بخشش حقیقی آن است که از وجود خود به دیگری هدیه کنی

وقتی از دارایی خود چیزی می‌بخشی چندان عطایی نکرده‌ای. بخشش حقیقی آن است که از وجود خود به دیگری هدیه کنی.
دارایی تو چیزی نیست جز متاعی که از ترس نیازهای فردا آن را نگاهبانی می‌کنی. کسانی هستند که از بسیار اندک می‌بخشند تا به وصف کرامت شناخته شوند و همین شوق به نام و شهرت هدیه آنان را مسموم می‌کند.
و کسانی هستند که از کم، تمام را می‌بخشند. آنان به حیات و کرامت بی‌پایان آن ایمان دارند و کیسه‌شان هیچ‌گاه تهی نخواهد ماند.
و کسانی هستند که با لذت می‌بخشند و همان لذت پاداش آن‌هاست.
و کسانی هستند که به رنج و سختی می‌بخشند و آن رنج و سختی غسل تعمید آن‌هاست تا از تعلق دنیوی پاک شوند.
و کسانی هستند که می‌بخشند و از رنج و لذت فارغند و سودای فضیلت و تقوی نیز در سر ندارند.
خداوند از دست‌های چنین بخشندگانی با آدمیان سخن می‌گوید و از پشت چشم آنان بر زمین لبخند می‌زند.
بخشیدن در پاسخ درخواست نیکوست، اما نیکوتر از آن، بخشیدن پیش از درخواست از راه فهم است.

منبع : خبرگزاری ایسنا