جنگ سفید با برف

زمستان، فصل شگفت‌انگیزی است. انسان، شاهکارهای پوششی‌‌اش را به خاطر اقتضائات این فصل، ابداع کرده و به ذوق آفرینشگری‌اش تا جایی عرصه و میدان داده که تنوع در پوشش، یکی از بی‌شمارترین دستاوردهای آدمی در اقلیم‌های زمستانه است.
از سوی دیگر شهرداری‌های ما با افتخار یکی، دو ماه مانده به زیباترین فصل سال (زمستان)‌ اعلام می‌کنند که چند ۷۷تن نمک برای پاشیدن در خیابان‌ها آماده کرده‌اند.
امسال هم اگر از حاشیه بزرگراه‌های تهران عبور کنید تا دلتان بخواهد، مدیریت روشن‌بینانه بزرگان شهر را می‌‌نگرید که چقدر با شجاعت و پیش‌بینی، کلی کیسه‌های نمک آماده کرده‌اند تا سپیدی‌های پاک برف را از چهره سیاه خیابان‌ها و تیرگی آسفالت‌ها، بزدایند!
اما آیا هیچ اندیشیده‌اید که یکی دو سال، نه! چندین سال بعد این نمک‌‌های زمستان کُش!کجا می‌روند؟ این نمک‌ها که یخ‌ها را می‌جوند و عبور و مرور زمستانه آهن‌های مدرن =(ماشین‌ها)‌، را آسان می‌سازند، سرانجام چه می‌شوند؟
تبخیر که نمی‌شوند! قول می‌دهم که اصلا چنین اتفاقی برای نمک نیفتد، زیرا این جناب نمک اصلا اهل تبخیر شدن نیست. این ماده سرانجام به آب‌های زیرزمینی، چاه‌ها و منابع مهم آب شرب نفوذ می‌کند، خاک‌ها را شور کرده و کویر نمک، شوره‌زارها را توسعه می‌دهد... و... و....
در کشورهای پیشرفته دنیا فکر می‌کنید با برف‌های خیابان‌ها چکار می‌کنند؟
پیش از خواندن پاسخ، به این نکته از زبان شهردار تهران عنایت بفرمایید؛ دکتر قالیباف پس از سفر توکیو گفت: ...« هر چه دقت کردم در تمام توکیوی ژاپن حتی یک سطل زباله ندیدم...» این پاسخ خیلی از پرسش‌هاست.
و اما؛ در کشورهای پیشرفته، ماشین‌هایی بسیار مجهز، برف را از روی زمین و از بالای درختان می‌مکند و سپس به ماشین‌های دیگری می‌ریزند و برف‌ها را یا به دریا و اقیانوس یا به پشت سدها منتقل می‌کنند. زمین، باور کنید سیاره‌ای آبی است. اما تهران، باور کنید شهری با نمک و پردود است.
حالا با شجاعت از نمک‌پاشی و آمادگی برای مقابله با زمستان زیبا صحبت بفرمایید آن هم پای آتش همیشه افروخته بخاری‌های گازی.

علی مظاهری

منبع : روزنامه جام‌جم