دوزخ

L&#۰۳۹;Enfer
کارگردان: دانیس تانوویچ. فیلم‌نامه: کریشتف کیشلوفسکی، کریشتف پیشیویچ. مدیر فیلم‌برداری: لوران دیلاند. موسیقی: داشکو سگوویچ. تدوین: فرانچسکا کالوولی. بازیگران: امانوئل بئار (سوفی)، کارن ویار (سلین)، ماری ژیلن (آن)، گیوم کنه (سباستین)، ژاک پرن (فردریک)، کارول بوکه (مادر)، ژان روشفور (لوئی). محصول ۲۰۰۵ اتحادیهٔ اروپا، ۹۸ دقیقه.
سوفی سلین و آن، سه خواهرند که پس از حادثهٔ ناخوشایندی در دوران کودکی‌شان که به زندانی شدن پدر و میخکوب شدن مادرشان بر روی صندلی چرخ‌دار منجر شده، از هم جدا افتاده‌اند. سوفی با عکاسی موفق ازدواج کرده؛ آن دانشجوی معماری‌ست که با یکی از استادانش مشکلاتی عاطفی دارد و سلین، پرستار دائمی مادرش شده است. سه خواهر چنان از هم دور افتاده‌اند که حتی نشانی خانهٔ یکدیگر را هم نمی‌دانند، ولی ورود سرزدهٔ غریبه‌ای به زندگی هر سه‌شان، آنها را با هم آشتی می‌دهد تا دوباره گذشتهٔ مشترک‌شان را زنده کنند.
دوزخ پر از نیت‌های خیر است.
دانیس تانوویچ (سازندهٔ فیلم سرزمین هیچ‌کس) با پذیرفتن کارگردانی دومین قسمت از سه‌گانهٔ کیشلوفسکی فقید ـ که نیمه‌کاره با مرگ او بایگانی شد ـ جامه‌ای تن کرده که مناسب قد و قواره‌اش نبوده و به این ترتیب، در هزار توی درون‌مایه‌های متعدد ـ که هیچ‌کدام پرداخت نشده ـ و پیش‌پا افتادگی گفتار و حفره‌های زمانی غیرقابل درک و بازیگرانی که هیچ‌یک با هم هماهنگی ندارند (ویار، بئار و ژیلن مثلاً خواهرند) گم شده است.
سه سال پیش نیز تام تیکور آلمانی، بهشت او را ساخت که آن هم مورد استقبال قرار نگرفت. شاید مشکل از فقدان نگرشی است که ”منحصربه‌فرد“ است: کارگردانی یک سوژهٔ هیچکاکی فقط از خود هیچکاک برمی‌آید؛ نگرش کیشلوفسکی نیز ظاهراً فقط به خود او تعلق داشته است.

پاتریک فابر، استودیو

منبع : ماهنامه فیلم