تنها در خانه

آیا فرزندتان به اندازه کافی بزرگ شده که بتواند به تنهای در خانه بماند؟ چگونه می‌توان به این مسئله پی برد؟
طبق نظر کارشناسان، ۵/۳ میلیون نفر از کودکان پنج تا دوازده سال (به‌خصوص ۱۱ تا ۱۲ سال) در حدود یک‌ساعت از روز را بعد از مدرسه به تنهائی می‌گذرانند. متخصصین معتقدند که بیشتر کودکان در این سن آمادگی کامل برای مستقل بودن را ندارند.
بسیاری از کودکان ۱۲ـ۱۱ ساله قرارهائی برای بعد از مدرسه می‌گذارند که نشان‌دهنده این است که آنها می‌توانند تا حدی روی پای خود بایستند. به نوجوانان اجازه دهید که برای لحظاتی کوتاه هم که شده مستقل باشند، با این کار آنها می‌توانند اعتمادبه‌نفس خود را تقویت کنند. به آنها یاد دهید که چگونه از خود مراقبت کنند، اما در عین حال آنها را از خطرهائی که تهدیدشان می‌کند، آگاه سازید. بنابراین، اگر فرزندتان ادعا کرد که به اندازه کافی برای مراقبت از خود بزرگ شده است، چه تصمیمی می‌گیرید؟ شما باید به نقاط ضعف و قوت و خلق و خوی شخصی فرزندتان توجه کنید. احتمالاً احساس امنیت بیشتری می‌کنید اگر در کنار چند همسایه خوب، دوستان و یا اقوام نزدیک زندگی کنید تا این‌که خانه‌تان در جائی دور و پرت و یا پر از آپارتمان‌های بدون سکنه باشد.
بعضی از کودکان ۱۱ ساله ممکن است از تنها بودن در خانه لذت ببرند و احساس آزادی و استقلال کنند در صورتی‌که برخی دیگر احساس تنهائی و وحشت می‌کنند.
برای پی بردن به احساس فرزندتان در مورد تنها بودن با او صحبت کنید. به‌نظر کارشناسان، بسیاری از آنها اگر از تنهائی بترسند به والدینشان می‌گویند.
همچنین شما نیز باید به آسودگی خیال خود فکر کنید. اگر هنگام فیلم دیدن در سینما احساس گناه می‌کنید و یا به خاطر نگرانی در مورد فرزندتان در محل کارتان تمرکز کافی ندارید، مطمئناً شما آمادگی کامل برای این‌کار را ندارید حتی اگر فرزندتان بخواهد.
آیا او می‌تواند مسئولیت‌پذیر باشد؟ شما باید دریابید که آیا فرزندتان به اندازه کافی برای مراقبت از خود عاقل و بالغ شده است؟ آیا او از عهده کارهائی که شما به او محول کرده‌اید برمی‌آید؟ (آیا به خاطر دارد که چه کارهائی از او خواسته‌اید، مانند: جمع‌کردن تختخوابش و یا خرده‌کاری‌های مربوط به خود) آیا او به‌راحتی و دقت می‌تواند در مورد مسائل پیش آمده فکر کند؟ آیا از قدرت بینائی و شنوائی خوبی برخوردار است؟ بعضی از کودکان آن‌چه را که شما چند دقیقه پیش به آنها گفته‌اید فراموش می‌کنند. اگر فرزندتان این‌گونه است او احتمالاً به مراقبت و سرپرستی بیشتری نیاز دارد.
اگر مطمئن شدید که فرزندتان آمادگی کامل برای تنها بودن را دارد، به آرامی به او مسئولیت‌های جدید بدهید. این‌کار را با نیم ساعت در روز شروع کنید. کم‌کم می‌توانید زمان تنها بودن او را بیشتر کنید ولی کارشناسان می‌گویند که ۲ الی ۳ ساعت بیشترین زمان است که می‌توان کودکان را در این سن تنها گذاشت. البته هر کودکی که تنها در خانه می‌ماند باید بداند که در هنگام آتش‌سوزی جراحت و یا حوادث دیگر چه کارهائی انجام دهد. به او در مورد یک‌سری از این مسائل اطلاعات بدهید و یا شماره تلفن‌های ضروری را برای او یادداشت کنید. جعبه کمک‌های اولیه را در دسترس قرار دهید و حتی اگر لازم شد بعضی از کارها را به‌صورت عملی به او نشان دهید، مثلاً اگر برق قطع شد یا لوله ترکید چه‌کار کند؟
آیا می‌دانید که او در تنهائی چه کارهائی انجام می‌دهد؟ کودکانی که با دوستانشان بدون برنامه این طرف و آن‌طرف می‌روند احتمالاً بیشتر از کسانی‌که در خانه تابع یک قانون و مقررات خاصی هستند، دچار مشکل و دردسر می‌شوند. کودکان باید همیشه حضور والدین را در خانه حس کنند حتی اگر حضورشان فیزیکی نباشد. آنها باید وظایف خود را بدانند که چه کنند و چه کاری را نباید انجام دهند. به فرزندانتان بگوئید که چه انتظاراتی از آنها دارید. آیا پس از مدرسه مستقیم به خانه می‌آیند؟ آیا تکالیفشان را قبل از برگشتن شما انجام می‌دهند؟
مطمئن شوید که فرزندتان خیلی راحت و سریع می‌تواند از عهده کارها زمانی‌که شما منزل نیستید برآید. و شما نیز می‌توانید با تلفن او را کنترل کنید. با این روش والدین به‌خوبی می‌توانند احساس آرامش کنند و بدانند که همه چیز به‌نحو احسن پیش می‌رود.
قوانین خانه
قبل از این‌که فرزندتان را در خانه تنها بگذارید قوانینی را برای او مشخص کنید، قوانینی نظیر: آیا اجازه دارد کسی را به منزل بیاورد؟
آیا اجازه دارد در خانه را به روی کسی باز کند؟
آیا می‌تواند جواب تلفن را بدهد؟
چه کارهائی می‌تواند انجام دهد؟ آیا با اجازه شما می‌تواند به اجاق گاز یا مایکروفر دست بزند و یا ممکن است که شما به او اجازه استفاده از کامپیوتر و یا تماشای تلویزیون را بدهید.

منبع: Parents
رزیتا شاهرخ

منبع : مجله موفقیت