دوست خیالی کودک

برای اکثر خانواده ها، پذیرش این که کودک نوپای آنان یک دوست تخیلی دارد آسان نیست و ممکن است به والدین این احساس را بدهد که فرزندشان غیراجتماعی، خجالتی و گوشه گیر است. والدین از این که کودک، در یک جمع از دوست خیالی اش صحبت کند، ناراحت و نگران شده و گمان می کنند شیوه تربیتی صحیحی را برای وی انتخاب نکرده اند.
نگران نباشید. تقریباً دو سوم کودکان در فاصله سه تا هفت سالگی برای خود یک دوست خیالی انتخاب کرده و نگرانی ها و آرزوهایشان را با او تقسیم می کنند.در حقیقت کودکان، با مطرح کردن یک همبازی خیالی برای خود، خلاقیت شان را به نمایش می گذارند. این دوست هر چیز و یا هر کسی که باشد، از یک دایناسور گرفته تا خرس اسباب بازی و یا حتی یک انسان، در موقعیت های اجتماعی حساس باعث احساس آرامش او شده و یا نقش یک همبازی را برای او بازی می کند.
تمام کودکان، صرف نظر از سن شان رازهایی دارند که با والدین شان در میان نمی گذارند و یک دوست خیالی برای آنها دستاویزی است که ناگفته های ذهنشان را مطرح کنند. چنین همبازی تخیلی ای حتی به تشخیص درست از نادرست نیز به آنان کمک می کند.اما با این همه، والدین می توانند با در پیش گرفتن یک شیوه صحیح رفتاری گذر کودکانشان را از این مرحله رشد ذهنی، آسان تر کنند. مثلاً نگذارید دوست تخیلی کودک، تنها دوست او باشد. دورادور مراقب باشید فرزندتان در مهدکودک و یا در میهمانی ها با سایر کودکان هم سن و سالش نیز دوست شود.به تعریف های او از دوستش، گوش دهید. از لابه لای صحبت های او، می توانید برخی ناگفته ها را در خصوص مشکلات شخصی او کشف کنید.از آنجا که دوستان تخیلی، به نوعی مختص سنین پائین هستند، والدین باید آگاه باشند که با برخورد ناصحیح، تأثیر ناخوشایندی بر ذهن کودک نگذارند. به مرور که وی بزرگتر شده وارد اجتماع می شود، دوست خیالی او کمرنگ تر شده و می آموزد ارتباط برقرار کردن با دنیای واقعی، آسان تر است.

غزل شگرف

منبع : روزنامه ایران