جشن آزادی

روزی است که همه جا تعطیل است و تعطیلی های اینجا همه بهانه یی است برای شادی کردن. بنابراین صدای موسیقی و آواز مثل همیشه به گوش می رسد. مردم به مهمانی می روند و شاید هم مسافرت. اما با تمام شباهت هایی که این روز با دیگر روزهای تعطیل دارد تفاوت عمده یی هم در آن حس می شود. چون تنها در این روز، روزنامه یی منتشر نمی شود و غیر از این پیام های تبریک سیاسی نیز برای سیاستمداران هندی از سوی کشورهای دیگر فرستاده می شود. دو کشور مهمی که در این روز رئیس جمهورهایشان به هند پیام تبریک فرستادند و خبر آن تیتر روزنامه های روز بعد شد، ایران و امریکا بودند. با تمامی اختلافاتی که بین این دو کشور وجود دارد اما پیام هایشان به نوعی مشابه بود.
انگلیسی ها در ۱۵ آگوست ۱۹۴۷ از هند رفتند و در۲۶ ژانویه ۱۹۵۰ جمهوری دموکراتیک با تصویب قانون اساسی در هند به پیروزی رسید و هر سال جشن بزرگی برای روز جمهوری برپا می شود. گویی هند در این روز به معنای واقعی آزاد شده بود و دیگر استقلال مطلق خود را داشت. انگلیسی ها رفتند اما هندی ها عادت کرده بودند چایشان را با شیر و کمی شکر مخلوط کنند. به قول یکی از دوستان فرانسوی مان هر جایی که چای با شیر وجود دارد یعنی روزی انگلیس آنجا بوده، مثل هند یا استرالیا. انگلیسی ها رفتند اما هندی ها خیلی خوب می توانستند به زبان آنان صحبت کنند و زبان رسمی و اداری شان نیز مثل آنان شده بود و این روزها اگر با راننده ریکشایی هندی حرف بزنی جوابت را انگلیسی می دهد. آنان رفتند اما نسل جوان هند برای تحصیل و کار به انگلستان و این روزها استرالیا می رود. غیر از این اسم شهرها و ایالت های این مرز و بوم نیز سال های سال به شکلی که انگلیسی ها روزی در آنجا بودند تلفظ می شد. شاید برای اثبات اینکه انگلیسی ها واقعاً رفتند دولت هند تصمیم گرفت اسم محلی ایالت ها و شهرهای خود را دوباره احیا کند. برای همین است که این روزها به جای بمبئی می شنوید مومبای. انگلیسی ها از هند رفتند. دیگر استعماری وجود ندارد و هر سال ۲۶ ژانویه، هندی ها روز جمهوری را جشن می گیرند و پرچم سه رنگ نارنجی، سفید و سبزی را تکان می دهند که چرخی در میان آن ایستاده است و کسی به سایه ها نیز کاری ندارد.

پاکسیما مجوزی

منبع : روزنامه اعتماد