تجارت نابودکننده مشاغل؟

اتهام نامشخص و ساده لوحانه ای است. تجارت می تواند ابزار قدرتمندی برای اشتغال زایی و کاهش فقر باشد و در غالب اوقات اینکار را انجام می دهد.بعضی از اوقات، برای مقابله با از بین رفتن مشاغل تدابیری لازم است.و اینجاست که تصویر قدری پیچیده می شود. به هر حال، راه حل آن حمایت از صنایع داخلی نیست، نگاهی دقیقتر به جزئیات بیندازیم.
ارتباط بین تجارت و شغل قدری پیچیده است مانند ارتباط بین تچارت و برابری. تجارت آزاد، شناور و پابرجا، رشد اقتصادی را افزایش می دهد و ایجادشغل می کند، می تواند به کاهش فقر بینجامد و مکرراً هر دو را با هم انجام می دهد.
بیشترین بهره را کشوری می برد که موانع تجارت را کاهش داده است. کشورهای صادر کننده به آن کشور نیز سود می برند ولی کمتر. بیشتر مواقع، کارکنانی که در بخش های صادرات کار می کنند از حقوق و امنیت شغلی بالاتری برخوردار می شوند.
به هرحال تولیدکننده ها و کارکنان آنها که سابقاً تحت حمایت بودند با رقابت جدیدی که در نتیجه کاهش موانع ایجاد شده است مواجه می شوند. تعدادی با افزایش توان رقابتی خود، نجات می یابند و تعدادی از بین می روند. تعدادی خود را سریعاً منطبق می کنند ( مثلا با پیدا کردن شغلهای جدید ) و تعدادی دیرتر.
اختصاصاً بعضی کشورها، در تطبیق خود موفق ترند تا بقیه. و علت آن اینست که آنها سیاستها تطبیقی کارآمدتری دارند. آنهایی که این سیاستها را ندارند فرصتها را از دست می دهند چون رشدی که تجارت به اقتصاد می دهد باعث ایجاد منابعی می شود که می تواند روند انطباق را بسیار ساده کند.
WTO این قبیل مشکلات را به چندین طریق حل می کند در این سازمان آزاد سازی تدریجی است و به کشورها زمان لازم جهت انطباق داده می شود. قوانین موافقت نامه ها به کشورها اجازه میدهد که پیش بینی های لازم در مقابل واردات را، بارعایت مقررات لازمه، انجام دهند بخشی از وارداتی که خسارت زا است. در WTO آزاد سازی از بحث و گفتگو حاصل می شود، وقتی کشوری احساس می کند که تطبیق انجام پذیر نیست می تواند با ایجاد بخش مناسبی در بازار خود، تقاضاهای ثابتی بوجود آورد.
عوامل زیادی نیز خارج از اختیارات WTO وجود دارند که در تغییرات حقوق ودستمزد اثر می گذارند. به عنوان مثال چرا فاصله عمیقی بین دستمزدهای کارکنان متخصص و غیر متخصص وجود دارد ؟ طبق گزارشات OECD ، در کشورهای با حقوق پایین، دستمزدها ۱۰ تا ۲۰ درصد دستمزدهای کشورهای توسعه یافته است. عمده درصد باقیمانده به عنوان "مهارت بر اساس تغییرات تکنولوژیکی" ارزش گذاری شده اند. به بیان دیگر کشورهای توسعه یافته به طور طبیعی تکنولوژی را پذیرفته اند که مستلزم تلاش بیشتر و سطح تخصصی بالاتری است.
راه دیگری نیز وجود دارد و آن حمایت از صنایع داخلی است که گران تمام می شود چون قیمتها را افزایش می دهد و بی کفایتی را تشویق می کند. طبق محاسبات دیگری از OECD در ایالات متحده امریکا، برقراری مالیات ۳۰ درصدی بر روی واردات از کشورهای توسعه یافته، دقیقاً ۱% از دستمزد کارکنان غیر متخصص و ۵% از دستمزد کارکنان متخصص را کاهش می دهد. و بخش دیگر کاهش دستمزدها، نیز می تواند در کشورهایی اتفاق افتد که صنایع داخلی آن تحت حمایت قرار دارند.
تمرکز زیاد بر واردات کالا نیز، باعث مخدوش شدن تصورات میشود درحالی که تأثیر رقابت خارجی برروی مشاغل به گونه دیگری است در کشورهای توسعه یافته ۷۰% فعالیت اقتصادی از ارائه خدمات حاصل می شود مثلا اگر یک شرکت خارجی در کشوری مشغول به کار شود ممکن است از افراد بومی آن کشور استخدام کند.
نهایتاً اینکه، در حالی که ۱/۱۵ میلیون نفر از مردم دنیا هنوز در فقر بسر می برند تحقیقاتی نظیر بانک جهانی نشان داده اند که آزاد سازی تجارت از جنگ جهانی دوم به بعد، در کنار عوامل دیگر باعث خروج میلونها نفر از فقر شده است. هم چنین تحقیقات نشان می دهد که این گفته که آزادسازی تجارت باعث افزایش اختلاف طبقاتی میشود نیز صحیح نیست .

منبع : wtoarticles