قلعه شنی

خورشید می درخشد، هوا غم انگیز و موج های آب رقصانند. پسر بچه ای در ساحل زانو زده و با بیلچه و سطل پلاستیکی شن ها را جمع می کند و مشغول ساختن قلعه شنی است. دیوارها را می سازد و برج ها را بنا می کند، با ترکه های نازک پل می سازد. معمار کوچک ما قلعه اش را تکمیل می کند. شهری بزرگ، خیابان های شلوغ، ترافیک سرگیجه آور. مردی در دفتر کارش نشسته است. در پشت میزش با کاغذها و کامپیوترها مشغول است. گوشی تلفن را بین گردن و شانه اش نگه می دارد و شماره می گیرد، قرار فردا را می گذارد، قراردادها را تنظیم می کند واز نتیجه کارش راضی است. سود خوبی به دست می آورد.
تمام زندگی او در کار خلا صه شده است، نقشه می کشد، برای آینده برنامه ریزی می کند، طرح های بزرگ تر، املا ک بیشتر، امپراتوریش را گسترش می دهد. هر دو در حال ساختن قلعه هایشان هستند، هر دو در چیزهایی مشترک هستند، هر دو به فکر ساختن هستند. به هیچ چیز دیگر توجه ندارند و فقط در فکر تکمیل ساخته هایشان هستند. با سعی و تلا ش در انجام تصمیم خود می کوشند. برای هر دو زمان می گذرد وفرصت به آخر می رسد.
پسر بچه داستان ما آخر کار را می بیند، ولی معمار بزرگ ما از پایان کار غافل است با تاریک شدن هوا، پسربچه عاقل ما از جا برمی خیزد، وسایلش را جمع می کند، دست پدرش را می گیرد و با خوشحالی به خانه برمی گردد. پسرک می داند که موج دریا بیشتر می شود و به قلعه او حمله می کند، دیوارها را در هم می شکند و شاهکار او را در خود می بلعد ولی هیچ احساس اندوه و ناراحتی نمی کند، او می داند که این اتفاق خواهد افتاد و منتظر آن است ولی معمار بزرگ ما به اندازه این کودک عاقل نیست، او از نزدیک شدن امواج گذران ساحل ها غافل است و انتظار متلا شی شدن قلعه اش را ندارد. زمانی که متوجه هجوم امواج می شود می ترسد. سعی می کند برای قلعه اش حائلی درست کند تا جلوی موج را بگیرد، فریاد می زند: این قلعه من است. امواج سال ها به او پاسخی نمی دهند. هر دو معمار می دانند که ماسه ها به اقیانوس باز می گردند. من از قلعه های شنی چیز زیادی نمی دانم ولی کودکان قلعه های شنی را خوب می شناسند. به آنها نگاه کنید و یاد بگیرید. بسازید و پیش روید ولی با قلب یک کودک. بدانید که خورشید غروب می کند و تاریکی فرا می رسد، زمان آرامش فرا می رسد و باید به خانه بروید.

منبع : روزنامه مردم‌سالاری