رونالد ریگان دموکرات‌ها

نزدیک به دوسال به انتخابات آینده ریاست جمهوری ایالات متحده باقی مانده و در دل اعضای چپ دموکرات این امید زنده می شود که شاید مردم امریکا پس از جورج دبلیو بوش این بار عاقبت به یک دموکرات به اصطلاح پیشرو رأی دهند، دموکراتی به نام «باراک اوباما» که امیدهای زیادی به او می رود و در صورت انتخاب به عنوان اولین رئیس جمهور سیاه پوست امریکا به کاخ سفید خواهد رفت.
این سناتور ۴۵ ساله ایالت ایلینویز که از چهره یی به شدت مناسب برنامه های تلویزیونی برخوردار است، همچون یک ستاره راک در امریکا طرفدار دارد. به عبارت بهتر او «پدیده یی سیاسی» است. این سناتور دموکرات و سیاه پوست برای نشریات معتبر امریکایی مثل تایم و نیویورک تایمز و... چهره یی به شدت خبرساز است و از نوشته های این نشریات چنین برمی آید که جناب اوباما این توانایی را دارد که رقیب هم حزبی اش یعنی سناتور «هیلاری کلینتون» را به خاک سیاه بنشاند. آنچه این نظریه را تقویت می کند نارضایتی اکثریت مردم امریکا از جنگ با عراق است و جالب آنکه هیلاری کلینتون مدت ها است که از جمله پشتیبانان دموکرات برنامه های بوش در عراق به شمار می آید.
نقطه شروع و آغاز به اصطلاح «پدیده اوباما» همان مجمع عمومی حزب دموکرات در سال ۲۰۰۴ بود. با وجود آنکه اعضای حزب دموکرات در آن مجمع عمومی به کاندیداتوری «جان کری» رأی دادند اما سخنرانی اوباما درباره «رؤیای امریکایی» در خاطره ها ماندگار شد؛« امریکایی ها با وجود همه اشتباهاتشان به ایده آلی چون ملتی آزاد و با اخلاق تکیه دارند و همواره وحدت اجتماعی را می جویند.» در آن زمان منتقدان امریکا در خارج، از این اظهارات به عنوان سخنانی ساده لوحانه که با لحنی میهن پرستانه در مورد کاراکتر «غیرمعمول» امریکا ادا شده است، یاد کردند. اما در داخل امریکا از این سخنان به عنوان عباراتی پیشرو یاد شد.
زیرا اوباما در این سخنرانی به شدت سیاست های اجتماعی اما غلط جورج بوش را زیر سوال برد و از این سیاست ها و به ویژه سیاست اقتصادی وی به عنوان عامل سقوط «رؤیای امریکایی» یاد کرد.
اوباما در کتاب پرفروشش به نام «امیدوار و جسور» به شدت حزب جمهوریخواه را مورد حمله قرار داده و می گوید که آنها تنها ملی گرایی افراطی و به عبارتی فقط «امریکا» را نمایندگی می کنند. او در این کتاب داستان ملتی را شرح می دهد که لیبرالیسم و حقوق شهروندی و مدارا در برابر دگرباشان و دگراندیشان را از جمله ارزش های اساسی خود می داند و بر خلاف بوش و همپالکی هایش، اعتقادی به اینکه امریکا سرزمینی الهی است ، ندارد.
اوباما در کسوت یک «ضدسیاستمدار» وارد صحنه می شود و می گوید؛«چه احساسی دارید آنگاه که می بینید پدر و مادرتان از پرداخت پول داروی خود عاجزند و یا فرزندانتان محکوم به درس خواندن در مدرسه هایی مخروبه هستند؟» اوباما درست همان کاری را می کند که دو دهه پیش از آن به اصطلاح آن استاد روابط عمومی یعنی «رونالد ریگان» می کرد. ریگان هم هیچ برنامه یی نداشت آنچه داشت نوعی نگاه و بینش بود. از نظر آن رئیس جمهور بازیگر همه این بینش ها و نگاه ها در واقع به معنای بازگشت به گذشته های دور و احتمالاً خوب به حساب می آمد.
تا به امروز در ایالات متحده امریکا تنها مردان سفیدپوست با تباری اروپایی بر صندلی ریاست جمهوری جلوس کرده اند. اینکه تا به اینجای کار سیاه پوستی به نام «باراک اوباما» ردصلاحیت نشده است، نشان دهنده شکل گیری نوعی لیبرالیسم اجتماعی در امریکاست. و صد البته رد صلاحیت سیاه پوستان دلیل دیگری جز مسئله نژادپرستی ندارد. آخرین بار در سال ۱۹۸۸ بود که آن فعال حقوق شهروندی آفروامریکن تبار یعنی «جسی جکسون» کاندیدای ریاست جمهوری شد و البته پیش از برگزاری انتخابات نهایی حذف گردید زیرا از نظر حاکمان حزب دموکرات، وجود سیاه پوست نوعی ستیزه جویی به حساب می آمد.
از نظر بسیاری از حاکمان سفیدپوست ایالات متحده، ارتقای یک فعال سیاه پوست به مقام سیاستمدار امر مطلوبی نیست و آنها خوش ندارند که سیاه پوستان نسبت به «امتیازهای سفید» حرفی به میان آورند. اما «اوباما» بر خلاف سلفش ، سیاه پوستی است که از اعتماد بسیاری از سفیدپوستان برخوردار است. او با اطمینان می گوید؛«چیزی به نام سفیدپوست، سیاه پوست، لاتین، محافظه کار و لیبرال وجود ندارد و تنها این ایالات متحده امریکا است که وجود دارد.» اوباما خود را فارغ از جنبش های حقوق شهروندی می داند و به کلیسای آفروامریکن نیز تعلق خاطری ندارد.
او می گوید که از فرهنگ سفید همچون سیاه پوستانی مثل «کالین پاول» و «کاندولیزا رایس» به خوبی آگاه است. اوباما به هیچ عنوان با لهجه خاص سیاهان امریکایی صحبت نمی کند و هنگامی که از تبار وی پرسیده می شود می گوید؛«نام فامیل من ریشه کنیایی دارد و لهجه ام کانزاسی است. زیرا پدرم تبار کنیایی داشت و مادرم سفیدپوستی از اهالی کانزاس بود.» اوباما هیچ شکایتی از بدرفتاری به خاطر رنگ پوستش ندارد و برعکس، ملت امریکا را به عنوان «ملتی منحصر به فرد» تحسین می کند.
رونالد ریگان آن به اصطلاح پیام پرامید خود را با وضع قوانینی در جهت منافع سرمایه داران و صاحبان صنایع و تجهیز پیشرفته امریکا برای جنگ سرد کامل کرد. اما با توجه به سابقه کوتاه مدت کاری اوباما (دو سال سناتوری و چندین سال نمایندگی ایلینویز در کنگره) نمی توان به سادگی پی برد که وی چگونه می تواند آن به اصطلاح «رویای امریکایی» را عملی کند. این سیاستمدار رنگین پوست پیش از هر چیز می خواهد بر کارهای ممکن و شدنی تأکید کند. اوباما اعتقادی به عقب نشینی یکباره از عراق هم ندارد و خواهان خروج تدریجی نیروهای امریکایی از این کشور است. او به هنگام مبارزات انتخاباتی گذشته در ایالت کانکتیکات یعنی در همان انتخاباتی که یک تازه کار دموکرات بر آن سناتور جنگ طلب یعنی «لیبرمن» (بزرگترین پشتیبان دموکرات بوش در سنا) پیشی گرفت، همه تلاشش را برای پیروزی دوستش لیبرمن به کار گرفته بود.
البته نه «هیلاری کلینتون» و نه «باراک اوباما» هنوز به صورت رسمی نامزدی خود را اعلام نکرده اند و تا به اینجای کار رقابت درون حزبی دموکرات ها میان «جان ادواردز» (معاون جان کری) و فرماندار آیووا یعنی «تام ویلساک» جریان دارد. «ال گور» هم با برنامه های اقتصادی اش دوستان زیادی را در حزب دموکرات برای خود دست و پا کرده است. البته هیلاری کلینتون نیز از نظر پشتیبانی های مالی وضعی به مراتب بهتر از دیگر نامزدهای دموکرات دارد. اما این بانوی اول پیشین امریکا به دلیل آنکه سود مالی زیادی از سیاستمداری می برد و سیاست را شغل می داند، مورد تنفر راست گرایان است، تنفری که باعث می شود همواره با وی به عنوان فتنه انگیزی منحصر به فرد رفتار گردد.
به هر حال برگزاری مرحله پیش انتخابات نشان خواهد داد که کدام نامزد قادر به تقویت پایگاه دموکرات ها و جذب آرای طرفداران جمهوریخواه است و معلوم خواهد شد که چه کسی آغازی جدید خواهد داشت و چه کسی باعث وحشت قدرتمداران فرهنگی و اقتصادی ایالات متحده نخواهد شد.

منبع: فرایتاگ
ترجمه: محمدعلی فیروزآبادی

منبع : روزنامه اعتماد