی ها هیچ كوششی را برای چنین كنترلی نمی پذیریم.

۱) چالمرز جانسون Chalmers Jhonson مشاور سابق سازمان اطلاعات ملی آمریكا (CIA)
۲) كینس Jhon Maynard Keynes اقتصاد دان و نویسنده انگلیسی (۱۹۴۶- ۱۹۸۳ )
منبع : اكنون دموكراسی
برگردان: پوراندخت مجلسی

منبع : روزنامه ایران