جمعه, ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳ / 29 March, 2024
مجله ویستا


همکاری با والدین


همکاری با والدین
والدین به نسبت معلم، فرصت های کم تری دارند تا شاهد حضور فرزندان خود در میان گروه های بزرگ کودکان باشند. در حالی که کودکان در چنین محیط هایی می توانند مهارت های رفتاری خود را تمرین کنند. رفتار کودک در کلاس، شاید با رفتار او در خانه، تفاوت زیادی داشته باشد. ممکن است با دوستی که به منزل او آمده است، به خوبی رفتار کند، اما در برخورد با همسالانش در گروه های بزرگ تر مشکلات چشمگیری داشته باشد.
برای معلمان اهمیت دارد که با والدین درباره نیازهای اجتماعی فرزندانشان گفت و گو کنند. برای کودکی که در روابط اجتماعی خود مشکل دارد نیز مهم است که با والدین خود برای شناخت مهارت های اجتماعی مثبت، همکاری کند. کار با کودک را با تمرین مهارت هایی که هم شما و هم والدین در نظر دارید، آغاز کنید. برای مثال، معلم در کلاس نموداری تهیه می کند و کودک را برای این که با همسن و سالان خود، همکاری آرامی داشته و به آن ها یاری رسانده است، تشویق می کند. در پایان روز، کودک می تواند این " کارت گزارش دوستانه " را با خود به خانه ببرد. والدین نیز می توانند به امتیازی که او در مدرسه گرفته است، پاداش خانه را اضافه کنند. مثلا کسب پنج امتیاز در مدرسه، می تواند معادل به پاداش یک ساعت وقت اضافی برای شنیدن داستان یا انجام کار خاصی در منزل باشد.
همچنین ایده آل است اگر معلم بتواند در مدرسه برنامه ای تشویق کننده فراهم آورد. برای مثال، هر روزی که کودک نمره یا امتیازی مطلوب به دست آورد، می توان به او اجازه داد به فعالیت های خاصی، نظیر: بازی با رایانه در وقت اضافی، سرپرستی ناهارخوری یا رهبری بحث در کلاس، بپردازد.
اگر بتوانید مسئولیت های به خصوصی را به دانش آموز محول کنید، سایر همکلاسان به او با نظر مثبت تری می نگرند. همچنین مفید است، برای حواس پرت ترین دانش آموزان، مشاور، مددکار یا معلمی به عنوان مربی منصوب شود.
این مربی، سه بار در روز و هر بار به مدت پنج دقیقه، برای بازبینی کار دانش آموز، با او دیدار می کند. در طول این مدت، نمودار رفتاری کودک را مرور می کند و موفقیت های او را در رابطه متقابل او با همسالانش می ستاید.
مربی همچنین کنترل می کند که ببیند کودک کتاب هایش را آماده کرده است و ریز تکالیفش را در دفتر خود برای بقیه روز نوشته است یا نه.
کارهایی که از کودک خواسته شده است انجام دهد، هنگام ناهار یا وقت تنفس مرور می شوند و دوباره قبل از رفتن به خانه، مربی، رفتارهای آن روز دانش آموز، نمودار رفتاری او، و کتاب ها و دفترچه هایی را که باید به خانه ببرد، بازبینی می کند.
تشویق والدین به دعوت از همکلاسان فرزند خود به منزل
والدین اغلب نمی دانند که دوستان فرزندانشان در مدرسه چه کسانی هستند و کدام یک از همکلاسی ها به خصوص با فرزند آن ها بهتر بازی می کند. برای کمک به والدین، معلمان بهترین شرایط را دارند. معلم می تواند کمک کند که والدین دریابند، کدام یک از همکلاسی ها نقشی مثبت در رفتار با کودک آنان دارد و علایق و طبعی دارد که مکمل طبیعت فرزند آنان است.
والدین کودکان را تشویق کنید که بعد از مدرسه یا در تعطیلات آخر هفته، همکلاسان فرزند خود را به منزل دعوت کنند. هر چند در بعضی موارد ( خصوصا با کودکان ناآرام یا گوشه گیر ) باید به والدین گوشزد کرد که وقتی دوستان فرزندانشان را دعوت می کنند، بازی کردن آنان نباید بی برنامه و بدون مراقبت باشد. به بیان دقیق تر، پدران و مادران باید بدانند که اهمیت برنامه ریزی برای این گونه دیدارها، در انجام فعالیت های مشترک است، مانند: ساختن مدلی با اسباب بازی (لگو)، سرهم کردن قطعات یک هواپیما یا کشتی، پختن شیرینی و بازی فوتبال. انجام چنین کارهایی به کودک کمک می کند، مهارت های مناسب اجتماعی را فرا گیرد و روابط دوستانه نزدیک تری با دیگران برقرار کند.
والدین باید با هشیاری مانع شوند و اجازه ندهند که فرزندان آن ها و دوستانشان اوقات خود را به تماشای تلویزیون بگذرانند؛ زیرا در آن صورت فرصت اندکی برای ایجاد روابط متقابل اجتماعی و شانس کم تری برای شناخت یکدیگر پیدا می کنند. بهتر است این گونه ملاقات ها نسبتا کوتاه، دلپذیر و با مراقبت نزدیک آنان همراه باشند تا روابط متقابل کودکان از کنترل خارج نشود و بتوانند زمانی را به خوشی بگذرانند.
تشویق والدین به بازی با فرزندان خود در خانه
دادن اطلاعاتی به والدین درباره محیط های خانوادگی فعال و توضیح لزوم بازی کردن آنان با فرزندانشان، توسط مربیان، سودمند است. افزون بر این معلمان می توانند بر ارزش بازی پدر و مادر با فرزند که عامل هدایت کودک است، تأکید کنند؛ البته به شرطی که والدین دستور دهنده نباشند، بازی کودک را بر هم نزنند، از او ایراد نگیرند و عقاید خود را به او تحمیل نکنند؛ بلکه از راه گوش کردن به توضیحات مشروع هم درباره کاری که انجام می دهند، صبر کردن و رعایت نوبت، احترام گذاشتن به عقاید یکدیگر، پیروی از قوانین و ستایش مهارت طرف مقابل در بازی، او را هدایت می کنند.
بگذارید والدین دریابند که وقتی با فرزندان خود به طور مرتب بازی می کنند و مهارت های یاد شده را در بازی های هدایت کننده کودک به کار می برند، در واقع مهارت های دوستیابی را به آنان می آموزند. برای مثال هنگامی که والدین به عقاید و پیشنهادات کودکان احترام می گذارند، فرزندان آنان می آموزند که باید عقاید دیگران را محترم بشمارند. بنابراین، بازی والدین با فرزندانشان به طور مرتب، می تواند برای کمک به یادگیری مهارت های مناسب بازی و پرورش قابلیت های آنان در ایجاد ارتباط با همسالان بسیار سودمند باشد.
منبع : تبیان


همچنین مشاهده کنید