امید بخشیدن

فکر نکردن به مشکلات شخصی و خانوادگی و در عوض توجه کردن به اطرافیان می تواند باعث ارتقای روحی برای هر کسی شود.
وقتی فردی بتواند از خودش و خواسته هایی که دارد و از مشکلات و غم هایش عبور کند و به جای این که صرفاً به خودش فکر کند، دیگران را در اولویت قرار دهد آن وقت مشکلات خودش را سبک تر احساس خواهد کرد و از آنها دچار ضربه روحی نخواهد شد.
انسان ها پس از آشنا شدن و رو در رو قرار گرفتن با مشکلات دیگران است که احساس می کنند غم هایشان کوچک است و می توانند به راحتی از پس آن برآیند.
در دست گرفتن دست های یک بیمار روی تخت بیمارستان، نوازش کردن کودک تنهایی که در غم مرگ پدر یا مادرش به سر می برد و.‎.‎. دریچه هایی هستند که هر کس را به خداوند و امید به زندگی نزدیک تر می کند.


[فاطمه فیضی]

منبع : روزنامه ایران