قانون و تغذیه کودک

نگه داری کودک، هم «حق» و هم «تکلیف» پدر و مادر اوست. بی شک «تغذیه» یکی از اولین و مهم ترین نیازهای کودک برای رشد و نمو جسمی است و سلامت و حیات کودک به آن بستگی دارد. بنابراین تغذیه کودک در درجه اول به عهده پدر و مادر است.براساس قانون نگه داری و در نتیجه تغذیه کودک تا سن دو سالگی، هم وظیفه و هم حق مادر است. یعنی مادر از طرفی «باید» از فرزند نگه داری و او را تغذیه کند و از سوی دیگر کسی حق ندارد در این مدت کودک را از مادر جدا کند مگر به حکم قانون. چون این حق قانونی مادر است که کودک خود را نگه داری و تغذیه کند.
مگر این که این مسئولیت از مادر به علتی مثل جنون و یا مشکلات اخلاقی و یا ازدواج مجدد و از طریق قانونی گرفته شود. در این حالت نگه داری کودک بلافاصله به پدر منتقل می شود. البته باید دانست که حضانت فرزند (اعم از دختر و پسر) بعد از هفت سالگی به پدر منتقل می شود. بعد از هفت سالگی نیز اگر مصلحت کودک اقتضا کند یا پدر نتواند منافع و مصالح کودک را تامین کند با تشخیص دادگاه فرزند به مادر داده می شود.اگر پدر و مادر کودک فوت کرده باشند و یا به علتی نتوانند از وی نگه داری کنند؛ تکلیف تغذیه و نگه داری از کودک با کیست؟ در این صورت نگه داری، هزینه زندگی و تغذیه کودک، برعهده اجداد مادری است. اما در مورد نگه داری هم باید گفت بعد از پدر و مادر این امر در درجه اول با جد پدری کودک است البته قانون گذار حتی در مواردی که جد پدری هم زنده نباشد، با وضع مقرراتی در مورد وصی، قیم و تعیین یکی از نزدیکان دیگر طفل به عنوان سرپرست و یا سپردن کودک به مراکز خاص نگه داری توسط دادگاه وضعیت کودک را از نظر نگه داری و تغذیه روشن کرده است.
اگر پدر فوت کند و مادر زنده باشد یا مادر فوت کند و پدر زنده باشد، نگه داری و تغذیه کودک با کیست؟ در صورت فوت هر یک از پدر یا مادر وی، نگه داری و تغذیه طفل به عهده آن که زنده است، می باشد و در این مورد در صورت فوت پدر و زنده بودن اجداد پدری و مادر، مادر طفل مقدم بر اجداد پدری است و تا زمانی که مادر زنده است کسی نمی تواند طفل را از او بگیرد مگر به حکم قانون. بنابراین پس از فوت پدر حضانت طفل با مادر است ولی هزینه نگه داری و تغذیه طفل را در صورتی که جد پدری دارای توانایی مالی باشد، می توان از او گرفت.
اگر به علت کوتاهی پدر و مادر در تغذیه، کودک در معرض خطر قرار گیرد چه اتفاقی می افتد؟
هرچند قانون گذار در این مورد، به طور مشخص از تغذیه کودک صحبت نکرده است اما مقرر کرده است اگر در اثر مواظبت نکردن صحیح، سلامتی کودکی که نگه داری او برعهده پدر و مادر است در معرض خطر قرار گیرد دادگاه باید تصمیم لازم را در مورد نگه داری از کودک بگیرد.البته قانون گذار بعضی از مصادیق مراقبت نکردن را هم برشمرده است که شامل اعتیاد زیان آور به الکل، موادمخدر و قمار، اشتهار به فساد اخلاق و فحشا، ابتلا به بیماری های روانی با تشخیص پزشکی قانونی، سوء استفاده از طفل یا اجبار او به ورود در مشاغل ضداخلاقی مانند فساد و فحشا، تکدی گری و قاچاق و تکرار ضرب و جرح خارج از حد متعارف است.
مراقبت نکردن تنها شامل این موارد نمی شود و برای رعایت حقوق کودک هر عمل دیگری را که باعث آسیب به سلامت جسمی، روحی واخلاقی کودک شود، می توان از مصداق های این قانون دانست.

منبع : روزنامه خراسان