هنر رومی اتروسک

● نقاشی
تارکوینی ها بر خلاف کائره ایها، دیوارهای اتاقکهای تدفینی زیرزمینی خویش را با نقاشیهای خوشرنگ و زنده دیواری تزیین می کردند. با آنکه موضوعات نقاشی مقبره ای در اتروریا گاهی از افسانه های یونانی مایه می گیرند، غالباً به نمایش صحنه هایی از میهمانی و شادمانی اختصاص دارند، همچنان که در مقبره پلنگان در تارکوینی دیده می رود این اتاقک تدفینی کوچک به شیوه رایج در تارکوینی سده پنجم پیش از میلاد تزیین شده است.
یک صحنه میهمانی بر روی دیوار مقابل در ورودی با گروهی از رقصندگان و نوازندگان بر روی دیوارهای کناری. این تصویرهای زنده نمای شگفت انگیز، مخصوصاً همان فراوانی و شادی حیات بخشی را بیان می کنند که هنر اتروسکها را همانند زندگی اتروسکها از خود لبریز کرده است. به نظر می رسد سه مرد جوان، که یکی شان حمایلی نازک به روزی سینه انداخته است و دو تای دیگر ردایی زیبا به تن دارند، شتابان از میان بیشه ای انبوه از درختهای غارِ زیبا و کوچک می گذرند، سردسته شان جام شراب به دست دارد و با دست اشاره می کند و آن دو نیز دو نی لبک و یک چنگ زهی می نوازند.
از حالتشان بر می آید که می رقصند و به طرزی موزون به جهات مختلف رو کرده اند، گویی رقصی دایره وار انجام می دهند. حرکاتشان، مخصوصاً حرکات دو دست و انگشتان بزرگ نمایی شده نی نواز، که ساز خود را با چنان اطمینانی و ظرافتی گرفته و می نوازد، گونه ای اغراق رقص آرایانه دارند. در نقاشیهای جهان باستان به ندرت دیده شده است که حرکتی سرشار از روح زندگی، این چنین متقاعد کننده تجسم شده باشد و به سختی می توان از میان آثار متعلق به آن زمان به اثری این چنین مناسب بیان جوانی، فصل بهار، موسیقی و رقص برخورد.
این اثر، یک نقاشی دیواری روی لایه ای نازک بر دیوار تخته سنگی طبیعی با اندود گچی ساخته شده از خاک کوه است. رنگهایش – سیاه، آبی، آبی – سبز و قرمز اُخرایی – همچنان بیشتری بخش از تازگی اولیه خود را حفظ کرده اند و یک هماهنگی ساده و طبیعی با زمینه زرد کرم خود به وجود می آورند.
لیکن چنین به نظر می رسد که اتروسکهای پسین از روحیه طبیعی پرنشاط و پرتوان خویش دست برداشته و به فورمالیسمی آرام و متمایل به کلاسی سیسم، مانند آنچه در پیکره زنی از خانواده ولچا از اتاقک تدفینی مقبره اورکوس (جهان ارواح) در شهر تارکوینی دیده می شود، روی آورده است. بیان آمیخته و متفکرانه این نقاشی پرشکوه با مضمون آرام متنش – عذاب مرده در جهان ارواح و در میان دیوهای مهیب دنیای زیرین – تناسب دارد.
در اینجا از احساس خوش بینی پیشین اتروسکها که در اثر نفوذ تدریجی ادیان جهان وطن دنیای هلنی رو به خاموشی گذاشت اثری نیست؛ زیرا ادیان مزبور نه بر آخرین شادمانی آدمی در جشنهای مراسم تدفین بلکه بر اندوهگینی سرنوشت وی تأکید می کردند.

منبع : واحد مرکزی خبر