روابط عمومی و ارتباط با رسانه های جمعی در دستگاه قضایی

بی تردید امروزه محافل فكری و كانون اندیشه ای، از رسانه ها به عنوان قوه چهارم در هر كشور یاد نموده و آن را در عرض قوای دیگر معرفی می نمایند و بسیاری از نظریه پردازان معتقدند كه قوه چهارم می تواند در برخورد با قضایایی كه در جامعه رخ می دهد، سه قوه دیگر را به زانو در آورد و هر گونه اطلاع رسانی ضعیف و یا حساب نشده باعث بر هم ریختن جامعه شده و می تواند نوعی اغتشاش فكری و تشویش روانی در جامعه ایجاد كند كه در صورت تبدیل شدن به هنجار و عادت، تغییر آن بسیار مشكل خواهد بود. رای صادره از سوی یك دادگاه ممكن است تغییراتی را چه در اجزا و چه در كلیت جامعه و یا نظام ایجاد نماید و اثرات مطلوب و یا نامطلوبی را بر جای گذارد.
اهمیت این موضوع زمانی دو چندان می گردد كه تشكیلات قضایی در اطلاع رسانی، خود را با سدی عظیم از موانع مانند رعایت قوانین و مقررات، آبرو و حیثیت افراد، بی طرفی و اصل تساوی حقوق مخاطبان روبه رو می بینند.
در این مجال مختصر موضوع بحث نقش و جایگاه ارتباطات و اطلاع رسانی در روابط عمومی است كه تاكید آن بر ارتباطات رسانه ای در قوه قضاییه و به تبع آن دادگستری كل استان تهران خواهد بود.
به جرات می توان گفت كه زمان حاضر قرن غلبه و سیطره ابزار تبلیغ و وسایل ارتباط جمعی بوده و شكست و پیروزی ایدئولوژی ها، عقاید و آرمان های ملی، مذهبی و انسانی ملل جهان تا حد بسیار زیادی موكول به میزان توفیق در تحصیل ابزار پیشرفته تبلیغات و اطلاع رسانی است و بهره گیری از رسانه های همگانی در این مهم یعنی استفاده همگانی از بزرگراه های ارتباطی.
در تعریف روابط عمومی باید گفت: روابط عمومی، مدیریت ارتباط بین سازمان و مخاطب است یعنی یك ارتباط دو سویه بین سازمان و مخاطبین را مهیا می سازد.
روابط عمومی دستگاه قضایی باید در دو محور اساسی كه عملاً از وظایف روابط عمومی است یعنی:
۱) اطلاع رسانی
۲) اطلاع یابی
از مخاطبین خود گام بر دارد و در فرآیند ارتباطی مسایل حقوقی و نظرات و انتقادات مفید مردم را نسبت به عملكرد و برنامه های دستگاه قضایی به سیاست گذاران انتقال دهد و آنان باید بدانند مخاطبین خود چگونه می اندیشند، چه دیدگاهی دارند و چه میزان رضایت دارند؟
از سوی دیگر این روابط عمومی باید توانایی و قابلیت انتقال پیام و خواسته ها را برای مخاطبین خود داشته باشد و موضوعی كه از آن به عنوان اطلاع رسانی به مخاطبین یاد می شود مبحث اصلی در این ارتباط است.
ارایه گزارش عملكرد توسط مسوولین دستگاه قضایی در برنامه ها و مناسبت های مختلف، در كنار بحث اطلاع رسانی مهم است و به خاطر عدم ارایه گزارش عملكرد خوب، مناسب و شفاف به مردم می بایست كل وقت صرف جوابگویی به افراد، اذهان عمومی و سوالات مطروحه گردد.
دستگاه قضایی در اطلاع رسانی خود باید در مخاطب و مردم این اطمینان را ایجاد نماید كه برای خود حرف نمی زند و نمی خواهد بگوید كه حق با كیست؟ بلكه هدف او اطلاع رسانی به مردم و بیان این مطلب است كه حق چیست؟ زیرا اطلاع رسانی قضایی همانند یك كار فرهنگی است كه با برنامه ریزی تدریجی و توضیحی و ارایه نظریات حقوقی همگام با كار عملی قضایی با جامعه و نحوه رسیدگی به پرونده های مطروحه و مهم با جریان سازی حقوقی جامعه، دستگاه قضایی را به سیستمی تبدیل كند كه هیچ كس نتواند نقش آن را در جامعه نادیده بگیرد.
هر پرونده مطروحه در دستگاه قضایی باعث حیثیت نظام سیاسی، اجتماعی و... كشور محسوب می گردد لذا اهمیت برخی از پرونده ها و نحوه رسیدگی به آن دارای ویژگی خاصی است و از آنجایی كه همیشه در محاكم قضایی دو طرف پرونده هریك به تنهایی خود را محق و دیگری را ناحق می دانند قضاوت بین افراد بسیار مشكل است زیرا هر دو طرف عالم به قضیه و قاضی جاهل به پرونده است.
در این میان نقش روابط عمومی و ارتباطات دادگستری به عنوان مرجع اطلاع رسانی و اطلاع یابی از محاكم و دادسراهای رسیدگی كننده به پرونده های مطروحه و انعكاس منفی و یا مثبت از روند رسیدگی به برخی پرونده ها و مركز ثقل دستگاه و افكار عمومی، بسیار مهم و اساسی است.
اكتفا به انجام كارهای اداری و رسیدگی به پرونده ها در محاكم بدون اطلاع رسانی و تبلیغ درست، كاری غلط و ناروا است زیرا اگر تبلیغ درست و اطلاع رسانی صحیح صورت نگیرد، به ضد تبلیغ بدل خواهد شد و بازتاب منفی بر جای خواهد گذاشت، كه در این صورت سه خطر عمده دستگاه قضایی را تهدید می كند:
۱) غلبه شعارهای بی محتوا و كشانده شدن ذهن های متوجه و هوشمند به بی اعتمادی و بی تفاوتی كه خطر بزرگی است.
۲) نفوذ افكار عمومی غلط و بیگانه، به این معنا كه اگر فكری در محیطی بیفتد، می تواند نفوذ كند.
۳) كج فهمی همراه با شعارهای حق طلبی كه از طرف افراد سودجو و فرصت طلب سر داده می شود و با استفاده از برخی جریانات باعث القائات منفی و نادرست در دستگاه قضایی می شود كه بدی آن چندین برابر خواهد بود.

رضا تقی آبادی
منبع: روزنامه جوان