شنبه, ۱ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 20 April, 2024
مجله ویستا


در آمدی بر ادبیات داستانی


منظور از ادبیّات‌ داستانی‌ ( Fiction ) آثار منثوری‌ است‌ كه‌ ماهیّت‌ داستانی‌ و تخیّلی‌ دارند. قصّه‌ها، داستان‌های‌ كوتاه‌، رمان‌ و انواع‌ وابسته‌ به‌ آنها را «ادبیّات‌ داستانی‌» می‌گویند. بنابراین‌، منظومه‌های‌ غنایی‌ و بزمی‌ نظیر «ویس‌ و رامین‌» فخرالدّین‌ اسعد گرگانی‌ و «خسرو و شیرین‌» نظامی‌ و حماسهٔ‌ «شاهنامه‌» ابوالقاسم‌ فردوسی‌ در این‌ حیطه‌ قرار نمی‌گیرد. گونه‌ گونی‌ در ادبیّات‌ داستانی‌ گذشتهٔ‌ ما چشم‌گیر و چشم‌نواز است‌. در یك‌ تقسیم‌بندی‌ كلّی‌ قصّه‌های‌ منثور گذشته‌ را به‌ انواع‌ زیر می‌توان‌ تقسیم‌ كرد:
۱ – قصّه هایی‌ در فنون‌ و رسوم‌ كشور داری‌ و آیین‌ فرمانروایی‌، مملكت‌ داری‌، لشكركشی‌، بازرگانی‌، علوم‌ رایج‌ زمان‌، عدل‌ و سیرت‌ نیكوی‌ پادشاهان‌ و وزیران‌ و امیران‌ ؛ مانند حكایت‌های‌ «آداب‌ الحرب‌ و الشّجاعه‌» فخر مدبّر(مبارك‌ شاه‌) و سیاست‌ نامه‌ (سِیرالملوك‌) خواجه‌ نظام‌ الملك‌ توسی‌؛
۲ - قصّه‌هایی‌ در شرح‌ زندگی‌ و كرامات‌ عارفان‌ و بزرگان‌ دینی‌ و مذهبی‌ چون‌ حكایت‌های‌ اسرارالتّوحید و تذكرهٔ‌الاولیا؛
۳ - قصّه‌هایی‌ در توضیح‌ و شرح‌ مفاهیم‌ عرفانی‌، فلسفی‌ و دینی‌ به‌ وجه‌ تمثیل‌ یا نمادین‌ (سمبلیك‌) مانند «عقل‌ سرخ‌» و «آواز پرجبرئیل‌» سهروردی‌ ؛
۴ - قصّه‌هایی‌ كه‌ جنبه‌های‌ واقعی‌ و تاریخی‌ و اخلاقی‌ آن‌ها به‌ هم‌ آمیخته‌ است‌ و بیشتر از نظر نثر و شیوهٔ‌ نویسندگی‌ به‌ آن‌ها توجّه‌ می‌شود؛ مانند «مقامات‌ حمیدی‌» تألیف‌ حمیدالدّین‌ بلخی‌ و گلستان‌ سعدی‌ كه‌ نوعی‌ مقامه‌ است‌.
۵ - قصّه‌هایی‌ كه‌ جنبهٔ‌ تاریخی‌ دارد واغلب‌ درضمن‌ وقایع‌ كتاب‌های‌ تاریخی‌ آمده‌ است‌: مانند قصّه های‌ «تاریخ‌ بیهق‌» تألیف‌ علیّبن‌ زیدبیهقی‌ و قصّه‌های‌ «تاریخ‌ بیهقی‌» تألیف‌ ابوالفضل‌ محمّد بیهقی‌.
۶ - قصّه‌هایی‌ كه‌ از زبان‌ حیوانات‌ روایت‌ می‌شود و درآن‌ها نویسنده‌ اعمال‌ و احساسات‌ انسان‌ را به‌ حیوانات‌ نسبت‌ می‌دهد: مانند «گلیله‌ ودمنه‌» ابوالمعالی‌ نصراللّه‌ منشی‌ و «مرزبان‌ نامه‌» مرزبان‌ بن‌ رستم‌ بن‌ شروین‌. به‌ این‌ نوع‌ قصّه‌ها (افسانه‌های‌ تمثیلی‌) در ادبیّات‌ خارجی‌ فابل‌ ( Fable ) می‌گویند.
۷ – قصّه هایی‌ كه‌ درزمینهٔ‌ تعلیم‌ و تربیت‌ است‌ ؛ مانند قصّه‌های‌ «قابوس‌ نامه‌» عنصرالمعالی‌ قابوس‌ بن‌ وشمگیر و «چهارمقاله‌» احمد عروضی‌ سمرقندی‌ و «اخلاق‌ ناصری‌» خواجه‌نصیرالدّین‌ توسی‌.
۸ - قصّه‌هایی‌ كه‌ برای‌ امثال‌ و حِكم‌ فارسی‌ و عربی‌ تنظیم‌ شده‌ است‌ ؛ مانند قصّه های‌ «بریدالسّعاده‌» محمّدبن‌ غازی‌ ملطیوی‌ و «لطایف‌ الامثال‌» رشیدالدّین‌ و طواط‌.
۹ - قصّه‌هایی‌ كه‌ محتوای‌ گوناگون‌ دارد؛ از معرفت‌ آفریدگار و معجزات‌ پیامبران‌ و كرامات‌ اولیا و تاریخ‌ پادشاهان‌ و احوال‌ شاعران‌ و گروه‌های‌ مختلف‌ مردم‌ تا شگفتی‌های‌ دریاها، شهرها و حیوانات‌. «جوامع‌الحكایات‌ و لوامع‌ الروایات‌» عوفی‌ نمونه‌ای‌ از این‌ كتاب‌هاست‌.
۱۰ - قصّه‌هایی‌ كه‌ حاوی‌ سرگذشت‌ها و ماجراهای‌ شاهان‌، بازرگانان‌ و مردان‌ و زنانی‌ گمنام‌ است‌ كه‌ برحسب‌ تصادف‌، با وقایعی‌ عبرت‌انگیز و حكمت‌آموز و حوادثی‌ شگفت‌ روبه‌ رو شده‌اند. این‌ قصّه‌ها به‌ زبان‌ ساده‌ و رایج‌ روزگار خود بازگو شده‌اند و آن‌ها را «قصّه‌های‌ عامیانه‌» می‌نامند. دراین‌ قصّه ها جنبهٔ‌ پهلوانی‌، سلحشوری‌ و حماسی‌ فراوان‌ است‌؛ مانند «سمك‌ عیّار» و «اسكندرنامه‌». برخی‌ از آن‌ها نیز بیشتر سرگرم‌كننده‌ است‌ تا عبرت‌آموز مانند «هزارویكشب‌».
ادبیّات‌ داستانی‌ جدید تقریباً از اوایل‌ مشروطیّت‌ و تحت‌ تأثیر ادبیّات‌ اروپایی‌ درایران‌ آغاز شد. بعد از نهضت‌ مشروطیّت‌، نویسندگان‌ كوشیدند كه‌ به‌ مسائل‌ اجتماعی‌ و رنج‌های‌ بشری‌ و طبقات‌ محروم‌ جامعه‌ بپردازند و علیه‌ زور و بی‌عدالتی‌ برخیزند و رسالت‌ اجتماعی‌ و وجدانی‌ خود را انجام‌ دهند. از این‌ رو تحت‌ تأثیر ادبیّات‌ داستانی‌ غرب‌ از اسلوب‌ قصّه‌نویسی‌ گذشته‌ فاصله‌ گرفتند و با آموختن‌ اصول‌ فنّیِ داستان‌ نویسیِ غرب‌، رمان‌ گونه‌هایی‌ توأم‌ با انتقادهایی‌ تُند و مستقیم‌ و گاه‌ آمیخته‌ به‌ هجو از اوضاع‌ اجتماعی‌ ایران‌ نوشتند.
دههٔ‌ آغازین‌ سال‌ ۱۳۰۰ شمسی‌ دورانی‌ تعیین‌ كننده‌ برای‌ ادب‌ معاصر به‌ ویژه‌ داستان‌ نویسی‌ است‌ ؛ چرا كه‌ دراین‌ زمان‌ كه‌ نخستین‌ نمونه‌های‌ رمان‌ اجتماعی‌ در پاسخ‌ به‌ مقتضیات‌ اجتماعی‌ و فرهنگی‌ پدید آمدند.
از مشهورترین‌ و برجسته‌ترین‌ داستان‌ نویسان‌ معاصر ایران‌ سیّدمحمّدعلی‌ جمال‌زاده‌، صادق‌ هدایت‌ و جلال‌ آل‌ احمد را می‌توان‌ نام‌ برد. جمال‌ زاده‌ با تكیه‌ بر فرهنگ‌ عامّه‌ و زبانی‌ روان‌، ساده‌ و طنزآلود، قالب‌ داستان‌ را برای‌ جمع‌آوری‌ و حفظ‌ امثال‌ و حكمِ عامّه‌ به كار می‌گیرد. آل‌ احمد، بازبانی‌ ویژه‌ درنثر، ایجازی‌ درخشان‌ و داستانهایی‌ واقع‌ گرایانه‌ و تمثیلی‌(مانند مدیرمدرسه‌، نون‌ والقلم‌ و سرگذشت‌ كندوها) به‌ بیان‌ علّت‌های‌ شكست‌ سیاسی‌ ـ اجتماعی‌ هم‌ نسلان‌ و فساد و تباهی‌ عصر خویش‌ می‌پردازد. درپی‌ وقوع‌ انقلاب‌ اسلامی‌، دوره‌ای‌ متفاوت‌ در ادبیّات‌ جدید ایران‌ آغاز شده‌ است‌ كه‌ ضمن‌ داشتن‌ پیوند با گذشته‌ از كیفیّتی‌ تازه‌ و بدیع‌ برخوردار است‌. داستان‌ نویسان‌ جوان‌ و مستعد در حوزهٔ‌ داستان‌ كوتاه‌ و داستان‌های‌ كودك‌ و نوجوان‌ به‌ تجربه هایی‌ تازه‌ دست‌ یافته‌اند و نهال‌ ادبیّات‌ داستانی‌ جدید را روز به‌ روز بالنده‌تر و شكوفاتر می‌سازند.
منبع : بنياد انديشه اسلامي


همچنین مشاهده کنید