نامی پتگر

می‌گویند نامی پتگر لحظه درگذشتش در آتلیه شخصی‌اش در نوشهر مشغول نقاشی کردن بوده است. او که موقع مرگ ۶۳ سال داشت، فرزند بزرگ علی‌اصغر پتگر نقاش پیشکسوت ایرانی به شمار می‌رفت. پتگر همواره روحی جست‌وجوگر داشت؛ شاید به همین دلیل بود که تحصیل را در هنرستان عالی موسیقی تهران نیمه‌کاره رها کرد و در سال ۱۳۳۷ به فراگیری نقاشی نزد پدر و همچنین عمویش جعفر پتگر پرداخت. او مدتی هم در مرکز ‌ICS لندن به فراگیری نقاشی و تاریخ هنر پرداخت که آن را هم نیمه‌تمام گذاشت. مدتی بعد یعنی در سال ۱۳۴۸، برای مطالعه روی لباس‌ها و تزئینات و هنرهای دستی به نقاط مختلف ایران سفر کرد. نخستین بار در سال ۱۳۴۴ آثارش را در نمایشگاه هنرمندان معاصر ایران و خاورمیانه در سفارت ترکیه به نمایش گذاشت. از آن پس نمایشگاه‌های انفرادی در تالا‌ر نقش ۱۳۵۱۱)، کارگاه هنر ۱۳۶۶۶)، نگارخانه سبز ۱۳۶۸۸) و نگارخانه شیخ ۱۳۷۰۰) برپا کرد. او تدریس در دانشکده هنرهای زیبای تهران ۱۳۶۷۷ تا ۱۳۷۲) و دانشگاه رویان (از سال ۱۳۷۶) را در کارنامه خود دارد. پتگر از سال ۱۳۷۶ تا لحظه مرگ عمدتا در استان مازندران و خصوصا شهر نوشهر اقامت داشت و ضمن فعالیت در عرصه نقاشی شاگردانی را هم تربیت کرد. آثار اولیه پتگر، در مرز میان طبیعت‌گرایی و انتزاع قرار داشت، اما به مرور انتزاع بر این آثار غلبه یافت.

منبع : روزنامه اعتماد ملی