امید با ستاره های خاموش

تیم المپیك فوتبال ایران به هر شكل ممكن ، با قرعه ای مناسب ، كمی خوش اقبالی و یا هر عامل دیگری به نیمه نهایی بازی های آسیایی راه یافت در حالی كه بر خلاف دو دوره قبلی بازی ها قهرمان رقابت های فوتبال شایستگی همیشگی را نداشته و با گام هایی لرزان تا پای فینال خودش را رسانده است.
ایران كه قهرمان بازی های ۱۹۹۸ و ۲۰۰۲ بوده با حداكثر توان و استفاده از بهترین های زیر ۲۳ سال و همچنین با حضور سه بازیكن كمكی راهی دوحه ۲۰۰۶ شد. در مرحله گروهی آسان ترین قرعه مناسب را پیش روی داشت و هر سه رقیب خودش را شكست داد تا در یك چهارم نهایی مقابل چین قرار بگیرد و در ضربات پنالتی حكم صعود امیدها به نیمه نهایی صادر شد.
اگر تیم المپیك را هم با نگاه حرفه ای و صرفا با هدف نتیجه گیری زیر نظر بگیریم پیروزی و صعود به نیمه نهایی در هر شرایطی ارزشمند است، حتی با ارائه بازی های ضعیفی كه انتقادات زیادی را به همراه داشته است. در صورتی كه هدف نهایی قهرمانی و پیروزی باشد تیم المپیك در هر شرایط و به هر شكلی پیروز بوده است و شاید با حفظ روند فعلی بازی هم پیروز باشد و حتی قهرمانی را با همین نمایش جشن بگیرد.
اگر تیم امید به عنوان یكی از رده های سنی تیم های پایه مد نظر قرار بگیرد و در حقیقت ترسیم آینده فوتبال كشور باشد موضوع تفاوت هایی خواهد داشت. تیم امید از حیث ارائه فوتبال زیبا و منظم به هیچ وجه نمایش قابل قبولی نداشته است. حتی ارتباطات فنی و روحی بازیكنان هم در پایین ترین سطح ممكن بوده است. بر خلاف همیشه شاهد هستیم كه در یك ورزش گروهی تیم ایران همدلی ، وفاق و اتحاد را به همراه ندارد و تنها خودخواهی های بچگانه به چشم می آید كه بسیار آزار دهنده است. به وضوح دیده می شود كه این تیم از جهت روانی مشكلات فراوانی دارد و حتی بازیكنان آرامش ذهنی ندارند. در تیمی كه معدل سنی بالایی ندارد وابستگی های عاطفی زیاد است اما تیم المپیك ایران به هیچ وجه اینگونه نیست. بخش دیگری از مشكلات كاملا فنی است. رنه سیموئز مربی باسابقه برزیلی كه به گفته خودش پایبند به حفظ زیبایی و جذابیت های فوتبال است، بیشتر به یك مربی بلوك شرق شباهت پیدا كرده است. از او و تیمش بیش از آنكه شاهد فوتبال زیبا و خصوصا تهاجمی باشیم بازی های بی برنامه ، سرد و البته نتیجه گرا را می بینیم كه هرچند ظاهرا در دوحه نمایش موفقی به نظر می رسد اما در نهایت ناامید كننده است!
تیم امید كه البته تا دو سال دیگر برای حضور در بازی های مقدماتی المپیك تغییرات زیادی خواهد داشت با ساختار و شكل فعلی امیدواركننده نیست. حتی تیم هایی كه پیش از این با نام تیم المپیك در مرحله مقدماتی المپیك ناكام بوده اند بیش از این مایه امیدوار به شمار می رفتند و حداقل به آینده آنها امیدی بود اما تیم امید سیموئز احتمالا برای خود او هم مایه امید نیست!
شرایط سخت و غیر قابل پیش بینی برای این تیم پیش آمد كه حداقل توجیه مناسبی برای مسئولان و مربیان آن است. ابتدا سرمربی برزیلی چند بازی دوستانه را در برنامه قرار داد كه امكان دیدار با هیچ كدام از تیم های مورد نظر فراهم نشد. پس از آن موضوع تكراری صغر سن كه البته برای سیموئز تازگی داشت چند بازیكن كلیدی را از او گرفت. سپس ماجرای جنجالی تعلیق همه را از تیم امید ناامید كرد و بازیكنان تیم المپیك هم ساعت ها در غم از دست رفتن بازی های دوحه گریستند اما یك باره بلاتر ناجی فوتبال ما در این رده سنی شد و اجازه داد كه در بازی های آسیایی شركت كنیم.
این موضوعات در روند آماده سازی و برنامه ریزی تیم المپیك كاملا تاثیر گذار بود و حتی انتظار می رفت كه احتمالا شاهد نتایج بدتری باشیم. در حقیقت اگر بازی های دوحه با قهرمانی فوتبال ایران خاتمه پیدا كند این تیم با توجه به مشكلات پیش آمده دست به كار بزرگی زده است اما در غیر اینصورت آیا این همه پاسخ مناسبی برای رسانه ها و خصوصا جامعه فوتبال دوست كشور خواهد بود؟
فدراسیون فوتبال و مسئولان تیم امید در انتخاب بازیكنان و معرفی آنها به كادر فنی اشتباهات زیادی داشتند تا جایی كه سیموئز تا روز آخر به درستی نمی دانست كه می تواند در دوحه از وجود معدنچی ، اكبرپور و رحمتی استفاده كند و یا این بازیكنان حق حضور در این تورنمنت را نخواهند داشت؟! مسئولان تیم ملی امید و فدراسیون فوتبال مقصر هستند، آنجا كه توان فراهم آوردن مقدمات برای انجام چند بازی دوستانه را مثل همیشه نداشته اند.
مسئولان فدراسیون همچنین در موضوع تعلیق هم مقصر هستند و حتی اگر قهرمانی تیم امید پایان خوشی برای این اشتباهات باشد كوتاهی های به عمل آمده به هیچ وجه قابل توجیه نخواهد بود.

محمد جواد پاینده

منبع : روزنامه جوان