میرزا اسماعیل «محبت» قاینی

میرزا اسماعیل محبت قاینی از فضلا و شعرای شیرین زبان قاین می باشد به هنگام سلطنت فتحعلی شاه و محمد شاه قاجار در سده سیزدهم می زیسته است.او مردی وارسته و خوش بیان و از هم نشینان میرزای وصال شیرازی سخنور معروف ایران است.میرزا اسماعیل مدتی از عمر خود را در شیراز سکونت داشته و در آن شهر اقدام به تاسیس چاپخانه و نشر قرآن و کتاب های ادعیه می کرد.وی پس از شیراز به قاین آمده و گویا در همین مکان از دنیا رفته است.مرحوم سید احمد دیوان بیگی شیرازی معاصر او، درباره وی می نویسد: فقیر را ملاقاتش میسر نشده، آن ها که ملاقات کرده، می گفتند: این تخلص (محبت) از شدت عالم محبتی که داشت، مخصوص خودش بود
پس این اشعار را از او نقل کرده است:
سست تر در همه آفاق چو پیمان تو نیست
سخت تر در دو جهان، از غم هجران تو نیست
پی به جمعیت خاطر نبرد، در دو جهان
هر که، آشفته آن زلف پریشان تو نیست
به طور دقیق از عصر حیات وی اطلاعی نداریم، ولی با توجه به مصاحبت و دوستی او با میرزای وصال، که متوفای سوم رجب سال ۱۲۶۳، یا به نوشته دکتر نوایی ۱۲۶۲ می باشد، می توان حدود وفات میرزا اسماعیل را به حدس، معین کرد.به احتمال پس از وفات میرزای وصال، وی به قاین آمده است، با این وصف، او نیز اواخر عمر خویش را می گذرانیده.خصوصا که نقل دیوان بیگی، اشاره به عدم حیات این شاعر ناشناخته دارد، زیرا وی سفری به قاین و بیرجند و شهرهای دیگر خراسان داشته ولی از او نامی نیامده است.
من آن خرسند مرغ بی پر و بالم، بدام او
که صیادم به حسرت گوید، آزاد است پنداری
نگفتی آتشی از عشق خود بر جانت افروزم
بنای عهد و میثاق تو، برباد است پنداری

برگرفته از کتاب بزرگان قاین سید محمد سعید زاده

منبع : مطالب ارسالی