جمعه, ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳ / 29 March, 2024
مجله ویستا

شب سفید ایتالیا


شب سفید ایتالیا
یك دقیقه برای رسیدن به بی نهایت. دو گل. تاریخ دوباره تكرار می شود. جاه طلبی نهوز ادامه دارد، این بار با هیجانی بیشتر. ایتالیا به فینال پرواز می كند، فقط یك قدم با جام فاصله دارد، جایی كه حتی یك ماه قبل كسی باور نمی كرد ایتالیا به آن برسد. اما در شبی كه سنگینی گناه و رسوایی فوتبال ایتالیا بر روی دوش آنها احساس می شد و در رم باشگاه های بزرگ سقوط سریع خود را شروع كرده بودند تیم ملی ایتالیا در شبی فراموش نشدنی شادی بزرگی را به ملتش و طرفداران آن در ۵ قاره هدیه می كند.
این شب را هیچ كس از یاد نمی برد. آلمان ها دیگر نمی توانند كاری كنند. بازی دوستانه یا رسمی دیگر فرقی ندارد، صاحبخانه در هر میدانی حتی اگر مدعی درجه اول قهرمانی هم باشد باز یك شكست خورده است و فقط باید به حداقل فكر كند. آنچه كه حداكثر نامیده می شود و باید در فینال آن را تقسیم كرد به ایتالیا تعلق دارد. شاید این شكست سنگین تر از تمام شكست های تاریخ فوتبال آلمان باشد چراكه آنها در برابر تماشاگران خود كه رویای قهرمانی در سر داشتند همه چیز را از دست دادند. بازی ۰- ۲ تمام می شود، آن هم در آخرین دقیقه وقت های اضافی كه می توانست همه چیز را به پنالتی لعنتی بكشاند اما ایتالیا كه تیمی سزاوارتر و بهتر از آلمان بود در آخرین تلاش هایش به نتیجه می رسد و پیروز می شود.
دل پیرو دوباره همان ستاره ای می شود كه همه عاشقش بودند و در آخرین دور با سرعت شگفت انگیزی خود را مقابل دروازه می رساند و داغ بزرگی را روی پیشانی له مان می گذارد. بوفون برای چهارمین بازی متوالی دروازه اش را بسته نگه می دارد و در این بازی هم به تنهایی جلوی مهاجمان آلمان می ایستد. لیپی هم گفته بود كه در این بازی پیروز می شود و تغییرات او در طول بازی نشان می داد كه با آمدن جیلا، یاكوئینتا و آلكس همه چیز برای حملات گسترده و برنده شدن، آماده می شود. بهت در دورتموند و آلمان وجود دارد.
سكوت آنها در تمام طول شب و تا صبح ادامه دارد. فقط صدای كسانی شنیده می شود كه فریاد می زدند، جیغ می كشیدند : «ای. تا. لیا.» «ای. تا. لیا.» روزنامه گاتزتا دلو اسپورت هم این را برای تیتر اول خود انتخاب می كند. روزهای گناه و شرمساری به پایان رسید. ایتالیایی ها می توانند حالا به تیمی افتخار كنند كه خوب بازی می كند، هجومی است و دیگر به فكر كاتناچو نیستند. آنها به برلین می روند. خوش به حالشان.
همه این را می گویند. وقتی كه گریه های گتوزو را می بینند. خوشحالی گروسوی جوان را یا شادی یك شوالیه جدید به نام دل پیرو. لیپی حالا می تواند جواب تمام انتقاد ها را بدهد. «می خواهم چیز دیگری را به شما بگویم. وقتی دل پیرو به زمین رفت رو به نیمكت به همه گفتم كه گل پیروزی را او می زند. من اشتباه كردم. او گل دوم را زد.» لیپی این را می گوید. «من واقعاً دل پیرو را زیر نظر داشتم. او خیلی ناراحت بود و در ابتدای بازی به تیمی نگاه می كرد كه در حال گرم كردن بود و او در آن میان نبود و آلكس می خواست از ابتدا بازی كند. من همه اینها را می دانستم و باید بهترین تصمیم را می گرفتم.» و سرمربی فهمید كه با تعویض هایش باید خطر كند. پروتا را كه یك هافبك است بیرون می آورد و دل پیرو به میدان می رود. لاجوردی ها با دو مهاجم به اضافه دل پیرو و توتی بازی را ادامه می دهند.
«در چنین بازی هایی فقط بازیكنان بزرگ می توانند سرنوشت ساز باشند. در آن لحظات بازی دو تكه شده بود. می دانستم كه بوفون و خط دفاعی همه چیز را در زمین خودمان گارانتی كرده اند. پس باید حمله می كردیم. بازیكنانی كه به میدان آمدند همگی برای ضربات پنالتی كیفیت و توانایی خوبی داشتند و از این نظر هم مشكلی نمی دیدم. اما این تیم می توانست حمله كند و من هم نباید جلوی آن را می گرفتم. » بازی پنالتی ها نمی توانست جالب باشد. آرژانتین آن را چند روز قبل امتحان كرد و نابود شد. «ما تا آخر خوب بازی كردیم و حتی در وقت های اضافی هم بعد از توپی كه به تیر دروازه خورد به حملات خودمان ادامه دادیم. برنده شدن با پنالتی اصلاً عادلانه نبود. رسیدن به پنالتی در برابر این تیم با طرفدارانی كه در ورزشگاه داشتند شرایط سختی را برایمان به وجود می آورد پس باید در همان دقایق بازی مانده به دنبال پیروزی می رفتیم. بردن در خانه آنها لذت بزرگی دارد و حالا همه خوشحال هستند. »
لیپی هیچ شكی در این مورد ندارد و ادامه می دهد: آن كه بیش از همه سزاوار رسیدن به فینال بود ما هستیم. این گروه بچه های استثنایی كه شخصیت بزرگی دارند و با قلبشان بازی می كنند. «این بازی جوانمردانه بود كه در وسط زمین برنده آن مشخص شد.» بیشتر از آنها صاحب توپ بودیم و در میانه میدان هم نفرات بیشتری داشتیم البته آنها یك نفر را فدا كردند تا فقط توتی را مهار كند. ما هم انتظار چنین چیزی را داشتیم. قبل از بازی با همه صحبت كردم اما به شما نمی گویم كه چه گفتیم. این یك راز درون تیمی است.
بازی هم همانطور شروع شد كه ما از قبل خودمان را برای آن آماده كرده بودیم. برای نتیجه هم به این گل ها خوشبین بودیم. این بازی بهترین بازی جام بود و اگر مثل بازی ۷۰ نباشد كمتر از آن هم نیست. «بعد از دوازده سال ایتالیا به فینال می رسد و صاحبخانه را بیرون می اندازد. جشن بزرگی به راه افتاده است اما لیپی نمی خواهد آرامش تیمش به هم بریزد و فقط به این جشن فكر كند.
بعد از بازی همه برای جشن آزاد هستند اما از چهارشنبه صبح كار و برنامه جدید شروع می شود. رسوایی فوتبال ایتالیا می توانست همه چیز را تحت تاثیر قرار دهد و شب بدی را رقم بزند اما وقتی كه آلكس می آید همه چیز عوض می شود و آنها پیروز می شوند به اضافه چپ پای تاریخی فوتبال ایتالیا كه در حساس ترین لحظات یك گل بزرگ می زند و نام خود را در تاریخ فوتبال ایتالیا ثبت می كند.» گروسو. او می تواند یك مالدینی دیگر باشد با این تفاوت كه مالدینی به چنین شادی وصف ناپذیری بعد از یك گل دست نیافت و گروسو جوان هم سعی كرد خاطره آنتونیونی سال ۸۲ را زنده كند كه بعد از گل فریاد می كشید و به سمت نیمكت می رفت. گروسو می گوید: ما شایسته این پیروزی بودیم و باید به فینال می رسیدیم.
ما از تمام شرایط سخت گذشتیم و به خوبی خودمان را نشان دادیم. این پیروزی باعث می شود كه تمام مسائل و مشكلات فراموش شوند. این گل را به زنم و پسرم كه دو ماه دیگر به دنیا می آید تقدیم می كنم. فینال؟ امیدوارم كه یك بازی بزرگ دیگر را انجام دهیم. برای من حریف بعدی فرقی ندارد؛ پرتغال یا فرانسه هردو آنها حریف های سرسختی هستند. اما پیروزی امشب انرژی بزرگی را برایمان به وجود می آورد كه می توانیم از آن برای بازی فینال هم استفاده كنیم. «از گروسو تا دل پیرو. آلمان با ضربه های آنها ناك اوت شد.» من به همین دروازه در ۱۳ سپتامبر ۹۵ گل زدم.
اولین گلم در لیگ قهرمانان اروپا بود. واقعاً این احساس را داشتم من باید آن توپ را گل می كردم. از جیلا باید تشكر كنم «آلكس زیر پیراهن لاجوردی خود پیراهنی دیگر بر تن دارد كه روی آن جملاتی برای دلداری دادن پسوتو نوشته شده بود. او می گوید زنده باد پسوتو. دلسرد نشو پسر. یووه در دسته سوم؟ دوشنبه به این موضوع فكر می كنم. یكشنبه باید قهرمان شویم. این یك جام را كم دارم. در این تیم ایتالیا بازیكنان زیادی از یووه هستند و این پیروزی انتقامی برای تمام حرف های گذشته است. بیشتر از اینكه خوشحال باشم این عصبانیتی است كه بیرون می ریزم. خیلی چیز ها وجود دارد كه الان وقت صحبت كردن درباره آنها نیست.
گل هایی كه زدیم همه را خوشحال كرده است و باید به وظیفه ای كه دارم عمل كنم و برای ایتالیا خوب بازی كنم. حتی در فینال و تا رسیدن به قهرمانی.» ایتالیا شب سفید خود را جشن می گیرد. در تمام شهر های ایتالیا جشن به راه انداخته اند و خوشحال هستند. به نظر می رسد با این برد بار گناهان همه سبك تر شده است حتی اگر سقوط تیم های بزرگ ادامه داشته باشد و با این پیروزی هم نتوان آنها را نجات داد. امروز همه به تیم ملی فكر می كنند. تا فینال چند روز باقی مانده است...
محسن ابراهیمی
منبع : روزنامه شرق


همچنین مشاهده کنید