رنگ های دوستی

در روزگاران دور رنگ ها با یک دیگر جدال داشتند و هریک خود را برتر، زیباتر، مفیدتر و محبوب تر از دیگری می دانست. رنگ سبز می گفت: همه می دانند که من مهمترین رنگ هستم. من نشانه زندگی و امیدم. برگ درختان و رنگ چمن سبز است. اگر سبزی نباشد همه حیوانات خواهند مرد. کافی است نگاهی به طبیعت بیندازید و حضور مرا در گستره هستی ببینید.
رنگ آبی سخنان او را قطع کرد و گفت: تو فقط به زمین فکر می کنی کافی است کمی به دریاها و آسمان نگاه کنی. مگر نمی دانی که حیات روی زمین بر اثر وجود آب است ابرها، آب دریا را به زمین ارزانی می کنند و آسمان، آسمان آبی صلح و آرامش را ارزانی می کند. بدون آرامش رنگ آبی، شما هیچ هستید. رنگ زرد لبخند زد و گفت: من گرمی و شادمانی به جهان می بخشم خورشید و ماه به رنگ من هستند. نور ستارگان از من است، هرگاه به گل آفتابگردان نگاه می کنید، لبخند زندگی را در او می بینید. بدون وجود من شما لذتی از زندگی نخواهید برد. رنگ نارنجی به سخن آمد که: من رنگ سلا متی و توانایی ام اگرچه من را زیاد نمی بینید ولی وجود من برای حیات انسان ضروری است. بیشتر ویتامین ها در میوه هایی است که به رنگ من هستند. در لحظات حساس طلوع و غروب خورشید این رنگ من است که در آسمان خود نمایی می کند. هنگامی که زیبایی رنگ من جلوه می کند هیچ کس حتی به سایر رنگ ها هم فکر نمی کند. رنگ قرمز دیگر نتوانست تحمل کند و فریاد زد: من فرمانروای شما هستم. من رنگ خون هستم و خون زندگی بخش است. من رنگ شجاعت و خطرم. من انگیزه مبارزه ام. من خون ها را به جوش میآورم بدون من زمین نیز همچون ماه خالی از زندگی خواهد شد. من رنگ هیجان و عشقم. بنفش با لحنی اعتراضآمیز و با تکبری خاص گفت: من رنگ قدرت و اشرافیت هستم. سلا طین و بزرگان همیشه من را برمی گزینند. زیرا من نشانه برتری، هوش و اقتدارم. مردم هرگز در مقابل من سوال نمی کنند، آنان گوش می سپارند و اطاعت می کنند. رنگ نیلی که تا آن زمان ساکت بود به سخن آمد و گفت: به من فکر کنید من رنگ سکوت هستم. شما به ندرت به سکوت می اندیشید ولی بدون من شما آرامش نخواهید داشت. من نشانه تفکر و انعکاس فکر هستم. شفق و عمق آب ها از من است، شما برای توازن و اعتدال به من نیاز دارید. من رنگ دعا و آرامش درونی هستم.
بار دیگر بین رنگ ها هیاهویی به پا شد و هریک مدعی بود که بهترین و برترین است. ناگهان برقی مهیب و صدای رعد به گوش رسید، طوفانی غرید و باران شروع به باریدن کرد. رنگ ها از ترس آرام شدند و به کنار یک دیگر خزیدند تا با در کنار هم بودن بر ترسشان غلبه کنند. در میان غرش طوفان باران شروع به سخن گفتن کرد: شما رنگ های نادانی هستید. با یک دیگر نزاع می کنید آیا نمی دانید که هر کدام از شما برای منظور خاصی خلق شده اید که یکتا و بی همتاست؟ دست به دست هم بدهید و نزد هم بیایید. رنگ ها به فرمان باران دست به دست هم دادند و کنار هم آرام گرفتند.
باران ادامه داد: از این پس بعد از بارش هر باران، شما دست در دست هم خواهید گذاشت و وجود خود را در گستره آسمان به نمایش می گذارید تا نشانه صلح و آرامش باشید. رنگین کمانی که شما می سازید نشانه امید به فرداست. زمانی که باران، جهان را می شوید و پاک می کند، رنگین کمان در آسمان ظاهر می شود تا به ما احترام به یکدیگر را یادآوری کند.

منبع : روزنامه مردم‌سالاری