«ابن سکّیت»، نماد دوستداری اهل بیت(ع)

در میان عاشقان اهل بیت(ع) و شیعیان آنان، برخی دارای وجاهت خاص و اراده ویژه هستند که ما را به یاد یاران مخلص پیامبر(ص) در صدر اسلام همچون یاسر و سمیه می اندازند.
از جمله شیعیانی که در اوایل صده سوم و در ایام امامت امام جواد و امام هادی(علیهما السلام) خوش درخشیدند «ابن سکیت» است که علم و دانش خویش را به رنگ و لعاب محبت به اهل بیت(ع) زینت بخشید.
پنجم رجب سالروز شهادت ابن سکیت است.
ابویوسف یعقوب بن اسحاق خوزی معروف به ابن سكّیت اهوازی، عالم، شاعر، لغوی، راوی و ادیب مشهور ایرانی و شیعی مذهب، در سال ۱۸۶ق در قریه ای در خوزستان به دنیا آمد. وی هیچ گاه از دانش اندوزی باز نایستاد و در رشته های مختلف علوم تدریس می كرد. ابن سكّیت از خواص اصحاب امام جواد و حضرت امام هادی (علیهما السّلام) بود. وی عشق و علاقه وافری به آل علی(ع) داشت و در اظهار عقایدش بی پروا بود. ابن سكّیت، با اصرار متوكل عباسی، به تعلیم دو فرزند او پرداخت ولی با وجود حضور در دربار خلیفه ستمكار عباسی در ابراز شیعی گری خود، زبانی بی باك داشت، چندان كه جان خود را نیز به خاطر آن از دست داد. روزی متوكل كه با اهل بیت (ع) دشمنی سرسختی داشت از او پرسید كه آیا فرزندان من بهترند یا پسران امام علی (ع)؟ ابن سكّیت در جواب گفت: من، تو و فرزندان تو را با قنبر _خادم علی (ع)_ برابر ندارم. متوكل بر آشفت و فرمان داد زبان وی را از قفا بیرون كشند. غلامان او را به بدترین صورت شكنجه كرده و كشتند. ابن سكّیت متخصص لغت و شعر عرب بود بیش از بیست اثر از خود بر جای گذاشته است كه «اصلاح المنطق» و «الالفاظ و الاضداد» از آن جمله اند.

پایگاه استاد حسین انصاریان

منبع : عرفان