نشریات سینمایی و چالش‌های پیش‌رو

در این نشریات تلاش می‌شود كه فهم و درك مخاطب را نسبت به فیلم و وضعیت سینمای ایران و جهان افزایش دهند و گزینه‌های مختلفی را برای انتخاب فیلم‌های خوب ایجاد نمایند. اما این نشریات با مشكلاتی هم روبرو هستند. این مشكلات گاهی به دلیل ناآشنایی سازمان‌ها و مراكز دولتی نسبت به موضوع هنر سینما ایجاد می‌شود و انرژی و هزینهٔ بسیاری در راه حل این مشكلات صرف می‌شود. در این گزارش به موضوع‌هایی چون مشكلات سخت‌افزاری و نرم‌افزاری مطبوعات سینمایی، بررسی كمی و كیفی نشریات سینمایی، جایگاه مطبوعات سینمایی در ایران و جهان، رقابت میان آن نشریات و نیز ارائه راهكارهایی برای حل مشكلات مطبوعات سینمایی پرداخته می‌شود.
● مشكلات سخت‌افزاری و نرم‌افزاری
برخی از كارشناسان مطبوعات سینمایی مشكل اصلی نشریات سینمایی را نرم‌افزاری می‌دانند و برخی سخت‌افزاری. البته برخی نیز بر وجود هر دو مشكل تأكید می‌كنند. ابوالقاسم طالبی مدیرمسؤول هفته‌نامه سینما ویدئو از جمله كسانی است كه در این باره به جمله‌ای كوتاه اكتفا می‌كند.
او می‌گوید: مشكلات مطبوعات سینمایی در هر دو بخش (سخت‌افزاری و نرم‌افزاری) با كمی پایین و بالا وجود دارد. نصرت‌الله تابش - سردبیر و جانشین مدیرمسؤول ماهنامه تخصصی فیلم‌نگار - نیز در این‌باره می‌گوید: مشكلات نرم‌افزاری شامل حضور نداشتن نویسندگان متخصص به تعداد مناسب و نبود امكان پژوهش برای تولید مطلب به‌دلایل افزایش هزینه‌های جانبی مهم‌ترین مشكلات نشریات تخصصی هستند اما این موضوع از اهمیت مشكلات دیگر مثل كمبود و گرانی كاغذ كه موجب كاهش تیراژ، افزایش قیمت و در نتیجه از دست دادن اغلب مخاطبان احتمالی است نمی‌كاهد.
اما سعید مستغاثی - سردبیر هفته‌نامه سینما - بیشتر بر مشكل نرم‌افزاری تأكید می‌كند و می‌گوید: به نظر من بیشترین مشكل مطبوعات سینمایی در بخش نرم‌افزاری است و اینكه افراد متخصص و دارای دانش تجربه كافی در این حیطه مشغول نیستند. این نقیصه خصوصاً در صاحبان این نشریات یعنی مدیران مسؤول و سردبیران بیشتر به چشم می‌خورد. یعنی موجب و علت ناكارآمدی و نابلدی سایر اعضای تحریریه از ندانم‌كاری و بی‌سوادی مسؤولان اصلی مطبوعات سینمای است كه نسبت به عرصه تحت مسؤولیت خود احاطه و آگاهی كافی و لازم ندارند و از همین‌روست كه اغلب آسیب‌های محتوایی و ساختاری مطالب و محتوایی این نشریات از دید این صاحبان ناآگاه پنهان مانده و نشریاتی پرغلط و اشتباه به مخاطبانشان ارائه می‌دهند. شهرام جعفری‌نژاد - مدیرمسؤول و سردبیر ماهنامه صنعت سینما - نظر دیگری در این زمینه دارد. او می‌گوید: مانند سایر زمینه‌ها در كشور ما، نه سخت‌افزاری است و نه نرم‌افزاری. بلكه مشكل نبود مدیریت و برنامه‌ریزی صحیح و كنترل شده مسؤولان در این امر است كه به مشكلاتی نظیر كمبود و گرانی كاغذ، گرانی و كیفیت بد امور فنی و چاپ، گرانی و بی‌مسؤولیتی توزیع، نبود راهكارهایی برای ترغیب بخش‌های اقتصادی به كمك بخش‌های فرهنگی، نظارت‌های غیركارشناسانه و... است.
مسعود داودی - مدیرمسوول و سردبیر روزنامه بانی‌ فیلم نیز معتقد است: به‌دلیل آن كه نشریات سینمایی در میان نشریات هنری دیگر و نیز هنر سینما رد میان مردم مقبولیت بیشتری دارد حساسیت بیشتری نیز نسبت به آن وجود دارد. فكر و ایده مهم ركن نشریهٔ سینمایی است و مشكلات مطبوعات سینمایی بیشتر نرم‌افزاری است و مسائل نرم‌افزاری هسته بنیادین هر موضوعی را تشكیل می‌دهد. نشریات سینمایی و یا ورزشی آسیب‌پذیری‌شان مانند هم است. اگر مسوولان به لحاظ مالی به نشریه وابسته باشند، مسائل نرم‌افزاری آنها دچار مشكل می‌شود. این مطبوعات برای حل مشكلات خود راهكاری نیز در مقابل نمی‌بینند.
● وضعیت كمی
سینمای ایران هر سال حدود ۷۰ فیلم تولید می‌كند و این در حالی است كه نشریات تخصصی سینمایی، كمتر از ۱۵ نشریه است. آیا این نسبت نشان از وضعیت مناسبی دارد یا خیر. مسعود داودی در این زمینه می‌گوید: سینمای ایران دچار توهم است. قبل از انقلاب سینمای ایران دارای نشریات بسیاری بود اما آیا سینمای ایران وضعیت مناسبی داشت. به نظرمن اگر یك نشریه خوب در زمینه سینما وجود داشته باشد بهتر از ۷۰ نشریه ضعیف و نامناسب است. بنابراین نباید نسبتی میان تولید فیلم و تعداد نشریات سینمایی برقرار كرد. ما به تعداد انگشت‌شمار نشریه سینمایی داریم كه به شكل جدی به موضوع سینما می‌پردازد. متأسفانه فرهنگ شفاهی فرهنگ غالب كشور ماست و مطبوعات در این زمینه چندان تأثیرگذار نیستند. حتی نفوذ فرهنگ شفاهی در كشور باعث شده تا تماشاگران نسبت به نقد فیلم‌هایی كه در مطبوعات منتشر می‌شود توجه چندانی نداشته باشند و فیلم مورد نظر خود از طریق حرف‌های شفاهی افراد انتخاب می‌كنند. جعفری‌نژاد نیز نظر جالبی در این زمینه دارد. او می‌گوید: نه‌تنها نشریات سینمایی از نظر كمی بسیار زیادند، بلكه به لحاظ كیفی حدود ۱۰ نشریه آنها باید تعطیل شوند! سعید مستغاثی نیز می‌گوید: از نظر من همانقدر كه تولید ۷۰ فیلم برای سینمای ورشكسته ایران و ظرفیت محدود سالن‌هایش حكم ضیافتی پرآب و رنگ و خروارها غذا برای یك معده ناقص و خراب آدمی بیمار و رد حال موت دارد، همان ۱۵ نشریه هم مانند در حكم تهیه هزاران جلد كتاب فلسفی است برای آدمی كه سواد خواندن و نوشتن هم ندارد. ممكن است به نظر شما مقداری بدبینانه باشد ولی كافی است نگاهی به كشورهایی بیندازید كه دارای سینمایی پیشرفته هستند. به‌طور مثال در آمریكا سالانه حدود هزار فیلم سینمایی در سطح جهانی تولید می‌شود تعداد نشریات سراسری از تعداد انگشتان دست فراتر نمی‌رود و آن هم ۵۰ درصدشان تخصصی رشته‌های فنی هستند و بیشتر نشریات سینمایی محلی و ایالتی هستند. در واقع این نشریات كه در ایران تحت عنوان نشریات سینمایی به چاپ می‌رسند و اغلب شبیه یكدیگر هستند دردی از مخاطب سینمای ایران كه سال‌هاست از سالن‌های آن هم گریزان شده، دوا نمی‌كند. البته حكایت سایر روزنامه‌ها و مطبوعات است كه در كشوری كه سرانه مطالعه روزنه‌اش برای هر نفر از چند ثانیه فراتر نمی‌رود و اغلب مردمش اصلاً هیچ روزنامه‌ای را مطالعه نمی‌كنند (طبق آمار منتشره)، ۱۵ نشریه تخصصی سینمایی بسیار زیاد است. طالبی نیز نظری مشابه دیگران دارد و معتقد است این نشریات تنها نشاندهنده كمیت است و می‌گوید: این نشریات و صفحات سینمایی مطبوعات دیگر و سایت‌های اینترنتی و... قصه آفتابه لگن هفت‌دست و شام و ناهار هیچی را به یاد می‌آورد.
از سوی دیگر تابش نیز می‌گوید: برقراری نسبت میان تعداد فیلم‌های تولیدی سینمای ایران و تعداد نشریات آنچنان واضح به‌نظر نمی‌رسد البته این نسبت بین تعداد تولید و تعداد سینماها و مشكلات عدیده آنها وضوح بیشتری دارد. به عبارت دیگر تعداد فیلم‌های تولیدی بیش از توان نمایش آنهاست.
▪ رشد یا نزول
به نظر می‌رسد یكی از مسائل مهم عرصه مطبوعات بررسی این موضوع است كه آیا مطبوعات سینمایی در حال حاضر روند روبه‌رشدی را طی می‌كنند یا نزول داشته‌اند. و دیگر اینكه این رشد یا نزول در كدام زمینه‌ها بوده است. داودی در این زمینه می‌گوید: اگر روند رو به رشدی نداشتیم قطعاً این تعداد نشریه سینمایی منتشر نمی‌شد.
البته بیشتر تأثیرگذاری این مطبوعات در عرصه نقد و گزارش است.
در روزنامه بانی‌فیلم بیشتر وجه اطلاع‌رسانی و خبری آن مطرح است اما به هرحال این نشریات تأثیرگذار هستند و نشریه‌ای مانند ماهنامه فیلم با سابقه طولانی انتشار تأثیر بسیاری بر مخاطبان فیلم داشته است. مستغاثی نیز اگر معتقد است كه در مواردی مطبوعات كارهای خوبی انجام داده‌اند اما به آفت تكرار كه به جان مطبوعات سینمایی افتاده است، تأكید می‌كند. او می‌گوید: نمی‌توان كتمان كرد كه بعضی مواقع جرقه‌هایی در برخی مطبوعات سینمایی به چشم می‌خورد و بر اثر ارتباط بعضی مطبوعاتی‌ها با رسانه‌ها و نشریات روز خارجی، مطالب و مقالات و گزارشات و بخصوص تصاویر بعدیعی به‌چشم می‌خورد ولی این مسأله چندان فراگیر نیست و تكرار و تكرار بزرگترین روندی است كه در مطبوعات سینمایی به چشم می‌خورد. طالبی نیز تنها به جمله‌ای كوتاه اكتفا می‌كند و بر روند رشد صعودی مطبوعات تأكید می‌كند و می‌گوید: هم به لحاظ كیفی و هم به لحاظ كمی رشد داشته‌ایم. اما تابش نظر دیگری دارد و معتقد است نشر یافت به لحاظ كیفی با افت مواجه شده‌اند. وی می‌گوید: غیر از ماهنامه فیلم‌نگار و فصلنامه فارابی نشریه سینمایی تخصصی دیگری را نمی‌شناسم. نشریات سینمایی اغلب عمومی هستند و به همه وجوه سینما می‌پردازند.
البته به‌نظر می‌رسد كه پس از انتشار فیلم‌نگار و تداوم آن توجه به فیلمنامه‌نویسی در اغلب نشریات سینمایی جدی‌تر شده است. اما برخی از پرتیراژترین نشریات سینمایی در اغلب موارد با افت كیفیت مواجه شده‌اند.
جعفری‌نژاد نیز بر رشد كیفی مطبوعات تأكید می‌كند و می‌گوید: در مجموع در دو سه نشریه سینمایی تخصصی، روند رو به رشد محسوس است. از جمله توجه دقیق‌تر و فنی‌تر به مسائل سینمای ایران و جهان، زیرساخت‌ها، بحران‌ها و...
● مشكل انتشار پی در پی
یكی دیگر از مسائل موجود در زمینه مطبوعات سینمایی آن است كه برخی از نشریات به‌صورت مرتب و در زمان مقرر منتشر نمی‌شوند.
به‌عنوان نمونه ممكن است هفته‌نامه‌ای سینمایی به‌صورت دوهفته‌نامه یا ماهنامه منتشر شود و یا اینكه ماهنامه‌ای به‌صورت دو ماه یكبار و... منتشر شود. سؤال این است كه چرا این نشریات به‌صورت منظم و در سر موعد منتشر نمی‌شوند. تابش در این زمینه می‌گوید: نشریات سینمایی به‌ویژه آنهایی كه جنبه تخصصی دارند به‌دلایل مختلف امكان گردش مالی مناسب ندارند به‌عنوان مثال ماهنامه فیلم‌نگار پس از نزدیك به سه سال انتشار هنوز برای قشر عظیمی از علاقه‌مندان به سینما ناشناخته مانده است. عمده‌ترین دلایل آن جنبه اقتصادی دارند. ماهنامه فیلم‌نگار بدون احتساب درآمد حاصل از آگهی برای سر به سر شدن هزینه و درآمد باید در تیراژ ۴۰۰۰۰ نسخه چاپ شود تا از محل تك‌فروشی بتواند هزینه‌های خود را جبران كند. علاوه بر آن ما به دلیل دولتی بودن نمی‌توانیم وارد بازار آگهی كه اغلب از مناسبات ناسالمی برخوردار است، بشویم. در نتیجه به‌شدت وابسته به یارانه دولتی هستیم كه آن هم سقف معینی دارد و در چارچوب اهداف معاونت سینمایی پرداخت می‌شود. هم‌اكنون ماهنامه فیلم‌نگار تبدیل به یكی از مهمترین منابع آموزشی مؤسسات سینمایی و حتی دانشگاه‌ها شده است، بنابراین این یارانه توجیه فرهنگی دارد و نه اقتصادی.طالبی نیز در این زمینه می‌گوید: این مشكل همیشه بوده، بعداً هم خواهد بود. زیرا دولت خودش نشریه سینمایی فیلم‌نگار را منتشر می‌كند و كمتر انگیزه كمك به دیگران را دارد. علی‌الخصوص اگر منتقد دولت و سیاست‌های سینمایی‌اش هم باشند.
مستغاثی عوامل متعددی را در این زمینه دخیل می‌داند و می‌گوید: تخصصی عمل نكردن مدیران مسؤول و صاحبان نشریات كه از احاطه نداشتن آنها به مقوله نشریه و سینما ناشی می‌شود، باعث می‌شود كه مطبوعات با مشكلاتی از قبیل نیروهای متخصص و كارآمد، نبود جذابیت، فروش كم و امثال آن روبه‌رو شود. سودجویی برخی این افراد كه صرفاً به‌خاطر مقاصد غیرفرهنگی و سوءاستفاده از یارانه‌های دولتی و كسب درآمدهای نامشروع، آنها را به سوی راه انداختن نشریه سینمایی كشانده است. این دسته مطبوعات فضای امروز كشور را بسیار مسموم و ناامن كرده است و از جمله موجب انتشار نامرتب این‌گونه نشریات می‌شوند.
داودی نیز معتقد است همه مطبوعات به نوعی با مشكل روبه‌رو هستند و این مشكل شامل حال همه آنها می‌شوند، چه مطبوعات جدی و چه مطبوعات غیرجدی.
● كمبود نیروی انسانی متخصص
مطبوعات سینمایی كشور ما همانند هنر سینما در كشور با كمبود یا به‌كارگیری نادرست نیروی انسانی متخصص روبه‌روست. بسیاری از افرادی كه در عرصهٔ مطبوعات سینمایی قلم می‌زنند، تخصصی در این زمینه ندارند و همین امر مشكلاتی را در ارتباط دقیق‌تر وب یشتر نشریه با مخاطب ایجاد كرده است. داودی معتقد است از سال ۷۶ این مشكل نمود بیشتری پیدا كرده است و در این زمینه می‌گوید: یكی از مشكلاتی كه در عرصهٔ مطبوعات نمود روشنی داشت در سال ۱۳۷۶ و با ورود روزنامه‌ها و نشریات جدید به این عرصه بود. بسیاری از این روزنامه‌ها افرادی را جذب كردند كه با حرفه روزنامه‌نگاری و در شاخه‌های مختلف آشنا نبودند. واقعیت این است كه به اندازه كافی افراد متخصص در این زمینه وجود ندارد و این وظیفه شورای سردبیری نشریات نیز هست كه افرادی را انتخاب كنند كه با زمینه كاری خود آشنایی خوبی داشته باشند. اما به هرحال كمبود نیروی متخصص در نشریات (و به ویژه نشریات سینمایی) بحث دامنگیر و فراگیری است.
اما نظر تابش در این زمینه متفاوت است. او می‌گوید: نشریات تخصصی نمی‌توانند از نیروهای غیرمتخصص استفاده كنند. به‌عنوان مثال در اوایل انتشار فیلم‌نگار اغلب نقدهایی كه برای ما نوشته می‌شد نقد فیلم بود و نه نقد فیلمنامه. در اغلب نقدها به‌وجوه كارگردانی، بازیگری و امور دیگر نیز پرداخته می‌شد اما به‌تدریج نویسندگانی كه زمینه قبلی داشتند توانستند ذهنیت خود را بر روی نقد و آموزش فیلمنامه متمركز كنند. هرچند هنوز با مطلوب‌مان فاصله بسیاری داریم و اغلب ایده‌های جدیدمان در مورد نقد فیلمنامه‌ محقق نمی‌شود.
جعفری‌نژاد نیز معتقد است كه هم نویسنده متخصص كم داریم و نشریات در جذب نیروهای متخصص ناتوانند. وی همچنین می‌گوید: بسیاری از مسائل اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و... نیز مانع جذب افراد متخصص در نشریات می‌شود.
مستغاثی ضمن تأكید بر اینكه پاسخ به این سؤال در صحبت‌های قبلی‌اش توضیح داده شده است اضافه می‌كند: پاسخ اصلی یك عبارت است: غیرمتخصص بودن و بی‌سواد صاحبان این نشریات كه عملكردهای نامطلوب‌شان را در قبال نیروهای انسانی متخصص رقم می‌زند. در نظر آنان همیشه ابزار و مادیات و پول اهمیت بیشتری نسبت به نیروهای متخصص انسانی دارند.
طالبی نظر متفاوتی دارد. وی می‌گوید: این مسأله صحیح نیست كه نشریات سینمایی نیروهای متخصص ندارند. بهترین نیروها در این نشریات تربیت شده‌اند و تقریباً اغلب كسانی كه در مطبوعات غیرسینمایی می‌نویسند روزی در یك نشریه سینمایی فعالیت می‌كردند یا هنوز هم فعالیت می‌كنند. مطبوعات سینمایی آموزشگاه نیروی سینمایی‌نویس برای كل مطبوعات كشور بوده و هست.
● رقابت در نشریات سینمایی
آیا رقابت جان تازه‌ای به نشریات سینمایی می‌بخشد. آیا رقابتی میان نشریات وجود دارد. آیا توزیع امكانات به‌طور مناسب صورت می‌گیرد و... برخی معتقدند تا عدالت میان نشریات برقرار نشود رقابتی نیز شكل نخواهد گرفت.
تابش در این زمینه می‌گوید: با توجه به كمی تعداد نشریات سینمایی نسبت به علاقه‌مندان سینما رقابت معنای جدی ندارد. به عنوان مثال هیچ نشریه دیگری كه اختصاصاً به فیلمنامه بپردازد وجود ندارد تا زمینه‌هایی رقابت فراهم شود. در مورد اجرای عدالت در میان نشریات و مجری آن موضوع برای من روشن نیست.
مستغاثی نیز می‌گوید: عدالت از نظر من لغوامتیاز صاحب‌امتیازهایی است كه صرفاً به‌خاطر منافع مادی اقدام به راه‌اندازی نشریه سینمایی كرده‌اند و اعطای امتیاز بر اساس بینش و تخصص مطبوعاتی - سینمایی.
جعفری‌نژاد نیز در این مورد می‌گوید: بی‌عدالتی كه خب، همیشه بوده، و ما كاری در این باره نمی‌توانیم بكنیم. اما رقابت هم لزوماً به جان تازه منجر نمی‌شود و به عبارت دیگر برای جان تازه گرفتن لازم نیست حتماً رقابت كنیم. كافی است سواد و شخصیت خود را بالا ببریم. طالبی نیز در این مورد جوابی كنایه‌آمیز می‌دهد.
او می‌گوید: سینمایی نیست كه مطبوعاتش بر سر فیلم‌های آن جدال كنند و رقیب شوند.
● مطبوعات سینمایی و حضور در عرصه بین‌الملل
سینمای ایران چند سالی است كه در جشنواره‌های مختلف بین‌المللی صاحب جوایز معتددی شده است. از این‌رو سینمای ایران وجهی بین‌المللی یافته است. اما آیا مطبوعات سینمایی ایران نیز در عرصه بین‌المللی نیز مطرح شده‌اند. تابش در این زمینه می‌گوید: هیچ‌راهی جز بررسی توانایی و ارزشمندی نشریات و اختصاص یارانه‌های جدی برای رشد مطبوعات تخصصی سینمایی وجود ندارد. بخش اعظم این یارانه‌ها باید به تولید اندیشه اختصاص یابد، تا از رهگذر آن كیفیت نشریات به استانداردهای جهانی نزدیك شود. البته بررسی كیفیت نشریات غربی كه به‌عنوان سردمداران جدی سینما شناخته شده‌اند و ارائه نتایج آن از طریق معاونت سینمایی وزارت ارشاد به دست‌اندركاران نشریات سینمایی می‌تواند گام مثبتی در جهت افزایش كیفیت نشریات واقعی باشد.
مستغاثی در این زمینه می‌گوید: پس از رفع نقیصه اصلی كه قبلاً به آن اشاره كردم با به‌وجود آوردن ارتباط تنگاتنگ با رسانه‌ها و نشریات معتبر جهانی و حضور فعال در عرصه‌های بین‌المللی.
طالبی نیز با كنایه می‌گوید: علیه كشور بیشتر بنویسند تا جهانی شوند!
جعفری‌نژاد نیز می‌گوید: اگر منظور ورود نشریات سینمایی ما به عرصه‌های بین‌المللی است، طبعاً اول باید در محدوده داخلی بتوانیم آن‌ها را اداره كنیم كه فعلاً نمی‌توانیم. بعد اگر توانستیم، خب آن هم برای خود برنامه‌ریزی و سازوكار حمایتی ویژه‌ای می‌خواهد.
داودی نیز می‌گوید: این واقعیتی است كه از نظر بین حضور در عرصهٔ بین‌الملل مطبوعات ما با خلأ روبه‌رو هستند اما قصه ظرف و مظروف است. مقایسه مطبوعات ما با مطبوعات موفق در عرصهٔ جهانی مانند این است كه بخواهیم ورزش كشتی كشورمان را با ورزش مشت زنی در كشور در كشور مقایسه كنیم. البته این نكته را هم باید عنوان كرد كه حضور سینمای ایران در عرصه بین‌الملل، حضوری تك شاخه است و نمی‌توان گفت كه به درخت تناوری تبدیل شده است. بیشتر حضور آقای كیارستمی، سینمای ایران را در جهان مطرح كرد و بسترسازی مناسبی برای ایجاد جایگاهی مناسب برای سینمای ایران در جهان صورت نگرفته است. به هرحال مطبوعات سینمایی نیز متناسب صنعت سینما در جهان مطرح می‌شوند. به‌عنوان نمونه در آمریكا حدود ۸۰۰ فیلم تولید می‌شود و آن كشور از قطب‌های بزرگ سینمایی جهان است طبیعی است كه معدود مجلات و نشریات تخصصی آن كشور نیز هنگام صنعت سینمای آن پیش می‌رود و جایگاهی جهانی پیدا می‌كند.
● وضعیت كیفی و فنی نشریات سینمایی
آیا نشریات سینمایی توانسته‌اند بر اساس موضوع مورد استفاده از طراحی، گرافیك و صفحه‌آرایی مناسبی استفاده كنند. آیا جذابیت بصری در آنها دیده می‌شود. در این زمینه جعفری‌نژاد می‌گوید: مانند سایر نشریات و سایر زمینه‌ها در كشور ما، نشریات سینمایی نیز متأسفانه وضعیت مطلوبی ندارند.
مستغاثی بر نقش مسؤولان نشریه تأكید می‌كند و می‌گوید: همه این مسائل فرعی در درجه اول به همان عامل اصلی یعنی صاحب‌امتیاز، مدیرمسؤول و سردبیر آگاه و متخصص بازمی‌گردد و در درجهٔ دوم جذب نیروهای جدید و جوان فعال كه با دیدگاه روز رسانه‌ای و استانداردهای مطبوعاتی آشنایی دارند.
متأسفانه در حال حاضر به جز موارد معدودی كیفیت قابل‌توجهی در محتوا و ساختار نشریات سینمایی به چشم نمی‌خورد.
طالبی نیز می‌گوید: مطبوعات سینمایی همگی بهتر از فیلم‌های سینمایی فعلی كشورند.
تابش نیز در این زمینه می‌گوید: تولید نشریه سینمایی نیز مثل كارگردانی یك فیلم است كه هیچ‌لحظه‌ای از آن نباید با بی‌توجهی روبه‌رو شود همه عناصر دخیل در كیفیت و زیبایی یك نشریه سینمایی نیازمند توجهی یكسان هستند، به عنوان مثال اغلب نشریات سینمایی "سرمقاله‌هایی برای نخواندن" دارند و یا زیبایی را در چاپ پوسترهای چهاررنگ ستارگان جست‌وجو می‌كنند كه به كیفیت به معنای واقعی آن كمك نمی‌كنند.
مشكلات گفته شد و راهكارهایی نیز بیان شد اما آیا می‌توان این مشكلات را برطرف كرد. به راستی راهكارهای مناسب برای حل مشكلات مطبوعات سینمایی كدامند.
تابش در این زمینه می‌گوید: نشریات سینمایی زمانی مشكلات كمتری خواهند داشت كه سینمای ایران در سبد هزینه خانوار منظور شود. تعداد سینمای موجود حداقل باید به ده برابر افزایش یابد. و در یك دوره لااقل ده ساله با مساعدت دولت به عنوان وظیفه‌ای فرهنگی تیراژ نشریات سینمایی لااقل به اندازه پنج‌برابر تعداد كیوسك‌های روزنامه‌فروشی برسد.
طالبی نیز در زمینه ارائه راهكارها می‌گوید: هر چه بلدم به كار می‌بندم كه نشریه‌ام تعطیل نشود. در همین حد هم قهرمانم و راهكار برای دیگران ندارم.
داودی نیز معتقد است كه راهكار را باید مسؤولان ارائه دهند.
او می‌گوید: در زمینه حمایت از نشریات تخصصی، كار چندانی صورت نگرفته است. باید یك تیم حرفه‌ای بررسی كند كه تاكنون چه كارهایی در زمینه حل مشكلات مطبوعات سینمایی صورت گرفته و چگونه باید حمایت‌ها اصولی صورت گیرد. باید بدون حب و بغض و شائبه‌های سیاسی به مطبوعات كمك كرد تا آنان بتوانند روی پای خود بایستند.

مسعود توكلی - صدیقه حسنی