نیاز تهران به نگرش های جدید

همانطور که می دانیم جامعه امروز ما دچار یک بیماری حاد به نام عدم پذیرش تغییر و تحول و دگرگونی در اکثر بخشهای خود اعم از اداری- فرهنگی، شهری، اجرائی و... حتی شخصی شده است و این سکون و عدم موفقیت و عدم حرکت ریشه در بسیاری از عوامل مختلف دارد.
حرکت و پویائی عامل بقاء است و ایستائی و سکون باعث رخوت، سستی و نابودی است. در دنیای امروزی که همه چیز با سرعت و شتابان در حال حرکت، تحول نوآوری و تغییر می باشد دیگر جای هیچگونه درنگ و در جا زدن و فرصت سوزی باقی نمی ماند (نامگذاری سال نوآوری و شکوفائی توسط رهبر فرزانه دلیلی است بر این ادعا) و خداوند نیز وعده برکت را به حرکت کنندگان می دهد. در جا زدن تا کی؟ آزمون و خطا تا کی؟ بشود یا نشود تا کی؟ طرح های روی کاغذ قشنگ تا کی؟ طرح های ضربتی فوریتی تبلیغاتی تا کی؟ بازنگری و بازپیرائی تا کی؟
فکر می کنیم، طرحی می ریزیم، ناگهان چیزی به ذهنمان می رسد: شکلی، حجمی، بعدی، طرحی، سازمانی، سامانه ای، چشم اندازی، شیوه ای و بالاخره یک چیزی که از سکون و یکنواختی خلاصمان کند و به ما رهائی بخشد اما آیا این کافیست؟ بین تمام کسانیکه در این شهر پیر و رنجور و پردامنه و صدالبته پرمسئولیت در امر مدیریت و برنامه ریزی شهری فعالند چند شاخص اصلی وجود دارد که باقی وظایف و کارها را تحت شعاع قرار می دهد و آن خلاقیت، نوآوری، آفرینشگری، دانش فنی و شجاعت است.
آخر اینان طبیبان شهرند و این شهر بیمار با هزار توی پیچیده محتاج و نیازمند متخصصان واقعی و طبیبان حاذق با دانش یا بهتر بگویم نه عادی نه خوب و نه ممتاز بلکه خارق العاده می باشد.
زیرا امروزه باتوجه به دانش فوق مدرن و پسافراپست مدرنیسم در برنامه ریزی و مدیریت شهری تنها رسیدن ملاک نیست بلکه چگونه رسیدن، با چه سرعتی رسیدن، با چه هزینه ای رسیدن، با چه وسیله ای رسیدن، با چه آرامش و امنیتی رسیدن و از چه مسیری رسیدن و... مهم و حیاتی است.
امروزه در برنامه ریزی و مدیریت شهری پیشرفته و صحیح دیگر بازنگری ها باز پیرایی ها و طرح های ضربتی معنائی ندارد حتی در برنامه ریزی شهری پیشرفته و مدرن حوادث غیرمترقبه، غیرقابل پیش بینی و حوادث قهری طبیعت جزء ذاتی برنامه ریزی و عادی ترین جزء آن می باشد که دیگر به هیچ عنوان طرح های فوری و ضربتی و آنی را نمی طلبد. ما در این ابرشهر زندگی می کنیم شهری با انواع و اقسام مشکلات عدیده که بیان آن فقط و فقط تکرار مکررات است و از زبان هر کارشناس و غیرکارشناسی شنیده ایم که صد البته این تکرارها همه اش بیان درد است نه درمان آن و خلاصه اینکه این ابرشهر پیر و فرسوده و محبوب، محتاج تزریق دانش و تفکر مدیرانی باهوش و خارق العاده و جسور، حتی در پائین ترین سطوح می باشد و کم نیستند زنان و مردان ایرانی تحصیل کرده، باهوش، متعهد و خارق العاده ولی گمنام و بی ادعا.

حسین جعفریان
کارشناس ارشد جغرافیا

منبع : روزنامه کیهان