خیزش جدید راستگرایان صهیونیستی

پیروزی با كدام است: اندیشه های گذرایی كه ممكن است در حیات یك ملت پدید آید یا اندیشه ای كه پیوندی تاریخی و دینی با روان آن ملت دارد؟ به نظر می رسد افكار گذرا هنگامی مجال ظهور پیدا می كند كه بحران هایی سنگین پدید می آید ؛ ولی این افكار هنگام برخورد با حقایق و اندیشه هایی كه شالوده اصلی هویت تاریخی یك قوم است، نمی تواند نتیجه بخش باشد. آری! این دقیقا همان مسئله ای است كه "اسرائیل" از زمان شارون با آن رو به رو بود ؛ یعنی از زمانی كه شارون تصمیم گرفت تا بر خلاف خواست درونی اش، به فكر دست یابی به برون رفتی برای مناقشه اعراب و "اسرائیل" باشد. آری! اشغالگران قدس از یك طرف خود را در برابر طرح هایی می دیدند كه تا حدی ایدئولوژیك را داشت و از یك طرف خود را در مقابل پروژه های جدید و نوینی می یافتند كه اجرای آن مستلزم فراموش كردن جوانب دینی مسئله و باورهایی بود كه حالت تقدس به خود گرفته بود.
شارون، نخست وزیر تندرو و ایدئولوژیك رژیم اشغالگر قدس در آخرین روزها تصمیم گرفت كه از تخت ایدئولوژیك خود پایین بیاید و اندكی وارد جهان اندیشه شود كه در آن همه چیز تابع موشكافی دقیق و آزمایش های علمی است. شارون تلاش كرد تا در میان گزینه های مختلف موازنه ایجاد كند و تصمیم گرفت تا در برخورد خود با ملت فلسطین، در پی راهكارهایی خارج از چارچوب ایدئولوژی باشد و از همین رو، از غزه خارجه شد و شهرك های صهیونیست نشینی را كه برایش از جان عزیزتر بودند و یكی از پایه های اساسی گسترش صهیونیسم به شمار می رفت، تخلیه كرد و بعد از آن نیز در حالی كه از سوی دوستان لیكودی اش متهم به خیانت شده بود، كار تاسیس یك حزب جدید را آغاز كرد.
شارون تلاش كرد تا كادیما را به محل حضور رهبران برجسته و موثر بر جامعه صهیونیستی بدل سازد تا از این طریق بتواند طرح های جدید سیاسی را مطرح سازد و تنها از سوی رهبرانی مورد انتقاد قرار گیرد كه از جایگاه آنچنانی در جامعه صهیونیستی برخوردار نیستند ؛ ولی وخامت حال وی باعث شد تا اولمرت كه به هیچ وجه در میان صهیونیست ها از آن جایگاه لازم به عنوان یك رهبر برخوردار نبود و ویژگی های علمی و منطقی یك رهبر را نداشت، سكاندار كادیما شد. كاملا روشن است حزب كادیما آخرین روزها را بعد از شارون طی می كند و مسئله بقایش تنها به زمان ـ و نه به هیچ عامل دیگری ـ بستگی دارد ؛ ضمنا جنگ لبنان نیز به این روند شتاب بخشیده و كادیما را به سراشیبی سقوط كشانده است.
علاوه بر عوامل مختلفی كه باعث بروز جنگ لبنان شد ؛ نخست وزیر رژیم صهیونیستی گمان می كرد كه می تواند از طریق جنگ لبنان خود را به یك قهرمان ملی تبدیل كند و از خود تصویر یك رهبر تاریخی بسازد كه پروانه های جنگ شیفته چرخیدن به دور آن باشند. نتایج جنگ خلاف پیش بینی های اولمرت بود و باعث شد كه ارزش های كهن عبرانی و صهیونیستی به زیر سوال رود و بعد از آن نیز صدای معارضان راستگرای "اسرائیلی" كه در مقابل كادیما احساس شكست می كردند، بلند شد.
بعد از جنگ لبنان، دیگر صهیونیست ها احساس امنیت نمی كردند ؛ زیرا جنگ به نفع آنان رقم نخورد و برای همین به اشكال مختلف به تفسیر شكست خود در جنگ پرداختند ؛ عده ای آن را خشم خداوندی می پنداشتند و عده ای دیگر می گفتند كه دلیلش را باید در آن جست كه سربازان به جای جنگ، به فكر پارتنرهای خود در كاباره ها بودند.
مهم این بود كه نظریه امنیت پایدار "اسرائیل" از دو جهت هدف قرار گرفت ؛ ابتدا از این جهت كه بحث مهاجرت صهیونیست ها به فلسطین بر محور امنیت و بر این تفكر استوار بود كه یهودیان در صورت تشكیل یك میهن ملی، می توانند یك زندگی آرام و بی دغدغه داشته باشد. صهیونیست ها وقتی خود را هدف سیل موشك ها دیدند، به این نتیجه رسیدند كه مجبور به ترك "اسرائیل" و یا اقامت در منطقه ای هستند كه از امنیت بیشتری برخوردار باشد. دومین ضربه ای كه به نظریه امنیت پایدار رژیم صهیونیستی خورد، از آن جهت بود كه تمامی مولفه های اصلی امنیت رژیم اشغالگر قدس خود را در مقابل شیوه های نوین جنگی حزب الله و تجهیزات نظامی اش، ناكارآمد نشان داد.
در یك جمع بندی كلی می توان گفت كه اگر امنیت در "اسرائیل" از بین برود، دیگر هیچ توجیهی برای وجود دولت جعلی عبری نمی ماند ؛ به این معنا كه جنگ لبنان پرسش های جدیدی را در مورد فایده تشكیل دولت صهیونیستی بر می انگیزد. برخی افراد نیز پا را از این فراتر می گذارند و می گویند: اگر قرار بر آن است كه یهودیان در فلسطین جمع شوند تا اینكه دسته جمعی بمیرند ؛ پس در این صورت به جای پیش گویی تورات، پیش گویی جناب قذافی درست از كار در می آید.
محبوبیت اولمرت و وزیر جنگش كه عضو شاخه "كبوتران صلح" حزب كار به شمار می رفت، به پایین ترین حد ممكن رسیده است. نظرسنجی ها نشان از آن دارد كه نتانیاهو شكل یك قهرمان ملی را به خود گرفته است. دیگر اولمرت نمی تواند در جایگاه رهبری خود كه از دو زاویه در معرض تهدید است، باقی بماند ؛ ابتدا به خاطر تحقیقاتی كه از وی درباره نتایج جنگ می شود و دوم به خاطر رسوایی های مالی كه به زودی نیز در این خصوص از او بازجویی می شود.
حزب كار یعنی همپیمان اصلی اولمرت ـ به دنبال شكست پرتس در جنگ و عدم التزامش به اصل تعقل در مسئله دو اسیر صهیونیست ـ از بحران های داخلی رنج می برد و برق دشنه راستگرایان را می بیند كه آماده فرود آمدن بر پهلوی او است ؛ از همین رو، اولمرت بازگشت به پایگاه های گذشته اش را به عنوان پناهگاهی می بیند كه امكان دارد او را از عذاب كنونی اش برهاند. نتیجه كلی آن می شود كه لیبرمن تندرو، رئیس حزب افراطی "اسرائیل، خانه ما" كه همیشه دعوت به اخراج فلسطینیان و كشتار آنان می كند، به یكی از اعضای كابینه بدل گردد.
ضمنا اصول و آرمان های حزب كار كه پایه آن مخالفت با مشاركت راستگرایان صهیونیستی دردولت بود، دیگر اعتبار خود را از دست داد و حزب چپگرای كار اعلام كرد كه به حضورش در دولت تداوم خواهد بخشید ؛ به خاطر آنكه این مسئله می تواند از موج تندروی های لیبرمن بكاهد و مانع از انتقال آشكار وی به جبهه راستگرایان شود.
یكی از عناصر مهم در تحولات سیاسی "اسرائیل" آن است كه همه مردم از بازگشت به راستگرایی رضایت خاطر دارند و بسیاری از آنها دیگر به طرح های شارون، به عنوان طرح هایی مخرب می نگرند. صهیونیست ها به پیروزی های سهل الوصول عادت كرده اند و جنگ هایی را شاهد بودند كه خط مقدم آن به دور از مكان سكونت آنان بود. جامعه صهیونیستی به استماع اظهارات رهبران دینی خود كه دائما می گفتند پروردگار یار و همراه آنان است و با آنها در جنگ شركت می كند، خو گرفته اند ؛ ولی این بار به نظر می رسد كه پروردگارشان تصمیم گرفته است كه با آنها در جنگ شركت نكند و حزب الله نیز عزم خود را برای گسترش دایره جنگ جزم كرده است. صهیونیست ها در حال حاضر در مرحله پرسش هستند و سوالاتی را در مورد نتایج جنگ های آتی مطرح می كنند ؛ به ویژه آنكه كشورها و گروه های مبارز در منطقه قدرت و تجربه بیشتری پیدا كرده اند.
آینده "اسرائیل" چگونه خواهد بود؟ بسیاری از صهیونیست ها با این باور به سر می برند كه راستگرایان "اسرائیلی" از قدرت بیشتری در حفظ امنیت برخوردارند.

نویسنده: عبدالستار قاسم
منبع: مركز اطلاع رسانی فلسطین

منبع : خبرگزاری فارس