راهزنان جهانی مکالمات

این پروژه سه ماهواره مخابراتی بسیار نیرومند بودند كه می بایست ارتباط میان اداره مركزی سیا در ایالت ویرجینیا را با جاسوسان گوناگون این سازمان كه در گوشه و كنار دنیا پراكنده اند، از طریق فرستنده و گیرنده های بسیار ظریف و كوچك (در درون ساعت، خودكار، سنجاق سینه و...) برقرار سازند، ضمن آن كه اطلاعات بدست آمده توسط دستگاههای بسیار كوچك و ظریفی كه جاسوسان آمریكا در گوشه و كنار دنیا كار می گذاشتند نیز توسط همین ماهواره ها مخابره می شد.
در پی افشای پروژه پیرامیدر، سیا آن پروژه را حذف و پروژه های دیگری را با كیفیت مشابه، شاید هم برتر به مرحله اجرا گذاشت.
از قراری كه در دادگاه افشا شد، ماهواره های پیرامیدر دارای ۳۵۰۰ كانال بودند و ارتباط بدین ترتیب انجام می گرفت كه حین مخابره پیامها، فركانس هم مرتبا تغییر می كرد تا سیستم های الكترونیكی شوروی پی به مفهوم پیامها نبرند. كمپانی TRW مسئول ساخت ماهواره های فوق بود.
ماهواره های جاسوسی استراق سمع الكترونیكی در ردیف فوق محرمانه ترین سیستم های فضایی هستند كه آمریكا و روسیه (اتحاد جماهیر شوروی سابق) ظاهرا در اختیار دارند و حدود سی سال است كه نام این ماهواره ها به میان آمده است.
اطلاعاتی كه تاكنون در مطبوعات تخصصی امور فضایی به چاپ رسیده، اكثرا نامفهوم بوده و در بسیاری اوقات داده های دو مقاله با یكدیگر مطابقت ندارند. این ماهواره ها را در زبان انگلیسی با سه نام بیان می كنند. فرت (Ferret)، الكترومگنتیك ریكونیسنس و یا نامی كه برای ماهواره های جاسوسی روسیه به كار می برند تحت عنوان رادیو استور دامپ (Radio Store-Dump) است. ماهواره های جاسوسی استراق سمع الكترونیكی به گروهی از ماهواره های جاسوسی اطلاق می شود كه با رخنه در سیستم های ارتباطات نظامی و غیرنظامی پیامها را ضبط كرده و سپس به مراكز زمین مخابره می كنند.
ایالات متحده آمریكا در سال ۱۹۸۰ از ماهواره ای به نام فرت (همانگونه كه قبلا گفته شد) ساخت مجمع هوا فضایی لاكهید مارتین استفاده می كرد. اعتقاد بر این است كه این ماهواره ۵۰۰ پوند وزن داشت و توسط راكتهای توراد آجنا به فضا پرتاب شد. چنان كه مجله معتبر هواپیمایی و تكنولوژی فضایی در جدول راهنمای ماهواره های خود می آورد، نسل پیشرفته ماهواره های فوق به رمز ۷۱۱ نامیده می شود و توسط مجتمع هوا فضایی هیوز در حال تكمیل است.
اما در مورد ماهواره های جاسوسی استراق سمع الكترونیكی شوروی (روسیه) كه به آنها استوردامپ رادیو می گویند، به احتمال قوی از همان سری كاسموس است. گرچه این احتمال هم می رود از انواع محدود ماهواره های مخابراتی نظامی و یا غیرنظامی این كشور چون گلز، اكران، مولینا باشد.
این ماهواره ها در شوروی سابق معمولا هر ۸ ماهواره در یك راكت و یكجا به فضا فرستاده می شدند، گرچه كه گاه به صورت انفرادی نیز ممكن است پرتاب شوند. به عنوان مثال در این مورد اتحاد جماهیر شوروی در سال ،۱۹۷۹ ۱۹ ماهواره از این نوع را، به صورت دو سری هشت تایی و سه سری انفرادی، در مدار زمین قرار داد. گروه دیگری از ماهواره ها كه در این رده قرار دارند ماهواره های جاسوسی، رهگیری اطلاعاتی هستند كه به آنها ماهواره های سیجینت (sigint) می گویند و در مورد آنها نیز اطلاعات ضد و نقیضی وجود دارد.
این ماهواره ها را سازمان اطلاعات مركزی آمریكا (CIA) در اختیار دارد و گفته می شود ماهواره هایی هستند به نام رایولیت و آرگوس كه مجتمع فضایی تی آر دبلیو آنها را ساخته است. البته در مورد این كه آیا واقعا ماهواره هایی به نام آرگوس وجود داشته باشد یا این كه پروژه آن قبلا حذف شده، جای شك و ابهام است. در این مورد مجله هواپیمایی و تكنولوژی فضایی در شماره مورخ ۱۴ می سال ۱۹۷۹ خود معتقد است، پروژه این ماهواره در سال ۱۹۷۵ حذف شد. در حالی كه روزنامه نیویورك تایمز مورخ ۲۹ آوریل ،۱۹۷۹ اعتقاد دارد دو دستگاه از ماهواره هایی كه گمان می رود رایولیت باشند، در حقیقت ماهواره های آرگوس هستند.
علاوه بر این دو ماهواره كه به آنها اشاره شد، ماهنامه سیاسی _ خبری خاورمیانه مورخ سپتامبر ،۱۹۸۰ ضمن اشاره به دو ماهواره رایولیت و آرگوس از دو ماهواره دیگر به نامهای مرد آبی (آكوآمن) و شالت نیز به عنوان ماهواره های مشابه نام می برد. اینكه آیا چنین ماهواره هایی وجود دارند یا نه را هم نمی توان با صراحت اعلام كرد، زیرا ماهنامه فوق الذكر، تنها منبعی است كه به آنها اشاره كرده و به غیر از آن در هیچ منبع دیگری از آنها سخن نرفته است.
ماهواره های جاسوسی رهگیری اطلاعاتی وظیفه شان رخنه در سیستم های مخابراتی موشكهای قاره پیمای شوروی و دریافت اطلاعاتی است كه آنها از لحظه روشن شدن موتور تا لحظه بازگشت به زمین از طریق دورسنجی (تله متری) به ایستگاه كنترل مركزی، پایگاهی در شوروی مخابره می كنند كه البته خود ماهواره ها بعدا اطلاعات دزدیده شده را به مراكز تعبیر و تفسیر آمریكا ارسال می دارند.
اعتقاد بر این است كه آمریكا تا سال ۱۹۸۰ چهار دستگاه از ماهواره های فوق را به ترتیب در ۱۶ مارس ،۱۹۷۳ ۲۳ می ،۱۹۷۷ ۱۱ دسامبر و ۷ آوریل ۱۹۷۸ توسط راكتی از نوع اطلس آجنا به فضا فرستاده است و طبق اسناد غیررسمی گمان می رود از چهار ماهواره دو ماهواره نخست نزدیك شاخ آفریقا قرار داشته باشند و برای رهگیری اطلاعاتی موشكهایی با سوخت مایع شوروی (روسیه) كه از پایگاه تیورانام این كشور پرتاب می شدند به كار روند و دو ماهواره دیگر بیشتر در حكم ذخیره هستند، كمی دورتر به جهت شرق استقرار یافته اند و بر موشكهای با سوخت جامد از قبیل اس _ اس _ ۱۶ و اس _ اس _ ۲۰ كه از شمال روسیه پرتاب می شدند نظارت داشته اند.
جالب است بدانیم روسیه به ماهواره های مشابه احتیاج ندارد! زیرا به سبب نزدیك بودن پایگاههای پرتاب موشك آمریكا به سواحل اقیانوس اطلس، كشتی های مخصوص روسی با كیفیتی بهتر از ماهواره های آمریكایی در حالیكه فاصله شان به زحمت به چند صد كیلومتر تا پایگاههای آمریكا می رسد و یا توسط بالونهای مخصوصی كه در خاك كوبا به هوا فرستاده می شوند، می تواند به كسب اطلاعات بپردازد.
●●●
هم اكنون در سال ۲۰۰۶ میلادی با وجود پیشرفت اعجاب انگیز تكنولوژی می توانید تصور كنید كه دیگر ماهواره های جاسوسی به راحتی صدای شما را حتی در چندین طبقه زیرزمین نیز می توانند مخابره كنند. یا شاید برای داشتن خبرهای موثق از نحوه كار جاسوسان فضایی بهتر است ۳۰ سال منتظر بمانیم تا اطلاعات طبقه بندی را كشورهای ابرقدرت هوافضایی ارائه دهند.
عمید نمازی خواه

منبع : روزنامه همشهری