بیدی که از این باد نلرزد

در ابراز محبت و تکریم شخصیت کودک نباید راه افراط را پیمود. زیرا در آن صورت علاوه بر این که نمی توان نتیجه ی صحیح تربیتی گرفت، شخصیت کودک در اثر زیاده روی والدین در ابراز محبت های نا به جا لطمه ی جبران ناپذیری خواهد خورد. چرا که این کودک از خود راضی، از جامعه توقعات و انتظارات نا به جایی خواهد داشت و در صورت بی اعتنایی دیگران به این خواسته های بی مورد، کودک نازپرورده از زندگی بیزار و مأیوس شده و دچار عقده ی حقارت خواهد شد. آری:
ناز پرورده تنعم نبرد راه به جای
عاشقی شیوه ی رندان بلاکش باشد
استاد شهید مرتضی مطهری رحمهٔالله، در مورد آثار زیان بار افراط در محبت کودکان می نویسد:
روسو کتابی دارد به نام «امیل» که در فن تربیت کودک نوشته است. کتاب جالبی است، امیل نام کودک فرضی و افسانه ای است که وی در کتاب خود او را تحت تربیت قرار می دهد و به پروش همه ی جنبه های جسمی و روانی او توجه می کند. در همه ی موارد ایده ی روسو این است که «امیل» را در حال ممارست با طبیعت و پنجه در پنجه ی طبیعت و در دامن سختی ها پرورش دهد.
امام باقر علیه السلام می فرماید: «شرّ الآباء من دعاه البرّ الی الافراط؛ (۱)
بدترین پدران آن هایی هستند که در نیکی و محبت کردن به فرزندان خود زیاده روی نمایند.»
وی معتقد است که بدبخت ترین کودکان، آن هایی هستند که والدین آن ها، آنان را در ناز و نعمت پرورش می دهند؛ نمی گذارند سردی و گرمی دنیا را بچشند و پستی و بلندی جهان را لمس کنند.
این گونه کودکان در مقابل سختی ها حساس می شوند و در مقابل لذت ها بی تفاوت، هم چون ساق نازک یک درخت کوچک در مقابل هر نسیمی می لرزند و کوچک ترین حادثه ی سوئی آنان را ناراحت می کند، تا جائی که یک حادثه ی کوچک این فرزندان نازپرورده را به فکر خودکشی می اندازد.
و از آن طرف هر چه موجبات لذت به آن ها داده شود، به هیجان نمی آیند و نشاط پیدا نمی کنند. این گونه انسان ها هرگز طعم نعمت ها را درک نمی کنند، گرسنگی نچشیده اند تا مزه ی غذا را بفهمند، بهترین غذاها برای ایشان کم ارج تر و کم لذت تر از نان جویی است که یک کودک در خانواده کم بضاعت می خورد.
یکی از علل خودکشی کودکان در خانواده های ثروتمند این است که پول تو جیبی بیش از حد کفایت دارند ، اما دارای فکر صحیح و منظم نیستند. آنها از موهبت ایمان بی بهره اند .
اگر در کودکی حتی در سنین خیلی کم در هنگام برآوردن برخی از خواسته های فرزندمان به آنها تحمل وصبر را در قبال تاخیر در برآوردن حاجت یاد دهیم و این برد باری آنها را تشویق کنیم.
در بزرگسالی توان بیشتری در خویشتنداری و تحمل مشکلات خواهند داشت. آنها می آموزند که همیشه زمینه برای برآوردن خواسته هایمان فراهم نیست و گاهی باید خود را برای ناکامی آماده کنند.
به همین جهت امام کاظم علیه السلام فرمود: «یستحبّ غرامهٔ الغلام فی صغره لیکون حلیماً فی کبره؛(۲) چه خوب است که فرزندان را در کودکی به کارهای سخت و تحمل مشکلات وادار کرد تا در بزرگی حلیم و بردبار باشند.»

پی نوشتها:
۱- تاریخ یعقوبی، ج۲، ص ۳۲۰.
۲- وسائل الشیعه، ج ۲۱، ص ۴۷۹.
منبع: برگرفته از کتاب " حقوق متقابل والدین و فرزندان"، نوشته عبدالکریم پاک نیا، با تغییر و اضافات

منبع : تبیان