جمعه, ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳ / 29 March, 2024
مجله ویستا


روز خانواده


روز خانواده
از سال ۸۶ «روز خانواده و تكریم بازنشستگان» در تقویم رسمی كشور درج خواهد شد. علت انتخاب این روز شأن نزول آیه «هل اتی» در سوره الانسان كه راجع به خانواده و استحكام پایه‌های آن است عنوان شده است. سوره هل اتی در روز ۲۵ ذی الحجه در شان اهل بیت پیامبر (ص)نازل شد كه پس از سه روز روزه و انفاق افطار خود، از طرف خداوند اطعام شدند.
اما در شورای فرهنگ عمومی اتفاق نظر بر این بود كه روز بازنشستگان با یك روز در تقویم رسمی كشور تلفیق شود كه بهترین روز برای این منظور روز ۲۵ ذی الحجه یعنی روز خانواده بود. در دین مبین اسلام خانواده یكی از مهم ترین اركان جامعه محسوب می گردد. پایبندی به خانواده و جلوگیری از بی‌بند وباری و همچنین ارتقاء جایگاه و تحكیم بنیان خانواده، از جمله مسائلی است كه به آن شفارش فراوان شده است.
خانواده به عنوان کوچک ترین نهاد اجتماعی ، آسیب پذیرترین گروه در برابر آسیب های اجتماعی است به طوری که اکثر مشکلات و آسیب ها ابتدا در خانواده ها بروز پیدا می کند و در صورت عدم پیشگیری و برخورد نا صحیح با آنها ، به درون جامعه نیز رسوخ می کند و در این شرایط دشوار دیگر نمی توان به راحتی مشکلات و آسیب ها را کنترل کرد.
بی شك با انجام فرامین دینی اسلام در مورد خانواده و درنظر گرفتن آنها می توان تا حد زیادی زمینه سلامت خانوادگی و سعادت و جاودانگی را برای خویش فراهم سازیم.
شعار امسال روز خانواده « تحول در خانواده ها ، چالش ها و فرصت ها » تاکید بر دگرگونی های مهمی دارد که این واحد اساسی جامعه در سال های اخیر درگیر آنها بوده است. دگرگونی هایی چون كاهش میانگین اعضای خانواده، افزایش سن ازدواج، بالا رفتن میانگین سن مادران در تولد اولین فرزندشان، كاهش مرگ و میر نوزدان و افزایش سن والدین بهمراه دیگر تغییراتی چون زندگی مشترک بدون ازدواج یا ازدواج کارگران مهاجر که در شهرها و کشورهایی زندگی می کنند که همسرانشان حضور ندارند، افزایش طلاق، افزایش تعداد خانواده های تك سرپرست و اپیدمی بیماری هایی مانند ایدز. بسیاری از این دگرگونی ها موجب زیر سئوال بردن ساختار جامعه به گونه ای که ما می شناسیم می شود. دگرگونی های مزبور مستلزم این است که با یکدیگر تلاش کنیم تا خود را تطبیق دهیم، سیاست عمومی را به نحوی شکل دهیم که نیازهای خانواده ها را رفع کند، یقین حاصل کنیم که خدمت اساسی مانند آموزش و بهداشت به تمامی شهروندان به ویژه کودکان بدون در نظر گرفتن وضعیت خانوادگی آنها ارائه می شود.بعضی از تحولات و تغییرات در ساختار خانواده فرصتهای جدیدی ارائه می دهد ، مانند اختیارات جدید و گسترده تر برای دختران و زنان.
● وظایف و کارکرد آن:
خانواده عهده دار وظایف مهم و فوق العاده ای است كه اهم آن عبارتند از:
▪ ابقای نسل
▪ پرورش نسل و مراقبت از آن به سبب حفظش از خطرات گوناگون
▪ صمیمیت و نزدیكی تنگاتنگ با اعضا و همرنگی و همدلی و تعاون
▪ تكمیل و تكامل و ایجاد زمینه امن و آسایش در خانواده به گونه ای كه امكان عبادت خدا و موجبات رشد از هر حیث فراهم شود.
● نقش و اهمیت خانواده:
خانواده تنها نظام اجتماعی است كه در همه جوامع، از مذهبی و غیر مذهبی پذیرفته شده و در جوامع گوناگون دارای نقش، پایگاه و منزلت‏های گوناگون است، با اینكه خانواده هسته ای كوچك از اجتماع است، در حیات اجتماعی مردم نقش و تأثیری فراوان دارد. خانواده هسته اول همه سازمانها و نهادهای اجتماعی است همه نقش های مربوط به ایجاد تمدن و انتقال مواریث و رشد و شكوفایی انسانیت به آن مربوط می شود و نیز همه سنت ها، عقاید و آداب ویژگی های فردی و اجتماعی از طریق خانواده به نسل جدید انتقال می یابد.
جامعه متشكل از خانواده هاست، مختصات آن از طریق روابط خانوادگی قابل توصیف است. اثر وجودی مفید و یا زیانبخش آن، به جامعه هم می رسد. ساخت و مشی آن در سكون یا اضطراب جامعه مؤثر است. انگیزه اعضایش در انگیزه های اجتماع تأثیر می گذارد. چگونگی مشی و سبك زندگی آن در اخلاق جامعه و در صحت یا بیماری آن نقشی مؤثر دارد.
تربیت دینی فرزندان
مطالبی که پیش رو دارید، گزارشی اجمالی از فرایند تربیت دینی فرزندان است که پس از اشاره به ابعاد مختلف دوران کودکی و نوجوانی، به بیان حقوق فرزندان، مسئولیت های والدین و عوامل دین گریزی جوانان می پردازد.
● واقعیت ها و بایسته ها:
یکی از شاخصه های نظام های دینی توجه به واقعیت پیش از بیان مسئولیت ها است. اساساً در میان نظامهای تربیتی، آن سیستمی موفق تر است که پیش از بیان «بایدها و نبایدها» به «هست ها و نیست ها» توجه نماید. بنابراین بر ما لازم است که با غرایز، روحیات، عواطف، احساسات، نیازها و ابعاد مختلف فرزندان خود آشنا شویم و در همان قالبها به برنامه ریزی برای تربیت دینی آنها بپردازیم.
الف) سن مناسب برای آغاز برنامه های تربیتی:
از آنجا که بنابر مطالعات روان شناختی و آموزه های دینی، عوامل مختلف وراثتی و ژنتیکی و حتی محیطی از آغاز شکل گیری نطفه بر انسان تأثیر به سزایی دارند، باید از دوران انتخاب همسر و حتی پیش از آن برای برخوداری فرزندان آینده مان از تربیتی سالم و مناسب، زمینه سازی نماییم. بر همین اساس، پیامبر اکرم (ص) از ازدواج با همسران ناشایست نهی فرموده و فرزندان به دنیا آمده از آنها را تباه شده و از دست رفته می شمارد. امیر مؤمنان (ع) نیز خصلت های زشت و زیبا در روح و روان انسانها را متأثر از شیر مادران شان می داند.
آزمایشهای تجربی در این زمینه نیز این واقعیت را تأیید می کند که انسان از دوران جنینی نسبت به محیط و صداهای مختلف اطراف خود حساس بوده و به خصوص از مادر و سخنان و روحیات وی تأثیر می پذیرد. به همین دلیل، در اسلام به پدران سفارش شده است که از روزی حرام اجتناب ورزند و آداب ویژه ای را به هنگام انعقاد نطفه رعایت کنند. به مادران توصیه شده که در دوران بارداری، مراقب اندیشه ها و رفتارهای خویش بوده، همواره در طهارت جان و پاکیزگی تن و روان تلاش کنند؛ چرا که از کوزه همان برون تراود که در او است. پس از ولادت نیز فرزندان به طور مستقیم در معرض برخی آداب و مراسم مذهبی قرار می گیرند؛ آدابی مانند خواندن اذان در گوش راست و اقامه در گوش چپ که در روایات به عنوان پناهی در برابر وسوسه های شیطانی شمرده شده است؛ کام گرفتن کودک با تربت امام حسین (ع)؛ انجام غسل ولادت؛ ختنه کردن؛ عقیقه کردن؛ صدقه دادن به وزن موی سر کودک از طلا یا نقره و به وزن بدنش از خرما و ..... امروزه از نظر علمی نیز تأثیر بسیاری از این اعمال برآینده کودک غیرقابل انکار است. با این حال، بدیهی است که فرزندان را نمی توان از آغاز تولد به طور مستقیم مورد تعلیم و تربیت قرار داد و ناچار باید منتظر پیدایش زمینه های یادگیری و تربیت پذیری در آنها بود. در این باره که آموزش و پرورش دینی فرزندان را از چه سنی باید آغاز کرد، میان دانشمندان و کارشناسان امور تربیتی اختلاف نظر است.
برخی با هر گونه تعلیم و تربیت مذهبی تا پیش از بلوغ مخالفند، ولی عده ای دیگر با تأکید بر آمادگی و استعداد اطفال برای تربیت پذیری، بر این باورند که می توان برخی معلومات دینی را به طور ساده و قابل فهم به آنها عرضه نمود و با تلقین، آنها را در این فضای مقدس قرار داد. جان لاک از اندیشمندان غربی نیز معتقد است که تربیت دینی را باید از کودکی آغاز کرد. وی می گوید: « اندیشه خدا را از همان آغاز کودکی می توان در نهاد فرزندانمان جای داده، عشق و احترام به خدا را در روانشان بدمیم. »
به نظر می رسد برای یافتن سن مناسب برای آغاز برنامه های تربیتی باید سن طبیعی گرایش فرزندان به دین و مذهب را شناخت. بررسی های روان کاوان نشان می دهد که آغاز پیدایش حس مذهبی در کودکان به ماههای قبل از چهارسالگی باز می گردد و حتی گاه در حدود ۲ تا ۳ سالگی ظاهر می شود. کودکان از سه سالگی، علاقه بسیار به دعا و سرودهای مذهبی داشته، از تکرار و خواندن دعاهای دسته جمعی، لذت بسیار می برند. از حدود ۴ سالگی، کنجکاوی سراسر وجود کودک را فرا می گیرد و درباره حقایق مختلف جهان و از همه مهم تر آفریدگار جهان می پرسد. این مرحله، سن طبیعی کودک برای پذیرش مفهوم خداوند است. کودک چهار ساله، پدر خود را به بزرگی و اهمیت خدا می داند و تلقی او از خدا همچون پدر، ولی بزرگ تر است. او حتی گاه خدا را همچو عضوی از خانواده به حساب می آورد. احساس مذهبی با رشد و افزایش سن کودک آشکارتر می شود و در شش سالگی به روشنی می توان تظاهر به رفتارهای مذهبی را در کودکان مشاهده کرد. یک کودک شش ساله با علاقه تمام درباره خدا پرستش نموده، خواستار آشنایی و صحبت با او است و درخواستهای غالباً مادی خویش همچون اسباب بازی، خوراک و پوشاک را با او در میان می گذارد، به تدریج در سن هفت سالگی، خدا را مقامی قدرتمند و بالاتر از والدین می شناسد.
بر همین اساس، امام باقر (ع) در حدیثی مفصل به تشریح وظایف اولیا در تربیت ایمانی فرزندان از سن سه سالگی می پردازد:
در سه سالگی کلمه توحید « لا اله الا الله » را به کودک بیاموزید و در چهارسالگی با نبوت پیامبر اسلام آشنایش سازید و در پنج سالگی رویش را به قبله کنید و سجده بر زمین را یادش دهید. در شش سالگی رکوع و سجود را به شیوه صحیح به او بیاموزید و در هفت سالگی وضو و نماز را به طور کامل آموزش دهید.
براساس این حدیث شریف، کودک را باید در سه سالگی با خداوند، در چهار سالگی با نبوت و در پنج و شش سالگی با پرستش به شیوه های مختلف آشنا ساخت، تا آن که در هفت سالگی بتوان مجموعه نماز را به عنوان نمادی از کل دین و به تعبیر روایات ستون دین به او القاء نمود.
نکته مهم دیگر در این میان توجه به پرسشهای دینی کودکان است. آنها بر مبنای سیر پیش گفته به پرسش درباره مذهب و موضوعات دینی پرداخته، برکسب درک و فهم خود، سوالات متفاوتی از اطرافیان می پرسند. در شش سال اول درباره منشأ و علت اشیاء سؤال می کنند: من از کجا آمده ام؟ آسمان را که درست کرده است؟ و .... در سن ۷ تا ۱۰ سالگی سوالهایی عمیق تر میپرسند و خواهان پاسخ هایی مستدل تر هستند: چرا خدا دیده نمی شود؟ چگونه خداوند در همه جا حضور دارد؟ خدا چیست؟ انسانها چطور در قیامت دوباره زنده می شوند؟ در سنین نوجوانی به دلیل افزایش آگاهی ها و معلومات بر دامنه و عمق سوالات افزوده می شود. اگر مبانی اعتقادی در سالهای پیش در ذهن شان جای گرفته باشد، پاسخ به سوالات بعدی آسانتر خواهد بود؛ زیرا پاسخهایی که در سنین قبل شنیده اند، فضایی اعتقادی در ذهن شان ترسیم نموده و در آن فضا به اندیشه و پرسش می پردازند.▪ در این سنین سه گونه احساس در رابطه با مذهب برای فرزندانمان پدید می آید:
۱) رشد و گسترش و تقویت حس مذهبی و علاقه مندی به دین؛
۲) پیدایش تردید در آموخته های پیشین؛
۳) پیدایش سوالات متعدد و برخاسته از آن تردیدها.
نکته در خور توجه در این زمینه آن است که فرزندان در این سنین، به علت غرور نوجوانی، گاه از طرح همه سوالات خویش پرهیز دارند و همچنین به دلیل رشد عقلانیت و قوه استدلال شان به هر پاسخی راضی نمی شوند؛ لذا بر ما است که مستقیم و غیر مستقیم، آنان را به سخن آورده و سپس پرسشهای شان را مستدل و منطقی و در حد فهم و درکشان پاسخ دهیم.
ب) آمادگی بسیار کودکان برای تربیت پذیری:
کودکان همگی با فطرت الهی و همراه با روحیاتی پاک و زمینه هایی آراسته زاده می شوند و حس مذهبی به طور طبیعی در آنها پدید آمد، سپس رشد یا افت می یابد. در واقع، این محیط اطراف است که با تأثیر مستقیم و غیر مستقیم خود، زمینه هدایت یا گمراهی آنها را فراهم می آورد؛ گرچه اراده آزاد انسان هیچگاه از میان نمی رود و حق اختیار و انتخاب در هر حال باقی است. بر همین اساس، پیامبر اکرم (ص) می فرماید:
هر نوزادی بر فطرت سالم الهی زاده می شود؛ لیکن این پدر و مادر هستند که گاه او را با تربیتهای ناشایست خویش از صراط مستقیم منحرف می سازند.
بنابراین، رسالت پدر و مادر آن است که با انجام فرایض دینی و بیان آنها برای کودکان و تجسم بخشیدن به روحیات زیبای ایمان و تعهد دینی، استعدادهای آنها را در مسیری درست به فعلیت رسانند؛ در غیر این صورت، فطرت پاک کودکان به تدریج رو به خاموشی می گراید و به محیط آلوده خو می گیرد. کودکان و نوجوانان از اخلاق همه اطرافیان خود کم و بیش تأثیر می پذیرند. پدر و مادر، بستگان، همکلاسیها، معلمان، قهرمانان ورزشی و هنری، شخصیتهای سیاسی و اجتماعی و ....... همگی بر فرزندان ما تأثیر گذاشته، الگوهای مثبت یا منفی آنها را شکل میدهند که البته در این میان والدین از نقش مهمتری برخوردارند. از این رو رواست که امیر مؤمنان، علی (ع) در سفارش نامه ای به فرزندش امام حسن (ع) می نویسد:
« همانا جان و روان خردسالان همچون زمین بایری است که در آن هر نوع دانه و تخمی افشانی، آن را می پذیرد و رشد و نمو می دهد. »
بنابراین، همان قدر که زمینه هدایت و دینداری برای آنها فراهم است زمینه انحراف و فساد نیز مهیا است. کودکان و نوجوانان به دلیل کم تجربگی و نا آگاهی در آستانه لغزش قرار دارند و لذا بر پدران و مادران است که موانع زندگی سالم را از پیش پای آنها بردارند و فطرتهای پاک فرزندانشان را از آلایش به رذایل اخلاقی و مفاسد اجتماعی مصون نگه دارند. با این حال، به نظر می رسد طبیعت و فطرت انسانها، و به ویژه کودکان و نوجوانان، به خیر و سعادت تمایل بیشتری دارد و لذا پیامبر اکرم (ص) درباره آنان می فرماید:
آنها قلبی فضیلت پذیر و دلی رقیق و حساس دارند........ خداوند مرا به پیامبری برانگیخت تا مردم را به رحمت الهی بشارت و از عذابش بیم دهم؛ جوانان و نوجوانان سخنانم را پذیرفتند و با من پیمان محبت بستند، ولی پیران از قبول دعوتم سرباز زدند و به مخالفتم برخاستند.
امام صادق (ع) نیز به یکی از یاران خویش که به تبلیغ دین و نشر تعالیم اهل بیت اشتغال داشت، چنین توصیه می فرماید: « برنامه های تبلیغی خویش را متوجه نسل جوان کن؛ زیرا آنان برای پذیرش خوبیها آمادگی بیشتری دارند و بیش از دیگران حق را می پذیرند. »
ج) نیاز به محبت و دوستی:
نیاز به محبت از نیازهای اساسی انسان به شمار می رود؛ همانگونه که انسان به آب و غذا نیاز دارد؛ به محبت نیز نیازمند است و بود و نبود آن، در تعادل روحی و روانی وی تأثیر فراوان دارد. روان شناسان بر همین اساس به ترسیم هرم نیازهای انسان پرداخته اند.
کودکی که در محیط گرم و محبت آمیز رشد کند، روانی شاد و دلی آرام و با نشاط و به تبع آن، جسمی سالم خواهد داشت. چنین فردی به زندگی امیدوار و دلگرم بوده، خود را در جهانی پرآشوب، تنها و بی یاور نمی بیند. از سوی دیگر، اظهار محبت به کودک از ابتلای وی به عقده حقارت جلوگیری می کند. کودکی که از محبت های گرم پدر و مادر محروم بوده، یا نیازش به محبتهای آنان به حد کافی اشباع نشده است، نسبت به اطرافیان خویش و حتی پدر و مادر عقده نفسانی می یابد و در نتیجه، زمینه هرگونه فساد و انحرافی برایشان مهیا می شود. به اعتقاد کارشناسان امور تربیتی، تندخویی، خشونت، اعتیاد، افسردگی، نا امیدی و ........... غالباً معلول عقده حقارتی است که در اثر کمبود محبت پدید آمده است. گاه فشارهای روانی تا بدانجا این اشخاص را آزار می دهد که دست به خودکشی می زنند. بسیاری از فرزندانی که از منزل فرار کرده اند، انگیزه خود را از فرار، بی توجهی و کم مهری پدر و مادر دانسته اند.
همانگونه که محبوب بودن از نیازهای اولیه انسان است، محبت نمودن از نیازهای اساسی او است. دوست یابی و برقراری روابط اجتماعی که به خصوص در سنین نوجوانی و جوانی شدت می گیرد، براساس همین رابطه متقابل میان نیاز به محبت و نیاز به مهر ورزیدن شکل می گیرد. بنابراین، رفیق خوب و مناسب گرچه برای همگان مهم است، ولی برای نسل جوان اهمیت بیشتری دارد؛ زیرا در این دوره از یک سو عواطف نوجوان، نسبت به دوران کودکی، عمق بیشتری می یابد و دوستی های سطحی او به دوستی های صمیمی بدل می شود. از سوی دیگر، نوجوان در این سن به دنبال کسب استقلال است و لذا به طور طبیعی به دوستان جدید گرایش پیدا میکند. بررسی های علمی نشان می دهد که اثر پذیری نوجوانان از گروه همسالان بیش از هر گروه دیگری همچون خانواده و معلمان است. حال اگر دوستانی شایسته و مناسب گرداگرد نوجوان باشند، موجب تکامل تربیتی و معنوی او می گشودند و اگر افرادی فاسد با او طرح دوستی بریزند، سبب سقوط وی در گرداب لغزشها و انحرافها می گردند. بنابراین، بر والدین است که از یک سو به تقویت دوستی خود با فرزندان در سنین نوجوانی بپردازند و از سوی دیگر، بر معاشرتهای آنان نظارت کرده، آنها را در انتخاب دوستانی مناسب یاری رسانند.
د) توجه به ویژگیهای فرزندان:
هر انسانی از شخصیتی مستقل و هویتی مخصوص به خود برخوردار است؛ بر این اساس، باید همواره ویژگیهای ثابت و متغیر، علایق، انگیزه ها و هیجانات فرزندان خویش را مورد مطالعه قرار دهیم و بر مبنای آن به برنامه ریزی تربیتی بپردازیم. این انتظار برخی از والدین که می خواهند فرزندانشان همچون خودشان و نسخه ای کپی شده از آنها باشند صحیح و به جا نیست. در حدیث شریف آمده است که «راه های وصول به خداوند به عدد جان های آدمیان است.» بنابراین، نمی توانیم برنامه ای ثابت و غیرقابل تغییر برای تربیت دینی فرزندان مان در نظر گرفته، بر همگان به طور یکسان پیاده کنیم؛ بلکه باید با توجه به متغیرها و در پرتو ثوابت به روشی مناسب برای تربیت دینی فرزندمان نایل آییم:
برنامه مناسب تربیت دینی = متغیرهای شخصی فرزندمان + مفاهیم و الگوهای ثابت دینی
بر همین اساس، در حل مشکلات و ناهنجاری های کودکان و نوجوان باید ابتدا کلید شخصیت آنها را شناسایی کرده، به نقاط ضعف و قوت آنها پی ببریم و سپس با بررسی علل انحرافشان، به درمان مناسب بپردازیم. در این میان طبیعی است که گاه به خطا می رویم؛ از این رو، چه نیکو است که با ثبت تجربیات خویش اطلاعات دقیق تری از شخصیت و روحیات فرزندمان به دست آوریم. فرزند یکی از اندیشمندان مذهبی نقل می کرد که پس از مرگ پدر در لوازم شخصی او به مجموعه ای از دفترها و یادداشت ها برخوردم که نکات دقیق و جالب توجهی از روحیات، عواطف و ابعاد مختلف (مثبت و منفی) من و دیگر خواهران و برادرانم در آن ثبت شده بود و تجربیات مختلفی را که پدرم در خلال تربیت ما به دست آورده بود ـ چه موفق و چه نا موفق ـ در آن دفترها نگاشته بود. آنچه در این میان مهم است، پیگیری مستمر و پرهیز از خستگی و بی تفاوتی در شناخت فرزندمان و برنامه ریزی مداوم در تربیت وی است.
● حقوق فرزندان و مسئولیت های والدین:
خداوند سبحان در برابر اعطای ولایت فرزندان به والدین، مسئولیت هایی ویژه بر دوش آنها نهاده است که از آنها به حقوق فرزندان تعبیر می شود. امام سجاد (ع) در رساله حقوق که به تبیین وظایف و مسئولیتهای مختلف انسانها می پردازد، بخش خاصی را به حقوق فرزند اختصاص داده، در عباراتی کوتاه و بسیار پربار چنین می فرماید:
اما حقی که فرزندت بر تو دارد، آن است که بدانی او از تو و وابسته به تو است؛ خوب و بدش در این دنیا به تو باز می گردد و به یقین تو در مقابل ولایتی که بر او داری مسئول هستی به تربیت نیکوی او بپردازی و به سوی خداوند راهنمایی اش کنی. و در انجام وظایف الهی و حقوق خود بر او یاری اش رسانی، که تو در مقابل این تکلیف از پاداش و مجازات برخودار خواهی بود. پس درباره فرزندت چنان رفتار کن و تلاش نما که اثری نیکو پس از خود بر جای گذاری و در مقابل پروردگارت توان پاسخگویی را داشته باشی.
شگفت آن است که برخی از خانواده ها نسبت به غذا و پوشاک و سلامتی جسمانی فرزندان خویش اهتمام فراوان می ورزند، ولی به تربیت و دینداری و بیماریهای روحی و روانی آنها توجهی نمی کنند و به تعبیر امام حسن مجتبی (ع): «شگفتا از کسی که در غذای جسم خویش اندیشه می کند ولی به غذای روح خود نمی پردازد».پیامبر اکرم (ص) حقوق اساسی فرزندان را در وصیتی به امام علی (ع) چنین بر می شمارد:
ای علی، حق فرزندان بر والدینشان آن است که نام نیکو بر آنها نهاده و آنان را به حسن ادب مزین سازند و در محیطی سالم پرورش شان دهند. ای علی، نفرین خداوند بر پدر و مادری که زمینه نافرمانی فرزندان و بی احترامی آنها نسبت به خودشان را فراهم سازند و رحمت الهی بر پدر و مادری که فرزندان خویش را بر نیکوکاری به والدین یاری رسانند.
والدین با عمل به چهار توصیه پیامبر اکرم (ص) می توانند زمینه صلاح فرزندانشان را فراهم آورده، از نافرمانی آنها و گستاخی شان جلوگیری نمایند:
۱) آنچه را کودک در حد توان خود انجام داده است، از او بپذیرند.
۲) آنچه انجام آن برای کودک، سنگین و طاقت فرسا است از او نخواهند.
۳) او را به گناه و سرکشی وادار نکنند.
۴) به او دروغ نگویند و در برابر او به اعمال سبک و احمقانه دست نزنند.
با بررسی آیات و روایات، می توان اهم حقوق فرزندان یا مسئولیت های والدین را در موارد ذیل بر شمرد:
۱) نام نیکو: نخستین حق و یکی از مهمترین حقوق فرزند آن است که برای او نام نیکو، با معنا و زیبا انتخاب کنیم؛ چرا که نام انسان در روح و روان وی تأثیر می گذارد و می تواند او را به جانب محتوا و مضمون آن نام سوق دهد. بر همین اساس، آدمی از نام زیبا مسرور گشته، به آن افتخار می ورزد و از نام بد رنج برده، از آن شرمشار می گردد. حال چه خوب است از میان نامهای نیکو، نامی را برگزینیم که همواره الگویی والا و عینی را در مقابل ما قرار دهد. نامهای امامان و پیامبران و انسانهای نیک در پیوند فرزندانمان با آن قهرمانان تاریخ تأثیری فراوان دارد. بر همین اساس، امام حسین بن علی (ع) برای تمام فرزندان خویش نام مبارک فاطمه و علی را برگزیده بود تا یادآوری مکرر آنها در عصر غربت آن دو شخصیت بزرگ، زمینه باز تولید آن قهرمانان را فراهم آورد و افراد و جوامع را از شعاعهای وجودیشان بهره مند سازد.
۲) مهر و محبت: والدین باید محبت خویش را به فرزندانشان اظهار نموده و تنها به دوستی قلبی بسنده نکنند؛ زیرا برای کودکان فقط آنچه قابل مشاهده و لمس است معنا و مفهوم می یابد. محبت های والدین باید در نوازش ها، بوسه ها، آغوش گرفتن ها، تبسم ها و حتی نوع نگاه ها و آهنگ سخنانشان نمود و ظهور داشته باشد. بر همین اساس پیامبر گرامی اسلام (ص) می فرماید: « نگاه محبت آمیز پدر به فرزند عبادت محسوب می شود. » و « هر کس فرزند خویش را ببوسد خداوند برای او ثوابی در نظر می گیرد و هر کس فرزندش را شاد گرداند، خداوند او را در قیامت شاد می سازد. » امام صادق (ع) نیزمی فرماید: « خداوند بنده ای را به دلیل محبت بسیار به فرزندش مورد رحمت خویش قرار می دهد. » همچنین در روایتی دیگر از موسی (ع) نقل می فرماید که او از خدا پرسید:
«پروردگارا چه عملی نزد تو نیکوتر است؟» خداوند در پاسخش فرمود: « محبت به کودکان؛ چرا که من فطرت آنها را بر یگانگی خویش قرار داده ام و لذا اگر آنها را بمیرانم از روی رحمتم به بهشت جایشان دهم.»
۳) محیط سالم: یکی از نکاتی که در روایات به آن سفارش بسیار شده، انتخاب محیطی سالم برای رشد کودکان و به حداقل رساندن عوامل منفی تأثیر گذار بر آنها است. انتخاب محله مناسب، مدرسه خوب، اطرافیان و دوستان شایسته و ...... همگی تأثیر به سزایی در تربیت فرزندان داشته و از مسئولیتهای مهم والدین به شمار می روند. چرا که محیط گناه آلود، روان را فاسد و مسموم ساخته، خانه دل را تاریک می نماید. شاید به همین دلیل است که مسلمان حق ندارد و در محیط آلوده ای که قادر به حفظ دین و عقیده خود در آن نیست، زندگی نماید و کمترین وظیفه او مهاجرت از آن محیط مسموم است.
یکی از اموری که در سالم سازی محیط رشد فرزندان مان تأثیر فراوان دارد، آموزش محرم و نامحرم، کنترل معاشرتها با جنس مخالف و جدا سازی بستر خواب فرزندان است. معاشرت مختلط دختران و پسران در مجالس عروسی، میهمانی ها و ...... تأثیر فراوانی بر تغییر روحیه دینی و بینش معنوی آنها خواهد گذاشت. این مسأله در مورد دختران اهمیت بیشتری دارد؛ زیرا آنها زودتر از پسران به بلوغ می رسند. بستر کودکان نیز باید در شش سالگی از هم جدا شود. رعایت این اصول به تدریج سبب می شود هر یک از پسران و دختران، نقش مردانه و زنانه مناسب را یافته و برای دوران بحران زای بلوغ آماده گردند. نوه امام خمینی (رحمت الله) عاطفه اشراقی در این باره خاطره ای شنیدنی دارد:
از مسائلی که امام زیاد به آن توجه داشتند، محدود بودن روابط زنان و مردان بود. یادم است که ده سال بیش نداشتم و با برادرها و پسرخاله هایم بازی می کردم و در عین حال حجاب نیز به سر داشتم. امام یک روز مرا صدا زد و فرمود: « شما هیچ تفاوتی با خواهرتان ندارید، مگر او با پسرها بازی می کند که شما این کار را می کنید. » از آن روز به بعد دیگر من در بازی پسرها شرکت نمی کردم.
محیط درونی خانه نیز باید از هر گونه عوامل منفی در تربیت فرزندان تهی باشد؛ روابط جنسی والدین به هیچ وجه نباید در معرض دید فرزندان قرار گیرد. به تدریج باید به کودک آموزش داد که در اطاق خاص خود بخوابد و برای رفتن به اطاق والدین اجازه بگیرد. قرآن کریم نیز در آیه ۵۸ و ۵۹ سوره نور به این امر تصریح نموده است. در روایات حتی از هم بستری در مکانی نزدیک به محل خواب نوزادان نیز نهی شده و انجام این عمل، موجب پیدایش انحراف جنسی در بزرگسالی آنها شمرده شده است.
۴) آموزش قرآن: در روایات از آموزش قرائت قرآن به عنوان یکی از وظایف والدین در تربیت فرزندانشان یاد شده است. بر همین اساس، امام علی (ع) به معلمی که «بسم الله الرحمن الرحیم» را به فرزندان خردسالش آموخته بود، به گنجایش دهان استاد، طلا و جواهر و هدیه داد. امام حسن عسکری (ع) نیز در روایتی ثواب آموزش قرآن به فرزندان را تشکیل دهنده بخش بزرگی از نامه اعمال والدین می شمارد. این سفارشها همگی از آن رو است که قرائت قرآن در جوانی موجب آمیختگی مفاهیم آسمانی آن با روح و روان کودک گشته و ذهن و اندیشه وی را قرآنی و الهی می گرداند و در نتیجه، ضمانتی درونی در مقابل انحرافات اخلاقی و اجتماعی بدو می بخشد.
۵) آشناسازی با مفاهیم و معارف اسلامی: افزون بر قرائت قرآن، باید معانی، مفاهیم، داستانها و مثل های قرآن را به کودکان مان بیاموزیم و در کنار آن با روایات و احادیث معصومین (ع) آشنایشان سازیم و برای لحظه لحظه زندگی الگویی عملی در مقابل چشمانشان قرار دهیم. امام علی (ع) در این باره چنین توصیه می کند: « از دانش ما به کودکان تان بیاموزید که خداوند بدین وسیله منافعی به ایشان رساند. » امام صادق (ع) نیز به شیعیان خویش سفارش می کند که نو نهالان خود را پیش از آنکه افکار و اندیشه های انحرافی، گمراهشان سازد، با احادیث اهل بیت آشنا سازند.
چه نیکو است که پدران و مادران هر شب و یا دست کم هر هفته در جمع خانواده چند آیه یا حدیث و یا برخی اشعار سازنده و داستانهای مفید را بخوانند و درباره آن به صحبت بنشینند. مهمترین موضوعاتی را که فرزندانمان باید با آنها آشنا باشند، می توان بدین ترتیب فهرست کرد:
ـ خداشناسی: معرفی خدا و صفات او، عدالت و حکمت الهی در آفرینش جهان و توضیح درباره بلاها و امتحانات.
ـ راهنماشناسی: شناخت پیامبران و فلسفه نبوت و آشنایی با امامان و کارکردهای آنان.
ـ معادشناسی: رستاخیز، حسابرسی، برزخ، قبر، کیفر و پاداش.
انسان شناسی: رابطه انسان با خدا و جهان هستی، نظارت خدا برا انسان، خلافت انسان در زمین.
۶) محبت به پیامبر و اهل بیت: وظایف والدین تنها به آموزش برخی مفاهیم و ایجاد پاره ای از نگرشها محدود نمی شود، بلکه بر آنها است که برخی گرایشهای مثبت را به فرزندان خود القا کنند و در جانهایشان رسوخ دهند. محبت به خوبها و خوبی ها و نفرت از بدها و بدیها ایمن سازی قوی و مؤثری در مقابل هر گونه زشتی و گناه بوده، محرکی به سوی کمال و ترقی معنوی به شمار می رود. محبت به معصومین (ع) آنان را به حقایقی عینی و الگوهایی عملی مبدل ساخته، امکان همانند سازی با آنها را فراهم می آورد. پیامبر اکرم (ص) در روایتی می فرماید: « فرزندان خود را بر دوست داشتن پیامبرتان و محبت به اهل بیت او تربیت نمایید. »
۷) آموزش احکام شرعی: آشنا ساختن کودکان با وظایف و تکالیف شرعی آنها نیز یکی از مسئولیت های مهم والدین است که با نزدیک شدن آنها به سن بلوغ، ضرورت بیشتری می یابد. فرزندان ما باید پیش از بلوغ به تدریج با احکام مورد نیاز همچون طهارت و نجاست، وضو، غسل، نماز، روزه و ........ آشنا شوند و روش مراجعه به توضیح المسائل را فرا بگیرند. همچنین، از خجالت های بی مورد در پرسش از مسائل شرعی بپرهیزند.
۸) ازدواج به موقع: یکی از وظایف مهمی که در روایات بر دوش والدین نهاده شده، پیشگیری از انحرافات جنسی فرزندان است. پیامبر اکرم (ص) حقوق فرزندان بر والدین را اینگونه می شمارد: نام نیکو، آموزشهای لازم و ازدواج به موقع. چه نیکو است که پدران و مادران از یک سو با مراعات نکات تربیتی از بلوغ زودرس فرزندان ـ که در اثر عوامل مختلفی مانند معاشرت با جنس مخالف، مشاهده فیلمهای نامناسب، دوستی های ناشایست و ....... پدید می آید ـ جلوگیری کنند و از سوی دیگر، با آموزش های لازم، سن بلوغ عقلی آنها را پایین آورند و به حد واقعی خویش که مقارن با بلوغ جنسی است، برسانند. سپس زمینه ازدواجی ساده و پاکیزه را برای آنها فراهم آورند.
منبع: رواق اندیشه جلد ۱۴/ مركز پژوهشهای اسلامی سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران
منبع : واحد مرکزی خبر


همچنین مشاهده کنید