جورج بالان شین

می توان گفت که از تمامی جنبه های هنری حتی نقاشیهای براک،نوشته های پوشکین،سیاست های آیزنهاور و کمدی جک بنی استفاده می کرد. ولی هیچ شکی در بزرگترین عشق جورج بالان شین وجود ندارد. روزی چنین بیان داشت:«من یعنی جسم، روح و مغزم رقاص است». ولی او در درجه ای بالاتر از این نیز قرار داشت، یعنی در زمینه ی طراحی رقص نیز یکی از برجسته ترین افراد قرن بیستم محسوب می شد.در حد بالایی، تاریخچه کلاسیک باله را با نیروی پویای رقص مدرن ممزوج نمود. او که یکی از بنیانگذاران باله ی نیویورک محسوب می شود، در رقص از تمام ویژگیهای مردم خود از جمله لباس، تمایلات و شخصیت آنها استفاده می کرد. گئورگی ملیتونوویچ بالان شیوادز در سال ۱۹۰۴ در سنت پترزبورگ روسیه به دنیا آمد. پدرش آهنگساز بود و او به طور تصادفی وارد سالن باله شهر شد. در یکی از روزها که به همراه خواهرش برای انتخاب بالرین، راهی سالن تئاتر باله شهر شده بود، با یک پسر نه ساله ای روبه رو شد که به طور زیبایی حرکت می کرد
. او تحت تأثیر قرار گرفت و در نوجوانی به کار طراحی رقص پرداخت و پس از ترک روسیه نیز در سال ۱۹۲۴ به سمت پاریس در ۲۱ سالگی به عنوان استاد رقص باله شرکت باله دیاگیلف انتخاب شد. او در سال ۱۹۳۳ به آمریکا رفت و شرکت رقص خود را تأسیس کرد و یکی از اعضای آن مینکلن کیرستین، بالرین معروف آمریکایی بود. او در سال ۱۹۳۴ به همراه بالان شین مدرسه باله آمریکایی را بنیانگذاری کرد. سپس شش ماه بعد اثر شاهکار «سرناد» را ارائه داد. این اثر فاقد موضوع و شامل حرکاتی بود که بالرینها در حال انجام آن از گروه خارج یا به آن وارد می شدند، تا رقص منحصر به فردی را ارائه نمایند. در آثاری چون «کنسرتو باروکو»(۱۹۴۱) و «چهار سرشت»(۱۹۴۶) خود را اثبات کرد. از نظر بالان شین رقص باله تنها منحصر به حرکات است و نه چیز دیگر .استعداد بالان شین در هنر در نتیجه همکاری طولانی مدت او با استراوینسکی ثبات و ظهور گردید، که در نهایت به ارائه آثاری همچون «آپولو»(۱۹۲۸)،«اورفئوس»(۱۹۴۸)و «آگنون»(۱۹۵۷) گردید. او پس از مرگ استراوینسکی در سال ۱۹۷۱، برای فستیوال او در سال ۱۹۷۲ مجموعه شایانی را ترتیب داد که «سمفونی در سه وزن»،«کنسرت دونفره» از آن مجموعه است. او در سال ۱۹۴۸ مدرسه باله شهر نیویورک را تأسیس کرد که بعدها انجمن باله شهر نام گرفت.
از دیگر آثار او «بر روی انگشتان»(۱۹۳۶) است که در آن یکی از کامل ترین برنامه ها را اجرا نمود. او بدون توجه به ثروت اندوزی، هر چه را که کسب می کرد، خرج می کرد،از این رو بالرین ها به او «مستر بی» می گفتند. او در طول زندگی پنج بار با بالرین های زیبایی با نام های تاماراگوا،الکساندرا دانیلوا،ورا زورینا،ماریا تالچیف و تاناکوئیل لوکلرک ازدواج کرد. به ارزش واقعی خود وقوف کامل داشت ولی از ابراز آن خودداری می کرد. او باله را تنها متعلق به زنان می دانست و میراث عظیم او بالرین های معروفی بودند که بر جای ماندند. در طول دوران کاری خود سبک های مختلف را مورد آزمایش قرار داد و قطعات تازه و نویی را روی صحنه آورد. وی در سال ۱۹۸۳و در سن ۷۹ سالگی از دنیا رفت.او در واقع موسیقی را به صورت رقص به عرصه ی وجود رسانید.


نوشته شده توسط سعید فراستخواه
http://biography.blogsky.com/category/cat-۶/

منبع : مطالب ارسالی