پنجشنبه, ۶ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 25 April, 2024
مجله ویستا
ویران شود آن شهر که ویرانه ندارد
▪ ابتدا: از مباحث فراموششده کتاب سرمایه، یکی هم بحث «طبقه خاموش» است.
طبقه خاموش کسانی هستند که چون شغلی ندارند، هیچ اتحادیه و سندیکایی هم از حقوق آنها حمایت نمیکند. در نتیجه جامعه کاملا به مطالبات این طبقه بیتوجه میماند؛ مطالباتی که انباشت تدریجی آن در یک برهه خاص میتواند نقطه آغاز یک تحول اجتماعی شود. مابهازای این طبقه در جامعهشناسی شهری، شهروندان فاقد سکونتگاه دارای پلاک ثبتی هستند.
این شهروندان فقط بیخانمانها نیستند. جهانگردان تکرو یا به هر دلیل غیرساکن در هتلها، کارگران فصلی، مسافران در راهمانده، دانشجویان شهرستانی و چندین گروه اجتماعی کاملا محترم دیگر میتوانند در همین رده طبقهبندی شوند. در شهری مثل تهران با جمعیت شبانه ۷میلیون که در روز به ۱۲میلیون نفر بالغ میشود،شمار این طبقه ممکن است بیش از۳۰درصد از کل جمعیت شهر را دربر بگیرد.
اما از آنجا که براساس یک مدل قدیمی فرانسوی، شهروندان دارای پلاک ثبتی سهامداران عرصه مشاع شهر محسوب شده و به تبع دیگران بیبهره از این موقعیت تلقی میشوند، مدیریت شهری به عنوان هیأت مدیره آن عرصه وسیع سهامی به غیر سهامداران، یعنی مجموع گروههای اجتماعی پیشگفته بیتوجه میماند. اگر هم توجهی بوده در حد احداث گرمخانههایی بوده با کیفیتی که توصیف آن در حوصله این سطور نیست.
▪ بعد: ارائه سرپناه موقت به در راه ماندهها و بیخانههای شهر (بیخانمان، تحقیر برمیانگیزد، به همین خاطر اصرار هست که عبارت بیخانه جایگزین آن شود) حداکثر یک وظیفه اخلاقی برای مدیریت شهری تلقی میشود. مدیرانی که به شکل قابل توجهی در این باره فعالیت کنند، بعضا حتی متهم به اتلاف عوارض پرداختی شهروندان به مواردی میشوند که نه مطلوب عوارض پردازان است و نه اساسا جزو وظایف اصلی دریافتکنندگان عوارض.
از سوی دیگر، از آنجا که تصور از بیخانه های شهر، اغلب مطرودین اجتماعی، مثل مجانین و معتادان و ... بوده، سرپناه موقت هم عمدتا شامل سازهای بوده متناسب با همین تصوری که از چنین شهروندانی وجود دارد. در حالی که اولا مطرودها فقط درصد معدودی از بیخانههای شهر را دربرمیگیرند و از سوی دیگر، ارائه سرپناه موقت امروزه یک فرصت فراخ و جذاب برای فعالیت اقتصادی در شهر محسوب میشود؛ فرصتی که تاکنون مورد بیتوجهی مدیریت شهری در ایران قرار داشته است.
▪ سرانجام: جمعیتی چند میلیون نفری که تریبونی برای ابراز مطالبات خود و پیگیری حقوق شهروندی خود ندارند؛ این است ماجرای بیخانههای تهران. اکثریتی خاموش که البته سرپناه، ولو موقت، فقط یکی از مطالبات آنان است، روزگار دور ویرانههایی در گوشه و کنار شهر سرپناه شماری از این بیخانهها بود. جالب است که اکنون اگرچه سکونت در ویرانه جرم تلقی میشود، اما مابهازایی انسانی و منطقی برای آن نیز از سوی شهروندان محترم برخوردار از سرپناه نیز اندیشیده نشده است.
دکتر ناصر کرمی
منبع : همشهری آنلاین
همچنین مشاهده کنید
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
خرید میز و صندلی اداری
خرید بلیط هواپیما
گیت کنترل تردد
ایران سریلانکا سید ابراهیم رئیسی رهبر انقلاب حجاب مجلس شورای اسلامی پاکستان رئیسی رئیس جمهور دولت سیزدهم مجلس ایران و پاکستان
فضای مجازی سیل کنکور شهرداری تهران تهران هواشناسی پلیس سلامت فراجا قتل وزارت بهداشت قوه قضاییه
خودرو قیمت خودرو تورم قیمت دلار قیمت طلا دلار بانک مرکزی ایران خودرو بازار خودرو سایپا بورس قیمت سکه
ترانه علیدوستی تلویزیون سریال کتاب سینمای ایران تئاتر سینما انقلاب اسلامی شعر
کنکور ۱۴۰۳ دانشگاه فرهنگیان
رژیم صهیونیستی اسرائیل آمریکا غزه فلسطین روسیه جنگ غزه چین طوفان الاقصی ترکیه عملیات وعده صادق اتحادیه اروپا
فوتبال استقلال پرسپولیس فوتسال باشگاه پرسپولیس بازی باشگاه استقلال تراکتور تیم ملی فوتسال ایران رئال مادرید بارسلونا لیگ برتر
هوش مصنوعی فیلترینگ تسلا تبلیغات ایلان ماسک همراه اول فناوری اپل ناسا
سلامت روان داروخانه دوش گرفتن یبوست