چهل و نهمین نفر؟ هرگز!

از در خونه که اومدم بیرون با زهرا خانوم، روبه رو شدم. زهرا خانوم، یکی از همسایه های خوب ماست که خودشم می دونه مثل یک خواهر دوستش دارم اما حیف که طفلک بدشانسی آورد، آخه همسرش فوت کرد و اونو با سه تا بچه، تنها گذاشت. اونم بدون هیچ حقوق و عایدی حامی و فامیل و پشتوانه ای،با هم سلام علیک کردیم. خوشحال بود. گفت توی شرکت یک آشنایی شغل آبرومندی با عجله رفت. با خودم گفتم، خدا رو شکر، چه خوب که رفت سرکار در کوچه رو بستم و راهی فروشگاه شدم. خیلی چیزا می خواستم که باید می خریدم. --- توی فروشگاه راه می رفتم و چیزهایی رو که می خواستم انتخاب می کردم. به خصوص اینکه توی قسمت خواربار و مواد پروتئینی، دیدم ۱۰ درصد هم تخفیف قائل شدند و این برای من و امثال من، که حقوق بگیر بودیم، خیلی غنیمت بود، یه دفه فکر کردم خوبه مبلغ تخفیف رو بازم جنس بخرم... اما نه، بهتره اونو ... یاد چیزی افتادم که چند روز بود ناراحتم کرده بود. یاد یه آمار از طرف بهشت زهرا، اینکه ۴۸ نفر از گرسنگی و در به دری مرده بودند. و حالا شاید این مبلغ تخفیف بتونه جلوی مرگ چهل و نهمین نفر رو بگیره،،
از پای صندوق که کنار اومدم، دیدم ۳۶ هزار و ۷۵۰ تومن، تخفیف گرفتم.
خریدم تمام شده بود. فکر کردم، حالا چیزهایی رو که خریدم، چطوری ببرم خونه، یا حتی کنار خیابان یا ایستگاه اتوبوس یا حتی تاکسی؟ یه دفه کسی یه تنه محکم به پهلوم زد. یه خانوم بود. عذرخواهی کرد و بعد انگار متوجه مشکل ام شد. گفت: «یه خانوم تو محوطه شهروند هست که برای مشتری ها، بار جابه جا می کنه، می خوای صداش کنم؟ هرچقدرم بدی، حرف نمی زنه طفلک.
از صدایی که از پشت سرم شنیدم، روی زمین میخکوب شدم. «بفرمایید خانوم، بارتون را کجا ببرم؟ ماشین دارین یا؟...»
خدایا ... این صدا؟، ... رسید جلوم، سرم رو انداختم پایین. هر دو سرخ شدیم، در اون لحظه تنها فکری که از سرم گذشت این بود. بنی آدم اعضای یکدیگرند، چهل و نهمین نفر رو پیدا کرده بودم، نه تنها برای تخفیف امروز، بلکه برای یه مقدار از حقوق ناچیزم.باید از این فروشگاه تشکر کنم.
سرم رو بالا گرفتم. بغلش کردم و گفتم: «خدارو شکر که خواهرم وقت نیاز آمد تا
به دادم برسه، بعد از این برای یه همچی خواهری، مال چیه؟ جونم رو هم که بدم، کم دادم.»

فاطمه مشهدی رستم

منبع : روزنامه سرمایه