نگاهی به فیلم قتل آنلاین

● افه های دوست داشتنی آقای بازیگر
در یكی از پوسترهای "قتل آنلاین" تصویر تمام قد كسی كار شده،كه كل بازیش در فیلم به دو دقیقه هم نمی رسد.تصویر این بازیگر بزرگ تر و مهم تر از جمشید هاشم پور(بازیگر اصلی فیلم) در پوستر وجود دارد.سهل انگاری هایی از این دست باعث شده"قتل آنلاین"فیلم خوبی نباشد.
"قتل آنلاین"قرار است یك تریلر باشد.یك فیلم هیجان انگیز پلیسی-جنایی با گره های فراوان؛با گره هایی كه هر چند وقت یك بار،آقای پلیس سر وقت شان برود و آن ها را حل و فصل كند.تجربه كم ساخت چنین فیلم هایی باعث شده كه تماشاگر خیلی با آن آشنا نباشد «شاید دو فیلم فریدون جیرانی("شام آخر" و "سالاد فصل") در این دسته جای بگیرد،كه البته پلیس در آن ها نقش چندانی ندارد»به این دلیل كارگردان اعتماد به نفس لازم برای استفاده از تمامی ظرفیت های ژانر را نداشته و مایه های ملودراماتیك به فیلم اضافه كرده است.
به همین خاطر،"قتل آنلاین" بیشتر از این كه یك تریلر باشد،یك ملودرام جنایی است(مثل دو فیلم فریدون جیرانی)و این باج دادن به تماشاگر برای جذب بیشترش باعث شده كه فیلم چند لحن مختلف پیدا كند.در جاهایی تریلر با ساخت و پرداخت خوب و در جاهایی ملودرام كه ضعیف و آبكی است.برای اثبات این قضیه كافی است كه تمام صحنه دونفره های حمید گودرزی و الناز شاكردوست را كنار صحنه قتل مادر شهاب حسینی بگذارید؛تا متوجه بی مایگی اولی و پختگی دومی شوید.
فیلم شروع خوبی دارد.شخصیت های اصلی اش را لا به لای تیتراژ معرفی می كند و ارتباط بین آنها را نشان می دهد.طوری كه وقتی تیتراژ تمام می شود،فیلم مقدمه اولیه اش را پشت سر گذاشته و رفته سر اصل مطلب.سكانس همراهی ماشین ها به دنبال عروس و داماد هم سكانس خوبی است و نشان از ریتم شناسی سازنده اش دارد.
اما همه چیز از قتل اول و حضور جمشید هاشم پور در محل جنایت افت می كند،فیلم مخاطبش را كم هوش فرض می كند و توضیح های اضافی می دهد.شخصیت ها هم همین طور برای خودشان رژه می روند،بی آنكه نیازی به حضورشان باشد یا كاركرد داستانی داشته باشند.در چنین فیلمی كه قرار است تماشاگر را در تعلیق نگه دارد و قاتل را آخر سر معرفی كند،گره داستانی و نحوه حضور قاتل در داستان باید چفت و بست محكمی داشته باشد،اما در فیلم این طور نیست و قاتل از همان اول مشخص است.
گریم شهاب حسینی این قدر تابلو و لو دهنده است(با توجه به ذهنیتی كه تماشاگر از پرسوناژ سینمایی او دارد)كه از همان اول تماشاگر به او شك می كند كس دیگری هم وجود ندارد كه احیانا این شك را از بین ببرد.اگر از تمام گاف های فیلمنامه ای(فیلم چهار فیلمنامه نویس و یك مشاور دارد!) و اجرایی بگذریم،بعضی از صحنه های فیلم كارگردانی خوبی دارد؛مثل سكانس به قتل رسیدن مادر شهاب حسینی با نگاه هایی كه بچه توی دوربین می اندازد یا فست موشن های سكانس تهدید الناز شاكردوست و یك سری از جامپ كات های تصویری در سكانس آخر كه آدم را یاد فیلم عزیز "هفت(دیوید فینچر)" می اندازد.
موضوع فیلم چون مرتبط با یكی از مظاهر زندگی انسان مدرن(اینترنت) است،به جا و بی جا سعی می كند به مظاهر دیگر تكنولوژی هم ارجاع دهد و از آنها استفاده كند،استفاده ای كه در بیشتر جاها به دلیل كاركرد غلط،،لوس و نچسب به نظر می رسد؛استفاده از لپ تاپ برای چت كردن توی ماشین آن هم موقع رانندگی،استفاده بدون كاركرد از آیفون تصویری،كامپیوتری كردن پرونده های قضایی و استفاده همیشگی از اینترنت و چت،آن هم جاهایی كه حضور تلفن درست تر به نظر می رسد(مثل قرار شاكردوست و گودرزی برای فرار دختر از خانه)نمونه ای از این موارد است كه فیلم را جعلی و تقلبی نشان می دهد. تنها دلیلی كه برای استفاده از آنها به ذهن می رسد،ذوق زدگی عوامل سازنده است كه به خاطر جوگیری هر چه دم دستشان بوده،در فیلم گذاشته اند.
فیلم انبوهی بازی معمولی و بد و یك بازی خوب و ویژه دارد.حمید گودرزی و الناز شاكردوست برای زوجی كه عاشق هم هستند و حادثه ای بینشان فاصله انداخته،زیادی شل و ول به نظر می رسند.
نه گرمایی در رابطه شان دیده می شود ونه احساسی كه در تماشاگر شور ایجاد كند.جمشید هاشم پورهم كم كم دارد در نقش پلیس وظیفه شناس از جان گذشته كلیشه می شود،نقش جای كار خاصی برای او نگذاشته و مثل همیشه بازی استانداردی دارد.شخصیت دكتر با بازی غلامحسین لطفی به دلیل برداشت اشتباه او از نقش،بیشتر یادآور وردست بانمك در فیلمفارسی های قبل از انقلاب است تا كسی كه قرار است در مسیر داستان كمك كار پلیس باشد.می ماند شهاب حسینی در نقش قاتل.
حسینی نه تنها بهترین بازیگر فیلم است،بلكه یكی از بهترین بازی های مكمل امسال سینمای ایران را هم انجام داده.او به خوبی وبا احساس نقشش را در آغوش كشیده و آن را با تلفیقی از خونسردی و اضطراب بازی كرده است.شخصیت قاتل به خاطر اجرای خاص حسینی(با آن اداها و افه های دوست داشتنی اش)رگه ای از وقار و متانت دارد كه در نظر تماشاگر محق و دوست داشتنی جلوه می كند.معمولا افه های بازیگری بین شخصیت و تماشاگر فاصله می اندازد،اما این جا افه ها كاركرد معكوس پیدا كرده و دلنشین شده است.شهاب حسینی بازیگر خوبی است(با سه بازی خوب در فیلم های"این زن حرف نمی زند"،"شمعی در باد" و همین "قتل آنلاین")كه سینمای ایران می تواند استفاده بهتری از او كند.
"قتل آنلاین" فیلم خوبی نیست ولی مایه هایی از یك فیلم متوسط و حتی خوب را در خود دارد.اگر برخی از این مایه های داستانی و اجرایی به كار ساخت چند فیلم متوسط و خوب بیاید،فیلم كار خودش را در جایی دیگر انجام داده است،حتی اگر خودش خوب نباشد.و این باعث می شود كه فیلم را جدی بگیریم و استفاده خاص خود را از آن ببریم.استفاده ای كه شاید تاثیرش در آینده مشخص شود.

نویسنده : پویان عسگری

منبع : سایت خبری ـ تحلیلی سینمای ما