تامیل های هند؛ تهیدستان متجدد

وقتی از فرهنگ تامیلی صحبت است، بی درنگ ذهن متوجه شکوه «گپورام»، برج های هرم وار آستانه معابد هندو، یا حرکات ظریف هنرمندانی می شود که سراپا از قلابدوزی و جواهر پوشیده شده اند و اهل ادب «تیرو والووار» حکیمی را به یاد می آورند که در هیات یک خیاط با دشنه و برگ نخل خود چهار زانو نشسته است و شکمبارگان «ایدلی» (کلوچه برنج و دانه های ریز) و «سامبار» (خورش عدس و سبزیجات و تمر هندی) را پیش نظر می آورند.
برای فهم واقعیت روزانه فرهنگ تامیلی، بخصوص به عبارت امروزی، به عناصری برمی خوریم که تفکیک و توصیف آنها غیرممکن است، چرا که عمیقا در جامعه ای ریشه دار به طور غریزی توانسته اند قدرت ها و ضعف های خود را بشناسند.
تامیلی ها در طول قرن ها بیرون از سرزمین خود پراکنده شده اند و به هر جا رفته اند آثاری از خود بر جای نهاده اند که امروزه مقدار فراوانی از آن به دست می آید، این حکایت از وجود قومی پراکنده خارج از تامیل نادو می کند، در عین حال تامیلی هایی که ساکن بوده اند، چنان تحت تاثیرات مهم خارجی واقع شده و شجره آنها به اندازه ای در هم پیچیده شده اند که مشکل می توان از «خصلت» یا «بنیاد» فرهنگ تامیلی سخن گفت. نوع پوشاک، عادات غذایی، شیوه های زندگی و ارزش های فرهنگ تامیلی معاصر حاصل این تاثیرات متقابل در طول قرن هاست.
تامیل نادو یکی از نادرترین حکومت های محلی هند است که عملا به هر دهکده اش از طریق جاده یا راه آهن دسترسی هست. این پیشرفت راه های ارتباطی روی زندگی خصوصی، اقتصادی و اجتماعی همه مردم اثر گذاشته است. سهولت آمد و رفت سرآغاز همسان شدن سبک های زندگی در ولایت های مختلف است.
یک جمعیت متحرک جمعیتی آگاه است. تامیل نادو یکی از حکومت های محلی هند است که سطح سواد در آن بیش از همه جاست. باید به یاد داشت که یکی از سه دانشگاهی که در دوران استعمار هند تاسیس شد در مدرس (۱۸۵۷) پایتخت کنونی تامیل نادو بود. تامیل نادو از این پس دارای دانشکده کشاورزی، دانشگاهی برای آموزش تکنولوژی و علوم مهندسی، یک دانشکده ملی فن شناسی است. همچنین این نکته مهم را باید خاطرنشان ساخت که زنان به طور روزافزونی به آموزش حرفه ای روی آورده اند.
در تامیل نادو خوب چیز خوانده می شود و از شهرنشینان تامیلی بالاتر از ۱۵ سال، ۴۲ درصد یک روزنامه را و ۴۶ درصد یک مجله هفتگی را می خوانند. دومین هفتگی نامه پرخواننده در سراسر هند یک مجله تامیلی است.
این نشریات خوانندگان را از تمام مسائل اصلی آگاه می کنند و مخصوصا می کوشند با پاسخ به خواست ایشان سرگرمشان هم بکنند، از این رو سه زمینه عمده ای که غالبا مطرح می شود به ترتیب اهمیت عبارتند از؛ سینما، مذهب و سیاست، ولی بخصوص سینماست که به عنوان وسیله ارتباطی بسیار مهم برای زبان تامیلی مورد استفاده قرار می گیرد.
تامیل نادو یک ششم سالن های سینمای سراسر هند و یک پانزدهم کل گروه های تئاتری کشور را در بر دارد. در عین حال این خود نشانه ای است از پیشرفت های برق رسانی (۹۹ درصد شهرها، دهات و قصبات دارای برق اند) و رسوخ سینما در مناطق روستایی، قبول سینما برای عامه به وسیله مطبوعات پرتیراژ چند برابر می شود. همچنین شبکه تجاری رادیویی دولتی برای موسیقی، فیلم و برنامه های سینمایی اهمیت درجه اول قائل است.
علاقه تامیلی ها به سینما واقعا سبب پیدایش یک «فرهنگ تبلیغاتی» شده است. در آغاز سینمای ناطق قسمت عمده اهالی بیسواد بودند و نخستین مجلات هم به موازات آن پدید آمدند. از این رو اعلان تنها وسیله واقعی آگهی فیلمسازی تازه بود.
امروز تبلیغ به وسیله اعلان به دیگر زمینه های زندگی اجتماعی گسترش یافته و دیوارهای شهرها و روستاهای تامیل نادو از پلاکاردهای تبلیغاتی پوشیده شده که بزرگترین و رنگین ترین آنها اعلان های سینمایی است. عده زیاد باسوادان و تحرک کارگران به صنعتی شدن کشور مساعدت کرده است. سیستم بسیار سنجیده ای برای تشویق و به خرج صنایع در مناطق به کار گرفته شده تا مشاغل محلی ایجاد گردد و با کوچ به شهرها مبارزه شود. شبکه ای از مناطق صنعتی منطبق با صنایع کوچک و متوسط در مناطق غیرصنعتی به وجود آمده تا از عدم توازن میان نواحی کاسته شود. از این رو چه در سطح تکنولوژی چه در سطح محصولات، تامیل نادو ثابت کرده است که کاملا شایستگی انطباق با تحولات را دارد.
محصولات الکترونیک (رادیو ترانزیستور، نوار و صفحه و تلویزیون) به دگرگونی منظره روستا کمک می کند، هم از نظر شکل های تازه سرگرمی، هم از نظر ایجاد تعداد روزافزون مشاغل جدید برای زن ها، دستگاه های خانگی مانند خودپزها یا آسیاب های برقی جای سبک های سنتی را می گیرد و در خانواری که ساختارش تا اندازه قابل توجهی تغییر یافته به کدبانو فرصت بیکاری بیشتری داده است.
تغییر شرایط زندگی واداشته که شیوه های زندگی سنتی با حقایق تازه انطباق داده شود. زن ها از قید قیمومت بیرون آیند و به آموزش و کار رو آوردند. هرچند که سنت را زیر پا نمی نهند و همچنان به برخی وظایف خانگی و رفتارهای معین از آن جمله مراعات فاصله گیری از مردان پایبند هستند. حتی در مدرس، در ساعت های شلوغی، هنوز صف هایی جلو اتوبوس های ویژه خانم ها دیده می شود.
فرهنگ سنتی تامیلی، مگر عملا فرهنگ یک طبقه اجتماعی بسیار خاص نبوده؟ آیا در ادبیات هم بسان فلسفه یا موسیقی تفکر به افراد نخبه تعلق داشته است؟ در پاسخ می گویند؛ ادبیات سنگام از تفاوت کاست ها و تامیل نادو یکی از ایالت های نادر هند است که در آن تقریبا هر دهکده ای دارای یک ایستگاه اتوبوسرانی و یک ایستگاه راه آهن است. تقریبا شش هزار اتوبوس روزانه فاصله های کوتاه و دراز آن را با یک میلیون و ۲۷۰ هزار کیلومتر مسافت تامین می کند.
مراسم ازدواج نمونه خوبی به دست می دهد از امکانات همزیستی یا تقابل میان سنت و تجدد. ازدواج در زندگی فرد همواره یک تاریخ مهم شمرده می شود، موضع اجتماعی او هرچه می خواهد باشد، ولی در تامیل نادو بخصوص گواه آن است که جامع تامیل رابطه مرد و زن و نقش اجتماعی هر یک را چطور ارزیابی می کند. هنوز غالب ازدواج ها را بزرگ ترها ترتیب می دهند و از جدول ها نجومی و طالع بینی استعداد می جویند.
استقلال، درک نابرابری اجتماعی را قوت بخشیده و به اکثریت امکان بیان این معنی را داده است. همراه سرعت رشد اقتصادی و فنی و تاثیر ارزش های تمدن شهری، فرهنگ های محلی دستخوش ساییدگی روزافزون شده است. از این رو، مهم نگاهداری شیوه ها بیان و سبک زندگی عامه است تا جوهر فرهنگ تامیلی از میان نرود.
زبان تامیلی زبان رسمی ایالات تامیل نادو است (که بیش از ۴۸ میلیون جمعیت دارد) و در جنوب شرقی هند واقع است. علاوه بر آن ۴ میلیون نفری هم که در سریلانکا، برمه، مالزی، اندونزی و پاره ای مناطق آفریقای شرقی و جنوبی و جزایر اقیانوس هند، جنوب اقیانوس آرام و دریای کارائیب پراکنده اند به این زبان حرف می زنند. تاریخ تامیل نادو با سه دودمان سلطنتی شروع می شود؛ شرا، شولا، و پاندیا که دراسناد بازمانده از سه قرن پیش از میلاد باقی مانده است. نام برخی از پادشاهان این سلسله ها در ادبیات سنگام آمده است
در اواسط قرن نهم میلادی، شولا نخستین امپراتوری را بنیان نهاد که در هند از دیگران با افتخارتر است زیرا که در مدیریت (نهرکشی ها و آبیاری، توسعه روستاها) و مساعدت به هنر و ادبیات کوشا بوده اند. دوران امپراتوران شولا عصر طلایی تاریخ تامیل شناخته شده است.
در ۱۶۳۹ انگلیسی ها تجارتخانه هند شرقی را در یک روستای ماهیگیران به نام «مدرس پانلتام» باز کردند. همین جاست که مدرس پایتخت تامیل نادو شد. در ۱۹۴۷، هند به استقلال رسید. اکثریت وسیع اهالی تامیل نادو مذهب هندو دارند، اقلیتی از آن مسلمان و مسیحی هستند.

منبع : روزنامه کارگزاران