شجاعت

گوینده رادیو داشت درباره مفهوم شجاعت صحبت می کرد؛ «اقرار و اعتراف یک نوع شجاعت است. مثلاً زمانی که خطایی مرتکب می شویم اگر به خطای خود اعتراف کنیم، این نشان دهنده شجاعت ماست یا اگر وظیفه یی بر عهده ما بگذارند و قادر به انجام آن نباشیم بهترین کار این است که شجاعانه از قبول آن وظیفه امتناع کنیم.» گفتم؛ «این هم دلش خوش ً ها... اگر این جور شجاعت ها تو آدما پیدا می شد که وضعمون بهتر از این بود.» راننده تاکسی نگاهی به من کرد و لبخند زد.
احساس کردم در خنده اش مایه یی از تمسخر بود. پرسیدم؛ «به من خندیدید؟» راننده گفت؛ «تقریباً.» گفتم؛ «چرا؟» گفت؛ «آخه شما خودت هم که...» گفتم؛ «خودم چی؟» راننده گفت؛ «اگه شجاع بودی نصف پنجشنبه ها به جای این چیزایی که تو روزنامه می نویسی باید هیچی نمی نوشتی.» گفتم؛ «شما این یادداشت ها رو دوست ندارید؟» گفت؛ «بیشترش را نه. شجاعت شما هم اینه که وقتی حرف حساب نداری بیخود وقت ما رو نگیری.» گفتم؛ «یعنی گاهی ستون را تعطیلش کنم؟» گفت؛ «آی بارک الله پسر شجاع.» مردی پهلویم نشسته بود و به رو به رو نگاه می کرد. از مرد پرسیدم «شما تا حالا این یادداشت های پنجشنبه ها را خوانده اید؟» مرد گفت؛ «بعضی هایش را.» گفتم؛ «نظرتون چیه؟» مرد گفت؛ «به نظر من کلاً، شجاع باش.»

سروش صحت

منبع : روزنامه اعتماد