روزنامه «انقلاب اسلامی»

روزنامه انقلاب اسلامی به صاحب امتیازی و مدیر مسئولی سید‌ابوالحسن بنی‌صدر در سی‌ام خرداد ۱۳۵۸ در تهران منتشر شد.
هم‌زمان با پیروزی انقلاب اسلامی، شمار زیادی از گروهها، احزاب و شخصیتهای سیاسی، فرهنگی و مذهبی برای بیان دیدگاههای خود،‌ دست به انتشار نشریه‌هایی زدند. به گونه‌ای كه تا تیرماه ۱۳۵۸ تعداد نشریاتی كه به صورت روزانه، هفتگی و ماهنامه منتشر می‌شد به ۲۲۲ عنوان رسید.
این در حالی بود كه با وجود دو روزنامه قدیمی اطلاعات و كیهان،‌سایر نشریات از قدمت انتشار زیادی برخوردار نبودند و بسیاری از مردم ایران به دنبال صداهای تازه‌ای بودند. روشهای تازه در روزنامه‌نگاری و خبر رسانی. این میل موجب افزایش شمارگان و عناوین جراید گردید.
پیش از این، روزنامه جمهوری اسلامی، ارگان حزب جمهوری اسلامی در نهم خرداد سال ۱۳۵۸ منتشر شده بود و دیدگاههای نزدیك به رهبری انقلاب را ارائه می‌داد.
سیدابوالحسن بنی‌صدر كه در آن تاریخ عضو شورای انقلاب اسلامی بود و هیچ گونه سمت دیگری در دولت موقت نپذیرفته بود، اقدام به انتشار روزنامه‌ای به نام انقلاب اسلامی كرد. استفاده از نام «انقلاب اسلامی» برای این روزنامه، با گسترش شهرت بنی‌صدر در میان مردم كه از طریق پخش سخنرانیهایش در رادیو و تلویزیون و مناظره‌های او با برخی از نظریه‌پردازان و اعضای گروههای ماركسیستی همراه بود، بزودی شمارگان این روزنامه را افزایش داد.
اداره این روزنامه بر عهده دوستان بنی‌صدر قرار داشت كه با وی از دوران اقامت پانزده ساله‌اش در فرانسه آشنا بودند؛ از جمله علیرضا نوبری (سردبیر روزنامه) كه چندی بعد رئیس كل بانك مركزی شد. روزنامه انقلاب اسلامی در قطعی كه اندكی كوچك‌تر از اندازه روزنامه‌های اطلاعات و كیهان بود، در هشت صفحه و به بهای پانزده ریال منتشر می‌شد.
در دی ۱۳۵۸ كه موضوع انتخاب نخستین رئیس جمهوری مطرح شد، بنی‌صدر با استفاده از روزنامه انقلاب اسلامی و برخی نشریات دیگر، تبلیغات گسترده‌ای برای پیروزی در انتخابات صورت داد و پس از انتخاب به این سمت، محمد‌ جعفری، یكی از نزدیكان بنی‌صدر، مدیر مسئولی روزنامه را بر عهده گرفت و سید جمال‌الدین موسوی سردبیر روزنامه شد.
این روزنامه تا هفدهم خرداد ۱۳۶۰، ۵۵۷ شماره منتشر كرد و به دستور دادستان انقلاب اسلامی مركز توقیف شد.
علت توقیف این روزنامه كه با نظر هیئت سه نفره حل اختلاف صورت گرفته بود، «نشر مقالات تشنج‌زا و مخل به مبانی اسلام و حقوق عمومی جامعه نوپا و انقلابی مردم مسلمان ایران بویژه در زمان جنگ» عنوان شده بود.
هیئت سه‌نفره متشكل از محمد‌رضا مهدوی‌كنی، به نمایندگی از سوی امام خمینی، محمد‌یزدی به نمایندگی از رؤسای دیوان عالی كشور و مجلس شورای اسلامی، و نخست‌وزیر، و شهاب‌الدین اشراقی به نمایندگی از سوی رئیس‌جمهور برای حل اختلاف موجود میان سران قوای مملكتی تشكیل شده بود.
از مهمترین مطالبی كه بنی‌صدر پس از انتخاب به ریاست جمهوری در روزنامه انقلاب اسلامی منتشر می‌كرد، «گزارش به مردم» یا «كارنامه رئیس‌جمهور» بود كه در آن، بنی‌صدر، یادداشتهای روزانه خود را منتشر می‌كرد. این گزارشها، معمولاً به اختلاف میان سران كشور می‌پرداخت كه انتشار آن به اختلافات دامن می‌زد. و وحدت عمومی را از بین می‌برد.
این اختلافات از زمان انتخاب بنی‌صدر به ریاست جمهوری نمایان شده بود. با ‌آن كه قانون اساسی نخست‌وزیر رامسئول اجرایی كشور معرفی می‌كرد، بنی‌صدر در پی كسب اختیارات بیشتر برای خود بود و حتی اصرار داشت كه نمایندگان مجلس شورای اسلامی نیز با او «هماهنگ» باشند. او كه مطابق قانون موظف به ابلاغ مصوبات مجلس به دولت برای اجرا بود، عملاً از این كار سرباز می‌زد و كشور را همواره در حالت انتظار برای اجرای قوانین نگه می‌داشت. حتی در انتخاب و معرفی وزرای كابینه نیز تعلل می‌كرد. این رفتار، موجب تشدید اختلاف میان او از قوه مجریه در یك سو و نخست‌وزیر و رؤسای قوای مقننه و قضاییه از دیگر سو شده بود.
سه روز پس از توقیف روزنامه انقلاب اسلامی، بنی‌صدر از فرماندهی كل قوا عزل شد و چهارده روز پس از این، یعنی در سی‌ام خرداد ماه، مجلس شورای اسلامی رأی به عدم كفایت سیاسی بنی‌صدر داد و فردای آن روز (اول تیرماه ۱۳۶۰) نیز، امام خمینی در بیانیه‌ای، بنی‌صدر را از ریاست جمهوری عزل كردند.

به نقل از: دایره‌المعارف انقلاب اسلامی، وابسته به حوزه هنری

منبع : موسسه مطالعات وپژوهش های سیاسی