دیابت

دیابت شایع ترین بیماری غدد درون ریز است که حدود ۴ میلیون تن از افراد جامعه به آن مبتلا هستند. روند رو به رشد و افزایش شمار مبتلایان نگرانی هایی را در عرصه های سلامت کشورها ایجاد کرده است. زمانی که عوارض بیماری دیابت ظاهر می شود خانواده ها و نظام سلامت کشورها برای درمان آن متحمل هزینه های هنگفتی می شوند. دراین راستا پیشگیری از این بیماری و کنترل عوارض آن مجموعه ای را تشکیل می دهند که باید حساب ویژه ای برای آن باز کرد. به گزارش ایسنا، دیابت وضعیتی است که در آن قند به جای اینکه وارد سلول ها شود، در خون باقی می ماند و در نتیجه سلول های بدن دچار کمبود انرژی می شوند به عبارت دیگر دیابت یک بیماری غیرواگیر است که به علت اختلال در سوخت و ساز(متابولیسم) قندها، چربی ها و پروتئین ها ایجاد می شود. این بیماری یک اختلال چند عاملی است که با افزایش مزمن قند خون(هیپرگلیسمی) مشخص می شود، افزایش مزمن قند خون موجب تخریب اختلال عمل و نارسایی ارگان های مختلف بدن به خصوص چشم ها، کلیه ها، اعصاب و قلب و عروق می شود. دیابت نوع یک یا وابسته به انسولین و دیابت نوع دو یا غیروابسته به انسولین، دو نوع دیابت شیرین یا مرض قند محسوب می شوند.
● دیابت نوع یک:
در افراد مبتلا به دیابت نوع یک، تخریب سلول های ترشح کننده انسولین با واسطه ایمنی و توسط محرک هایی مثل ویروس ها، سموم یا عوامل محیطی صورت می گیرد، اما به طور کلی علت دقیق آن مشخص نیست، این بیماران اغلب جوان تر و لاغرتر از بیماران مبتلا به دیابت نوع دو هستند(سن شروع معمولا زیر ۳۰ سال است) در این نوع از دیابت انسولین اصلاً ترشح نشده و به همین علت دیابت وابسته به انسولین نامیده می شود، پس انسولین حافظ زندگی این بیماران است و درمان اصلی را شامل می شود. دیابت نوع یک گاهی به صورت تهوع، استفراغ، دردهای شکمی، پر ادراری شدید، از دست رفتن آب بدن و حال عمومی بد تظاهر می نماید که این حالت را کتواسیدوز دیابتی می نامند و در صورت عدم درمان منجر به مرگ می شود. در این نوع دیابت علائم بالینی معمولا پر سر و صدا است چرا که در عرض مدت کوتاهی(یک تا دو ماه) کودک یا نوجوان دچار کاهش وزن قابل توجه (علیرغم اشتهای خوب)، عطش و پر ادراری می شود و گاهی نیز کودک با شب ادراری بیماری خود را نشان می دهد. به طور کلی دیابت نوع یک در بزرگسالان ممکن است علائم ضعیف تر و تدریجی تری را نشان دهد.
● دیابت نوع دو:
دیابت نوع دو معمولا در افراد مسن تر دیده می شود و اکثر مبتلایان سن بالای ۴۰ سال دارند، این افراد اکثراً چاق هستند و استعداد ژنتیکی قویتر از دیابت نوع یک دارند و معمولاً سابقه دیابت در فامیل را ذکر می کنند. در این بیماران اغلب مقاومت محیطی نسبت به اثر انسولین وجود دارد، یعنی گیرنده هایی بر روی سلول ها برای اتصال انسولین وجود ندارد. در این بیماران با وجود انسولین، فرد مبتلا به مرض قند می باشد چون مقداری انسولین در بدن این بیماران تولید می شود پس به آن دیابت غیروابسته به انسولین می گویند. بسیاری از بیماران مبتلا به دیابت نوع دو بدون علامت هستند و به صورت تصادفی و طی آزمایش بیماری آنان مشخص می شود. گاهی این بیماران برای اولین بار با عوارض مزمن دیابت ( به عنوان مثال کاهش بینایی و یا زخم پا) تشخیص داده می شوند که در این موارد نیز پنج تا ده سال از شروع دیابت در آنها گذشته است.

منبع : روزنامه ابرار