نبایدهای تربیتی

▪ تمسخر و استهزاء نوجوان از سوی پدر و مادر یا مربی، مانع بسیار جدی در ایجاد ارتباط و تبادل نظر مطلوب خواهد بود، تحقیر یک نوجوان گاهی سبب می شود تا او هرگز به سوی ما نیاید و به حرف ما گوش ندهد.
بنابراین استهزاء و تمسخر فرزندان را وامی دارد تا از ترس آسیب دیدن همواره در یک حالت دفاعی شدید به سر برند و از گوش دادن به حرف بزرگترهای خود بپرهیزند.
یقین بدانیم که استهزاء و تمسخر در روند پرورش صحیح و مطلوب فرزند هیچ نقش مثبتی ندارد چرا که هیچ یک از ما بزرگسالان نیز نمی خواهیم با فردی که ما را مورد تمسخر و استهزاء قرار می دهد حرف بزنیم و یا به حرف های او گوش کنیم.
▪ برخی از والدین به هنگام واگذاری تکالیف به فرزندان خود، معمولاً با تندی و عصبانیت تحکم می کنند وگاه داد و فریاد به راه می اندازند، به طور معمول در چنین شرایطی فرزندان (بویژه نوجوانان) مقاومت می کنند و یا با دلخوری و توأم با تنفر فقط برای خاموش کردن فریادها تن به اجرا می دهند و علاوه بر این روحیه نامناسب، درس عصبانیت و پرخاشگری را هم می آموزند.
مادران و پدران عصبی و پرخاشگر ممکن است خودشان متوجه نباشند که با تندی با فرزندان خویش حرف می زنند و به آنان فرمان می دهند، از این رو لازم است به عکس العمل «نافرمانی» فرزندان و تلاش بر اصلاح رفتار خود توجه کنند.
▪ ورود رسانه ها به خانه یعنی ورود غریبه ها به خانه. هرگز برنامه ها و فیلم هایی را که متناسب با فرهنگ، سن و درک فرزندتان و ارزش های اخلاقی نیست با فرزندان تان تماشا نکنید.
هرگز بدون زمان بندی و محدودیت، پلی استیشن، رایانه و تلویزیون را در اختیار فرزندان خود (حتی قبل از دبستان) قرار ندهید تا به صورت یک عادت و اعتیاد غلط دربیاید، در این صورت در مراحل بعدی اصلاح و کنترل به راحتی قابل اجرا نیست.
نباید فرزندان را بدون مهارت و آمادگی لازم در اقیانوس اطلاعات، تصاویر، فیلم ها و برنامه های مختلف با عنوان های گوناگون فرهنگی - اجتماعی رها کرد. (همان طور که فرزند را بدون آشناسازی با شنا، در استخر رها نمی کنید)‎.

محمدصادقپور
کارشناس ارشد مسائل آموزشی و تربیتی

منبع : روزنامه ایران