ورزش ما و حسین رضازاده

یك بار دیگر حسین رضازاده پای در میدان نهاد و با اقتدار، قهرمان دسته خود در مسابقات وزنه برداری بازی های آسیایی دوحه شد و افتخاری تازه را نصیب خود و ورزش كشور كرد و در شرایطی تمامی ایران را شادمان ساخت كه تا پیش از وی و تا پایان چهارمین روز از پانزدهمین دوره پیكارهای آسیایی ما حتی یك طلا هم دشت نكرده بودیم و دست هایمان از مدال زرین كوتاه مانده بود و به همین خاطر مدال رضازاده توجهی عظیم را برانگیخت و ارزش های این یل اردبیلی را فزون تر آشكار ساخت. با این حال بد نیست از چند وجه به توفیق جدید وی نگریسته و نتیجه گیری های ذیل انجام شود:
۱) مشكلات وزنه برداری ما و تبعات ماجرای دوپینگ گسترده در جامعه این ورزش و به واقع در اردوی ملی این ورزش به جای خود باقی است و تمامی تلاش ها در دو ماه و نیم اخیر بیشتر حرف از میان برداشتن عوارض آن و جور كردن مقدمات حضور تك قهرمان بزرگ مان (رضازاده) در رقابت های جهانی و آسیایی شده و حركت در سایر زمینه ها در كمترین سطح و اندازه بوده است. در این راستا تیم ملی وزنه برداری ما به واقع متلاشی شده و به رغم تلاش های مكرر با فدراسیون بین المللی وزنه برداری طبعاً گشایشی هم در كار حاصل نیامده است، زیرا چنین امری فقط زمانی به وجود می آید كه ما مجازات و محرومیت های حاصله را بپذیریم و یك بنا و روال تازه را برای آینده وزنه برداری خود بریزیم و همه چیز را از نو سازماندهی كنیم. امروز بیم آن می رود كه توجه بیش از حد به وقایع قبلی ما را از آینده باز داشته و برق مدال های رضازاده سرپوشی بر كاستی های بنیادین ما در این رشته شده باشد.
به جایی نمی رسیم
۲) همان برق نباید پوششی بر این حقیقت باشد كه نمایش ما در پنج، شش روز اول بازی های آسیایی امسال كلاً نمایش ضعیفی بود و باعث برخی ناامیدی ها شد. درست است كه با شروع شدن رقابت های تكواندو، كاراته و كشتی طبعاً مدال های فزون تری هم به سمت ما میل كرده، اما تا وقتی ما مدال ها را به این خاطر بطلبیم كه پوششی كلی بر كاستی های ما در بسیاری از رشته های ورزشی باشد به جایی نمی رسیم و بساط فعلی ادامه خواهد یافت.
۳) در همان زمانی كه ما پس از روزها صبر اولین طلای خود را در دوحه صید كردیم، چین رقم ۷۵ طلا را نیز رد كرده بود و حاصل كار ژاپن و كره جنوبی هم قابل توجه نشان می دهد. در شرایطی كه كسب مدال های مرغوب در چنین میادینی برای ما بسیار مهم است و در این راه میلیاردها هزینه می كنیم، باید پرسید كه چرا حاصل كارمان در یك میدان قاره ای و به خصوص در یك هفته نخست آن قابل توجه نشان نمی دهد و اغلب افسوس می آفرینیم و نه افتخار؟
به واقع تكرار چند باره یك ماجرا نشانگر آن است كه ما ایرادهایی بنیادین داریم و ماجرا به یك مورد و دو مورد ختم نمی شود و تصادفی و اتفاقی نیست.
۴) وزنه برداری ما در ۱۰ سال اخیر دوباره تكانی خورده و احیا شده بود اما غوغای دوپینگ و افشای آن در ماه های اخیر این ابهام و گمان را به وجود آورده كه مبادا تمامی پایه های آن پیشرفت نیز سست و ناصحیح بوده و آیا نباید به سایر دستاوردهای فوق نیز شك كرد؟ هرچه باشد موفقیت های ما در رقابت های جهانی و المپیك طی سال های ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۲ نیز با افراد و شاخصه هایی تكرار شده بود كه ساخته و دست پرورده های گئورگی ایوانف در دوره اول حضور او در كشورمان بودند.
اگر قرار باشد در دوره دوم حضور آن مربی بلغاری چنان افتضاحی در دوپینگ به بار آید، چگونه می توان به مقطع اول نیز بدون هیچ شك و ابهامی نگریست و این را هم نپرسید كه آیا امكان دارد ایوانف چنان كارهایی كرده باشد و فدراسیون وزنه برداری و سران وقت آن از ماجراها بی اطلاع بوده باشند.
۵) حتی حسین رضازاده نیز دو سه سالی است كه در سطح سابق خود وزنه و ركورد نمی زند. او پیشتر چنان فاصله عظیمی را با رقبایش ایجاد كرده بود كه اینك می تواند حتی با ركوردهایی ۳۰ كیلو كمتر از حد نصابش در سطح جهان و ۵۰ كیلو كمتر از آن در آسیا مجدداً قهرمان شود و این كارها را در حالی هم انجام بدهد كه هیچ خطر جدی ای او را تهدید نمی كند. رضازاده در حالی در دوحه اول شد كه از ۴۲۵ كیلو فراتر نرفته بود و با این كه او هیچ نیازی به ركوردهای بهتر از این نداشت، اما به نظر می رسید كه او بیش از اندازه از ركوردهای درخشان قبلی اش(۲۱۳ كیلو یك ضرب، ۵/۲۶۳ كیلو دو ضرب و ۵/۴۷۲ كیلو مجموع) فاصله گرفته و دیگر امكان دستیابی مجدد به آن ها و گذر از آن را ندارد. این امر در رقابت های قهرمانی جهانی در جمهوری دومنیكن نیز به چشم خورده بود.
آن جا كه وی به ۲۵ كیلویی ركورد مجموع خود نیز نرسید و فقط به اندازه ای وزنه برداشت كه برای غلبه بر رقبایش در هر یك از حركات بدان نیاز داشت و آن، فواصلی یك تا ۵/۲ كیلویی بود.
هرچند او برای چهارمین بار مدال طلای جهانی را در آن جا صید كرد اما خبری از اقتدار گذشته او نبود. زمانی كه وی با چیزی بین ۲۵ تا ۳۰ و حتی ۳۵ كیلو اختلاف بر رقبا برتری می یافت و آن ها را محو می كرد، می توان استدلال كرد كه او در دومنیكن هنوز تحت تاثیر ماجرای دوپینگ یارانش و مجازات های متخذه فدراسیون بین المللی وزنه برداری (I.W.F) قرار داشت و در دوحه نیز نیازی به زدن ركوردهای بهتر نمی دید و فاصله كم زمانی بین آوردگاه دوحه و مسابقات جهانی امكان كاری سنگین و درخشش افراطی را از او می گرفت، اما این مشخص است كه رضازاده هم اینك از كیفیات سال های ۲۰۰۳ و ۲۰۰۴ خود به دور است. او می تواند بر پایه قدرت عظیمش و اندوخته های سابقش در سال های ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ نیز قهرمان جهان و المپیك شود، اما برای استمرار بخشیدن به آن روال در سال های ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰ به بازگشت به ركوردهای پیشین خود محتاج است. آیا در آن سال ها و با سنی حدود ۳۱ و ۳۲ سال قادر به انجام آن كار خواهد بود؟
اگر حركت نكنیم ...
۶) ورزش عرصه ای پویا و سیال است و برای درخشش در آن باید همواره رو به جلو در حال حركت بود و حتی برای لحظه ای هم بازنایستاد. اكتفا به دستاوردهای سابق و ركوردهای پیشین و كافی شمردن تلاش ها سرنوشتی جز ناكامی را به دنبال نخواهد آورد و امروز به نظر می رسد كه ورزش ما با ادواتی خود را مهیای حضور در مسابقات دوحه كرد و با ابزاری به میدان رفت كه برای چنان میدان بزرگی مناسب نبود و برای عرصه های كوچك تر كفایت می كرد و حتی برخی ضوابط و شاخصه های ۲۰۰۶ نیز در آن لحاظ نشده بود. آیا نتایج هفته نخست رقابت های دوحه چیزی به جز این را به ما می گوید؟

وصال روحانی

منبع : روزنامه جوان