به کی کادو بدهیم؟ به کی ندهیم؟

● بدهیم به:
۱) خانواده.
۲) برادران مسلمانم.
۳) اموات! پیغمبر گفت: «به مرده‌هایتان هم کادو بدهید!» مردم گقتند: «به مرده‌ها؟! آقا جوری حرف بزنید که ما هم بفهمیم!» پیغمبر گفت: «برایشان صدقه بدهید! برایشان دعا کنید! اینها کادو‌هایی است که آنها از شما می‌گیرند.»
۴) خـــدا! نمازی را که می‌خواهم بخوانم، همان اول وقتش می‌خوانم و کامل و درست هم می‌خوانم! اگر چشمهای من و تو باز بود، خوب می‌دیدیم که چطور همین نماز به قول پیرمردها شکسته‌بسته‌ی‌مان، لای شیک‌ترین کاغذ کادویی که خوابش را هم ندیده‌ایم، پیچیده می‌شود و مستقیم می‌رسد به دست خدا. البته آن‌قدرها هم چشمهامان کور نیست که ندیده باشیم همیشه از هر دست که داده‌ایم، از همان دست هم گرفته‌ایم! تو هدیه‌ای داده‌ای به خدا، خدا هم جبران کرده است. نعوذُبــِلخودش (!) از مادر تو که کمتر نیست که هر بار خاله‌ات کادویی برایش برده، عوضش را یک جای دیگر برایش گذاشته!
۵. کسانی که اهل کادو دادن نیستند! می‌دانی، من کار خودم را می‌کنم؛ دیگر به بعد و بقیه‌اش فکر نمی‌کنم! راستش، برایم مهم نیست. توی کتابی از «خلیل جبران» خواندم که: «وقتی از دارایی‌ات می‌بخشی، چیز ناچیزی می‌بخشی؛ بخشش واقعی، وقتی است که از وجودت می‌بخشی»....
● ندهیم به:
دولتی‌ها! چه یک کارمند جزء، چه یک مدیر کل! این بحثش فرق می‌کند با زمانی که تو پسرخاله‌ی یکی از نماینده‌های مجلسی یا هم‌مدرسه‌ایِ یکی از بانفوذهای اداره کل مالیات و دارایی، و برایشان کادو می‌بری چون حفظ روابط فامیلی و رفاقتی از نان شب برایت واجب‌‌تر است. ولی اگر کادو می‌بری تا «پ» بزنی و تیغ مالیات کمتر برایت ببرد، تو سبیل داشته یا نداشته‌شان را چرب کرده‌ای و کلاهت پس معرکه‌ی آخرت است!

منبع : ۵ روز