مرتضی کاتوزیان

(به بهانه برپایی نمایشگاه آثار مرتضی کاتوزیان در کاخ موزه سعد آباد)
مرتضی کاتوزیان دیگر برایم یک نام نیست, شعریست که لطافت بی نظیرش را از میان سادگی ها, دردها و دستهای پینه بسته طبقه زحمت کش این آب و خاک کسب کرده است.
مرتضی کاتوزیان نقاشی است که نوای ایران را با آثارش می سراید, نقاشی که با عمیق ترین لایه های روح شما گفتگو می کند.
لطف را می جوید و آنرا در ساده ترین اتفاقات زندگی ساده ترین مردم این دیار می یابد و این اتفاقات را چنان با لطف به تصویر می کشد که گویی در داد و ستد عادی و روزانه بازار, در خستگی کارگری ساده و زحمتکش, در بازیهای ساده و خاکی کودکان, در راه رفتن یک پیرمرد روستایی, در خوابیدن یک نوزاد شیرخوار, در نگاه خسته مادری مهربان, در سادگی و بی آلایشی دختری عامی و....
دریایی از عشق و لطافت را یافته است که اینچنین بیننده آثارش را منقلب و مسحور می سازد.
تحسین و آفرین در مقابل صداقت و بی کرانگی لطف آثار این هنرمند رنگ می بازد و خجلت زده می ماند و این سوال دل انگیز مدام در ذهن بیننده موج می زند که این چه هنریست که اینگونه با وجدان و فطرت خاک گرفته اعماق وجود ما که سالهاست که در پس نقشهای رنگارنگ ناموزون و زشت سیرت فراموش شده است, گره می خورد. این چه نقشی است که حسرت از دست دادن کرم و صداقت و منش از یاد رفته ایرانیمان را در ما زنده می کند.
نگاره های ساده و بی همتای او وجودی را در وجود ما بیدار می کند, گویی در هر نگاه به آثارش او در کنار شما حضور دارد و عشق و محبت هستی را در هر مرتبه ای که در دنیای اطراف ما وجود دارد به روح سرگردان و گمگشته امروزی ما عرضه می کند.
دورادور دست این هنرمند بزرگ را می بوسم و هنر متعالی و مردمی و ایرانیش را ارج می نهم و خداوند را سپاسگذارم از آن رو که آموختم:
"یک هنرمند اصیل معانی عمیق و والای زندگی را نه در پیچ و خم رمزآلود نقشهای پیچیده, که در سادگی و لطف عادی ترین رویدادهای دنیای هر روزه پیرامون خود می یابد و این یافتن ممکن نمی شود مگر آنکه نگاه او از گرد و غبار افکار و ذهنیت های پوچ و فریبنده رهایی یافته و متعالی گشته باشد."

مینا مینا

منبع : مطالب ارسالی