سیلویو و کالچو

رابطه كاوالیره (شوالیه) و باشگاه آث میلان دو دهه است كه ادامه دارد و این مسئله برای خود برلوسكونی بسیار بااهمیت است. به هر حال كالچو همواره توانسته شهرت و افتخار نصیب افراد كند و مردم زیادی را به پای صندوق های رای بكشاند. به هنگام انتخابات هم سیلویو از فوتبال غافل نشد و این ابزار را برای متقاعد كردن مردم فوتبال دوست برای رای دادن به او به كار بست و خود را رئیس جمهور كالچوی نمایشی لقب داد. در تبلیغات انتخاباتی روزنامه ورزشی «گازتا دلو اسپورت» تصویر تمام صفحه او را چاپ كرده و نوشته بود: «میلان و برلوسكونی، ۲۰ سال تاریخ سرشار از موفقیت.» رابطه سیلویو و كالچو در ژوئیه ۱۹۸۶ آغاز شد. آث میلان كه در آستانه ورشكستگی كامل بود توسط برلوسكونی خریداری شد و او نمایش خود برای رسیدن به جاه طلبی هایش را آغاز كرد. بازیكنان و مربیان به كمك هلیكوپتر به روی چمن استادیوم آرنا در قلب میلان آورده شدند و رسانه ها هم برلوسكونی را بزرگ تر و بزرگ تر كردند. او می گفت: «منطق از استدلال فكری سرچشمه نمی گیرد بلكه بیشتر نشات گرفته از جنونی روشن و پیش بینی كننده است.»سال بعد از آن هم او در كاخ پومیرو سخنرانی به یادماندنی ای كرد و در آن متذكر شد: «ماموریت ما سرگرم شدن و پیروزی در ایتالیا، اروپا و بعد سراسر جهان است.»سیلویو همه چیز را متحول كرد. ابتدا به تقدیر از پیروزی های جیانی ریویرا پرداخت و بعد شورت و كفش سفید را اجباری كرد. چون این رنگ در تلویزیون دید بهتری داشت. بعد هم به میوه های روی میز قهرمانان مكمل های غذایی افزود و نیلز لیدهولم مربی این تیم را اخراج كرد، چون برنامه های او برای رسیدن به اهداف موردنظر برلوسكونی كه فقط نتیجه بود مناسب به نظر نمی رسید. آریگو ساچی جای او را گرفت و بعد هم ورود هلندی ها آغاز شد. ماركو فان باستن و رودگولیت آغازگر این روند بودند و برلوسكونی همه جا حاضر بود و مدیریت خودمحورانه اش را اعمال می كرد. او می گفت: «یووه میلیون ها تیفوسی (هوادار متعصب) دارد اما آث میلان مرا دارد.» اما یك بار كه در كنار زمین تمرین تیم را تماشا می كرد به ساچی گفت: «آریگو عزیزم! نمی توانی تصور كنی كه چقدر دلم می خواست جای تو بودم.» و او نیز پاسخ داد: «من هم كاش جای شما بودم.»
فوتبال فراتر از انگیزه های سیاسی، عطشی است كه در خون اوست. برلوسكونی تعریف می كند: «من در سن ۸سالگی طرفدار تیم میلان شدم. پدرم وقتی كه از تبعید سوئیس بازگشت مرا برای تماشای بازی این تیم برد و از آن زمان همیشه در آرزوی فوتبال بازی كردن هستم. زمانی به عنوان بازیكن خط حمله مشغول بازی شدم و بعد در جناح راست (او هرگز چپ! را دوست نداشت) توپ زدم. در نهایت هم بازیگردان شدم و در نقش لیبرو هم كارم را به پایان رساندم.» سیلویو در گذشته مربی تیم محلی ادینورد بود كه برادرش پائولو هم در آن بازی می كرد. در بازی فینال یورو ۲۰۰۰ و زمانی كه ایتالیا در مصاف با فرانسه شكست خورد برلوسكونی به انتقاد شدید از مربی تیم ملی پرداخت و گفت: «حتی یك آماتور هم می توانست درك كند كه باید زیدان را مهار كند.»آث میلان ویترین جاه طلبی های سیاسی میلیاردر ایتالیایی است و او مدام تكرار می كند: «مردم با پیروزی های میلان فلسفه مرا درك كرده اند.» در ماه مه ۲۰۰۱ و شب دیدار میلان با دیپورتیوو لاكرونیا، برلوسكونی وارد رختكن شد و گفت: «من به عنوان رئیس دولت آینده با شما صحبت می كنم. من مطمئن هستم كه امشب شما به خاطر این ۶۰هزار تیفوسی منتظر در استادیوم پیروز خواهید شد. درست مثل من كه به خاطر ۵۰ میلیون ایتالیایی كه منتظرم هستند پیروز می شوم.»
سیاست و كالچو در استراتژی برلوسكونی از هم جدایی ناپذیرند. گاهی به نظر می رسد كه «فورتزا ایتالیا» فقط یك شعار است كه در استادیوم به گوش می رسد. پرچم های لاجوردی این حزب هم به طرز عجیبی تداعی كننده پیراهن های آبی ملی پوشان ایتالیایی هستند. چطور می توان واكنش های مالیخولیایی برلوسكونی در شب پیروزی میلان در مقابل «كمونیست های كافر» استوا بخارست در بازی فینال جام قهرمانان سال ۱۹۸۹ را به فراموشی سپرد؟ او این پیروزی را «پیروزی خیر در برابر شر» نامید. آرمان همیشگی او پیروزی است. پیش از فینال لیگ قهرمانان ۲۰۰۳ زمانی كه میلان، یوونتوس را مغلوب كرد سیلویو فریاد می زد: «چه كسی پیروز خواهد شد؟ معلوم است ما. من برای همیشه محكوم به پیروزی ام.» در ماه مه ۲۰۰۵ هم او گفت: «من به فینال استانبول خواهم رسید و برای رسیدن به جام دعا خواهم كرد.» اما لیورپول قهرمان شد و كارلو آنچلوتی مربی تیم مورد ملامت قرار گرفت: «به كارلو بگویید اگر با دو مهاجم بازی نكند اخراجش می كنم. این یك دستور است.» او همیشه با مربی هایش چنین برخوردی دارد و البته ناراحت است از اینكه دخالت هایش زیاد به چشم نمی آیند: «همه از میلان ساچی، كاپلو و آنچلوتی حرف می زنند اما هرگز كسی از میلان برلوسكونی نمی گوید. در صورتی كه این من هستم كه در ۱۸ سال گذشته تیم را چیده ام.» با این حال معتقد است: «من مثل بقیه یك تماشاچی هستم. هر چند پول بلیتم گران تر از همه است. اما به هر حال با داشتن افتخار قهرمانی در ۷ كالچو، ۴ جام قهرمانان، ۲ جام بین قاره، یك جام ایتالیا، ۴ سوپرجام اروپا و ۵ سوپرجام لیگ هیچ انسانی در دنیا به اندازه من قهرمانی نداشته است.»

منبع : روزنامه شرق