پنجشنبه, ۹ فروردین, ۱۴۰۳ / 28 March, 2024
مجله ویستا

ضعف های فنی و تدارکات ناقص تیم سیموئز


ضعف های فنی و تدارکات ناقص تیم سیموئز
رنه سیموئز با روحیه ای كه از پیروزی ۰ - ۱ تیم ملی امید فوتبال ایران در برابر همتای كره ای خود در دیدار رده بندی بازی های آسیایی دوحه گرفته بود، مسایلی را در پایان آن مسابقه در توجیه دلایل قهرمان نشدن تیمش آورد كه برخی قابل قبول بودند و بعضی خیر. اما وی اشاره ای وسیع به اصلی ترین دلیل نكرد و درباره عمده ترین عامل حرف های زیادی را به زبان نیاورد. اصلی ترین دلیل در چند كلام و به خلاصه ترین شكل این بود كه تیم ما سزاواری قهرمانی را نداشت.
شایسته نبودن ما برای این مهم نیز به نوبه خود دلایلی داشت كه فقط معدودی از آنها مسایل جنبی و حاشیه ای بودند.
به عنوان مثال مساله تعلیق ضربه روحی شدیدی را به تیم وارد كرد و همین كه این تیم برای ۷۲ ساعت گمان می كرد جایی در پانزدهمین دوره بازی های آسیایی نخواهد داشت و سپس ناگهان شنید كه می تواند به دوحه برود، در ایجاد خلل و اختلال در تیم موثر بود. مسایلی مثل عدم انجام بازیهای تداركاتی پرشمار با رقبای خارجی طی ۳،۲ ماه منتهی به رقابت ها هم در شكل نگرفتن تیم امید سهم و نقش داشت. اما اگر از این موارد بگذریم، باید تأكید كنیم كه وقتی به مرحله اصلی و سرنوشت ساز مسابقات رسیدیم (مرحله نیمه نهایی) آنچه ما را ناكام كرد، نه نكات جنبی فوق بلكه عدم كارایی فنی و تاكتیكی بود؛ مساله ای كه بدیهی است مربیان تیم امید در آن بدون نقش و تأثیر نبوده اند.
● فاقد توان قهرمانی
باخت ما در برابر قطر در نیمه نهایی در زمانی شكل گرفت كه بیش از دو هفته از رفع تعلیق می گذشت و اگر هم آن مساله تاثیری بر تیم امید داشت، دیگر تمام شده و رفته بود و نفرات و مربیان ما می دانستند كه خطر حادی از این بابت و سایر مسایل جنبی و تشكیلاتی تهدیدشان نمی كند.
به واقع ایران در آن شب فقط به بازی برتر و فن بیشتر رقیبش (قطر) باخت و برخلاف آنچه قبل از مسابقه روی آن مانور داده شده بود، داوران نیز سر تیم ما را نبریدند و امتیازات میزبانی هم قطر را به پیروزی نرساند و آنچه رساند، كار بهتر و بازی موثرتر رقیب ما بود. این چیزی بود كه سیموئز در مصاحبه های بعد از مسابقه پذیرفت، اما پس از اتمام دیدار با كره جنوبی چندان به آن اشاره نكرد و در روزهای بعد از آن هم بیشتر كوشید مسایل جنبی و حاشیه ای را مهم كند و بگوید كه در درجه اول ما به مزایای جنبی رقیب (قطر) باختیم و در غیر این صورت اول می شدیم، حال آن كه تیم ما و مربی اش توان قهرمانی را نداشتند و آنچه آنان را از این سكو دور نگه داشت، همین مساله بود و نه نكاتی كه گفتیم و حتی اگر در روز دیدار با قطر این عوامل به بدترین و بیشترین شكل در اختیار قطری ها می بود، باز هم فن و هنرشان برای غلبه بر تیم كم برنامه ما كفایت می كرد و دیدیم كه چنین شد.
آنچه سیموئز را بازنده آن نبرد و ایران را از طلای رشته بسیار مورد توجه فوتبال دور كرد، نه عوامل فوق بلكه ناآماده بودن سیموئز برای آن مسابقه و كم آوردن وی در آن دیدار در برابر جمال الدین موسوویچ بود و هر چند كه او بیماری دخترش را باعث پریشانی خاطر خود قبل از مسابقه با قطر و تصمیم گیری های غلط خود دانسته اما حالا كه غلبه بر كره جنوبی بازیگران و فوتبالدوستان ما را قدری شاد كرده امیدواریم حقیقت فوق از یاد نرود و سیموئز اینجا و آنجا نگوید كه ما باید قطر را هم می بردیم و شایستگی اش را هم داشتیم!
● ضعف كره ای ها
به واقع تیم امید ما می توانست در همان مرحله یك چهارم نهایی به دست چین حذف شود و فقط با خوش اقبالی از آن قضیه رست و در جدول ماندنی شد. حتی در روز مسابقه بر سر مدال برنز اگر كره در وقت عادی از چند بخت مسلم گلزنی اش سود می جست و آنها را از دست نمی داد، ما در آن بازی هم برنده نمی بودیم و كار اصلاً به وقت اضافی نمی كشید.
به واقع ضعف پیم وربیك مربی هلندی كره (كه به نظر می رسد از سمت خود بركنار شود) بیشترین كمك را به تیم امید ما رساند تا مسابقه ای را در نهایت ببرد كه در ۹۰ دقیقه نخست آن آشكارا تحت الشعاع رقیب خود قرار داشت. ما حتی در ۳ بازی مان در داخل گروه نیز هرگز خوب بازی نكردیم و اگر دیدار اول و حتی دوم را به این ربط بدهیم كه تیم ما هنوز تحت تاثیر شوك تعلیق قرار داشت، در مورد دیدار سوم با هند (كه آن را فقط با دو گل دیر هنگام بردیم) چنین حكمی را نمی توان داد، مگر این كه بخواهیم بگوییم بازی دو سال بعد تیم ملی مان نیز تحت تاثیر ماجرای تعلیق خواهد بود!
در مجموع تیم ما توانایی فنی لازم را برای قهرمانی نداشت و فاقد صلاحیت مورد نیاز برای این مهم بود و این اصلی ترین مساله ای بود كه ما را از سكوی اول دور نگه داشت و سیموئز در صحبت های اخیرش بیش از این كه به این عامل و ضعف خودش در رفع این مشكل بپردازد، مسایل جنبی را عمده تر كرده و در نهایت از رفتن خود از ایران به خاطر بیماری دخترش سخن گفته است و تاكید كرده كه شاید دیگر مربی امید نباشد.
● فدراسیون هم مقصر بود
فدراسیون هم در این ارتباط تقصیر داشته است. این نهاد هرگز اجازه نداد كارهای تداركاتی و اردوهای تمرینی تیم امید به آن درجه از كارآیی و تاثیر گذاری و استمرار برسد كه لازمه كار بود. درست است كه طول مدت حضور سیموئز در ایران و كار و اردوهای طراحی شده توسط وی به ۵/۱ سال رسید، اما بارها در آن وقفه افتاد و به دفعات نفرات مورد نظر سیموئز را بردند و به تیم ها و مناطق دیگر انتقال دادند و همان طور كه قبلاً گفتیم بازیهای تداركاتی در برابر رقبای خارجی هم هرگز به حد و شكلی نرسید كه باید می رسید و هیچگاه یادمان نمی رود كه سفر به برزیل و بازی با سه تیم باشگاهی آن كشور زمانی شكل گرفت كه دیگر بسیار دیر شده بود و بازی با بحرین در كیش درست در ساعاتی انجام شد كه تازه خبر تحریم و تعلیق به ایران رسیده و همگی را ناراحت كرده بود!
با این همه مساله ای كه تیم ما را در دل و گرماگرم رقابت های دوحه متوقف و از رسیدن به فینال بازداشت، عدم كارآیی فنی و نداشتن تاكتیك لازم بود و نه لزوماً مسایل فوق و ما شانس آوردیم كه به نیمه نهایی رسیدیم و سوم شدیم. بد نیست پس از ابراز شادی بابت كسب این رتبه، حقیقت فوق را نیز دریابیم و طوری برنامه ریزی كنیم كه تیم امید در میدان بزرگ بعدی (مقدماتی المپیك پكن) دچار سرنوشتی مشابه نشود و همین احساس را نیابد. حالا چه سیموئز واقعاً به حرفش عمل كند و از ایران برود و چه تعارف ها را بپذیرد و پس از رسیدگی به وضعیت دختر بیمارش به ایران برگردد!
وصال روحانی
منبع : روزنامه جوان


همچنین مشاهده کنید