بال گشودن

اگر گوشه ای از این دنیا کسی نباشد که دست های نوازشگرش را بر زخم های تنهایی ات بگذارد، اگر در گوشه ای از این دنیا چشمانی نباشد که به دریچه سینه ات راه یابد، اگر در گوشه ای از این دنیا کسی نباشد که گوش به آه جگرسوز سینه ات بسپارد، باز هم باید دل به دریا سپرد.
زندگی با تمام کمبودها و گاه آنچه که ما بی رحمی می دانیم، چنان پروسعت است که باید به آن دل سپرد.
در نهایت دلتنگی وقتی چشم به آسمان می دوزی و می بینی که از آن دوردست ها پرندگان چگونه بال می گشایند به یاد بیاور که هر یک از ما می توانیم در پهنای این دنیای بزرگ، زیبا زندگی کنیم و در اوج چنان باشیم که دیگران آرزویشان زیستنی اینگونه باشد.
پرندگانی را که از بالای سرم به پرواز در آمده اند، می شمارم، می دانم که بزودی مانند آنها بال خواهم گشود.

[فاطمه فیضی]

منبع : روزنامه ایران